Απολογίες

Σήμερα πέρασα την μέρα μου να απολογούμαι. Γιατί δεν έχω κάνει αυτό. Γιατί δεν έχω πληρώσει εκείνο, γιατί είπα το άλλο, γιατί σκέφτηκα έτσι, γιατί έπραξα αλλιώς, γιατί έχασα τούτο, γιατί δεν έχασα αυτά. Απολογίες γραπτές, προφορικές, με μορφασμούς, με χειρονομίες, με σκέψεις.

Μερικά από αυτά δεν είναι στο χέρι μου, μερικά άλλα είναι. πράγματα που δεν θέλω να σκέφτομαι, που αναβάλω, που είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Γιατί θα πρέπει να απολογούμαι; Γιατί θα πρέπει να τσαλακώνομαι; Γιατί θα πρέπει να με ενοχλεί ακόμα και αυτό. Μερικές φορές θα ήθελα να πάρω μια βαθειά εισπνοή και κατά την εκπνοή να μην υπάρχει τίποτα. Ούτε φως, ούτε σκοτάδι, ούτε ήχος ούτε σιωπή.

Ένα ξέρω, φίλε αναγνώστη, σε εσένα δεν θα απολογηθώ.

Redbull, Monster, ηλεκτρονικά τσιγαρα, κανονικά τσιγάρα, οινόπνευμα και παιδιά

Έχω εκνευριστεί αφάνταστα με την ασυδοσία της κοινωνίας μας αλλά τι να περιμένει κανείς από μία χώρα σε οικονομική κρίση, να προστατέψει τα ίδια της τα παιδιά;

Σχολικά πάρτι. Πόσες φορές έχω πάει καλεσμένος από τα παιδιά του σχολείου σε τέτοια παρτάκια για την οικονομική ενίσχυση των εκδρομών τους. Το οινόπνευμα να ρέει άφθονο, μπύρες, τσικουδιές, βότκες με ρέντμπουλ (ακόμα χειρότερο) και μετά να τα βλέπω να ξερνάνε δεξιά και αριστερά, να μην τα βάζει ο τόπος από το μεθύσι, να πέφτουν από σκάλες, να τραυματίζονται πέφτοντας από τραπέζια και καρέκλες. Αρκετές φορές μου ζητήθηκε να επιστρέψω μεθυσμένα κοπέλια σπίτια τους για να μην το μάθουν οι γονείς τους και μπλέξουν. Στο τέλος σταμάτησα να πηγαίνω στα πάρτι για να μην εκνευρίζομαι. Δεν γνωρίζουν οι  ιδιοκτήτες καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος ότι απαγορεύεται να σερβίρουν αλκοόλ σε ανηλίκους; Φυσικά! Η αστυνομία δεν γνωρίζει τι γίνεται; Φυσικά! Τα συμπεράσματα δικά σας.

Αυτά τα ποτά που έχουν βγει στην μόδα, τα Monster, Redbull κλπ περιέχουν απίστευτα μεγάλα ποσά καφεΐνης και άλλων βλαβερών για τα παιδιά ουσιών. Τα καταπίνουν το ένα μετά το άλλο γιατί είναι κουλ να πίνεις Μάνστερ. Η περιεκτικότητα τους σε καφεΐνη είναι πάρα πολύ υψηλή και οι οδηγίες λέει ότι δεν πρέπει να καταναλώνονται από παιδιά. Οι περιπτερούχοι και οι ψηλικατζίδες τα πουλάνε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι στην μόδα και η απάντηση της εταιρείας εμπορίας ηλεκτρονικών τσιγάρων στην αναδημοσίευση άρθρου που έγραψε ο πνευμονολόγος κος Μαρκάτος δεν με πείθει. Πολλά παιδιά από β γυμνασίου μέχρι την γ λυκείου καπνίζουν πλέον ηλεκτρονικό τσιγάρο επειδή είναι στην μόδα και παρουσιάζεται όχι μόνο ως άκακο αλλά ότι έχει και ευεργετικές ιδιότητες. Ποιοι τα πουλάνε αυτά; Οι πάντες γιατί έχουν μεγάλο ποσοστό κέρδος. Έχουν πρόβλημα να το πουλάνε σε παιδιά; Όχι βέβαια.

Πρόσφατα έπεσε από την τσάντα ενός μαθητή μου ένα πακέτο τσιγάρα. Το ξέρω ότι καπνίζει, μου το έχουν πει και άλλα παιδιά και έχει αυτό το ελαφρύ άρωμα τσιγαρίλας όταν μπαίνει στην τάξη. Πάει 1η γυμνασίου. Το πακέτο είναι τύπου slim, γυναικεία, τα οποία υποτίθεται ότι αγόραζει για την μητέρα του. Θα έπρεπε ο περιπτεράς να του τα πουλάει; Όχι βέβαια. το νοιάζει ποιος θα τα καπνίσει; Καθόλου!

Οι παραπάνω περιπτώσεις χρίζουν προσοχής της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή και όχι μόνο. Ο νόμος είναι σαφής για τα ποτά και τα τσιγάρα και κανονικά θα πρέπει να αφαιρεθούν άδειες λειτουργίας, αλλά ποιος νοιάζεται; Αυτοί; Ένα μεροκάματο πάνε να βγάλουν οι άνθρωποι, αλλά εις βάρος των παιδιών μας.

Sleepless in Seatle

- Θα πάμε Νυχτερίδα;

Περίμενα ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Το μόνο που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ήταν το μαξιλάρι μου. Η κούραση μου έκανε τα πόδια μου πολύ βαριά για χορό και ο τραυματισμένος μου τένοντας εν είχε ακόμα αναρρώσει από τον βιασμό της Τρίτης.

-Είμαι πολύ κουρασμένος, να θες πήγαινε μόνη σου, της είπα μπας και την κρατήσω στο σπίτι μαζί μου αλλά το έβλεπα στα μάτια της ότι ήταν αποφασισμένη να πάει για χορό ακόμα και χωρίς εμένα. Δύο sms και 30 λεπτά αργότερα εγώ ήμουν στο κρεβάτι μου κι εκείνη στο αυτοκίνητο μιας φίλης.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και άφησα την κούραση να με κυριεύσει και να παραδοθώ σε ένα βαθύ ύπνο. Σε 10 λεπτά ήμουν καθισμένος στον καναπέ, με ένα τοστ στο χέρι και έβλεπα ειδήσεις στο Σκάι. Άργησε να με πάρει ο ύπνος. Τελικά δεν μπορώ να ηρεμήσω το βράδυ αν δεν την έχω δίπλα μου. Μου έχει γίνει ναρκωτικό. Την ώρα που εγώ άλλαζα κανάλι, εκείνη άλλαζε παρτενέρ στην Ρουέδα.

Ντάμε!

Όταν ήμουν μικρός δεν είχα iphone...

Όταν ήμουν μικρός δεν είχα iphone, ούτε laptop ούτε PSP. Έπαιζα όλη μέρα κρυφτό, σχοινάκι, ποδήλατο. Πήγαινα σπίτι όταν νύχτωνε. Η μαμά μου δεν με έπαιρνε τηλέφωνο, απλά μου φώναζε από το σπίτι. Αντί για facebook είχα μόνο τους φίλους της γειτονιάς μου. Δεν ενημέρωνα τι σκέφτομαι ηλεκτρονικά , αλλά το έγραφα στα λευκώματα που κυκλοφορούσαμε. Δεν είχαμε dettol αλλά παίζαμε στη λάσπη. Κάθε μέρα βλέπαμε tom&jerry και όχι τα ξέκ*λα και τους μλκς των πρωινών εκπομπών. Χαρούμενη παιδική ηλικία.! Ανέβασε το κι εσύ στο προφίλ σου, εάν έχεις πιει νερό απο λάστιχο και πάλι επιβίωσες...:D

Αυτό κυκλοφορεί σήμερα στο Facebook από όλους τους κομπλεξικούς τριαντάρηδες που νιώθουν περήφανοι που δεν είχαν λαπτοπ και πι-ες-πι όταν ήταν μικροί. Άσε που θυμίζει τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι ήμουν αχάριστος και ότι όταν ήταν μικρός δεν είχε ποδήλατο ούτε τηλεόραση, που είμαι σίγουρος που του θυμίζει τον παππού μου που του έλεγε ότι όταν ήταν μικρός δεν είχε τετράδιο και μπικ στυλό και έπεζε με σφεντόνες κλπ... τα ίδια παντελάκι μου.

Το κείμενο είναι πέρα για πέρα ψευδές ούτος ή άλλως και βγάζει αυτή την αίσθηση της αχαριστίας της σημερινής νεολαίας ενώ το θέμα είναι κυρίως τεχνολογικό. 

Ναι, δεν είχαμε iphone αλλά το κείμενο δεν λέει ότι δεν είχαμε καμία άλλη μάρκα κινητού τηλεφώνου αφού θα έπρεπε να περάσουν ακόμα 10 χρόνια για τις πρώτες γκουμούτσες της Έρικσον και της Μοτορόλα να έρθουν στην Ελλάδα. Τα λαπτοπ κοστίζανε χιλιάδες ευρώ σε σημερινά χρήματα και τα είχαν μόνο οι επιχειρηματίες και ο στρατός. Δεν είχαμε πι-ες-πι αλλά είχαμε δεκάδες άλλες φορητές παιχνιδομηχανές και τα αγόρια τουλάχιστον τα φέρναμε και στο σχολείο και παίζαμε κρυφά στο διάλειμμα, η ξαχνάτε οι λίγο μικρότεροι τα φορητά τέτρις που κυκλοφορούσαν στα μέσα του 90. 

Αυτό το έπαιζα όλη μέρα ποδήλατο, κρυφτό κλπ φυσικά ήταν μόνο για τα Σαββατοκύριακα. Τις καθημερινές είχαμε σχολείο, οι πιο παλιοί είχαμε μάθημα και το Σάββατο και το πρόγραμμα ήταν δύσκολο και έπρεπε να διαβάζουμε πολύ περισσότερο. Θυμάστε που είχαμε εξισώσεις 2ου και 3ου βαθμού στην 6η Δημοτικού; Α! και αυτό το πήγαινα σπίτι όταν νύχτωνε ήταν στις καλοκαιρινές διακοπές. Νομίζω το ίδιο ισχύει και για τα σημερινά παιδιά και δεν ήταν προνόμιο μόνο της γενιάς μας. 

Νομίζετε ότι αν υπήρχε το facebook τότε θα γράφαμε σε λευκώματα και σε τοίχους; Όχι ότι δεν το θέλαμε αλλά ότι δεν υπήρχε. Δεν είχαμε dettol αλλά είχαμε οινόπνευμα και έκανε την ίδια δουλειά και οι μανάδες μας το χρησιμοποιούσαν εξίσου. Α! και στην λάσπη παίζουν τα γουρούνια, όχι τα παιδιά, εκτός και αν μιλάτε για την θάλασσα και την άμμο το καλοκαίρι. Άκου παίζαμε με την λάσπη... τσκ τσκ τσκ. 

Τομ και Τζέρι δεν βλέπαμε κάθε μέρα, βλέπαμε 1 φορά την εβδομάδα στην ΕΡΤ και αργότερα και την Κυριακή. Επίσης βλέπαμε και διαστημόπλοιο αργώ, μάγια η μέλισσα, κάντι-κάντι κλπ απλά σήμερα τα παιδιά βλέπουν μπεν-τεν, τρανσφόρμερς και ουράνιο τόξο. Δεν άλλαξε κάτι. Επίσης τα ξέκωλα που γράφετε και δεν τολμάτε να το γράψετε ολόκληρο, τα ταμπού σαν μαράνανε γαμώτο, τα βλέπετε εσείς και όχι τα παιδιά σας. Δεν έχω ακούσει κανέναν μαθητή μου 20 χρόνια που διδάσκω να μου σχολιάσει Μενεγάκη και ΣΙΑ γιατί απλά δεν τα παρακολουθούν τόσο συστηματικά όσο εσείς. 

Τα παιδιά διαβάζουν, πάνε φροντιστήρια, μαθαίνουν γλώσσες, πιάνο, κολύμβηση και φταίμε εμείς οι μεγάλοι που δεν βγαίνουν έξω να παίξουν με τους φίλους τους γιατί έχουμε κάνει την ζωή τους δύσκολη, την γειτονιά τους ανασφαλή και επικίνδυνη και προσπαθούμε να κάνουμε τα δικά μας όνειρα δικά τους καταπιέζοντας στα στο όνομα μιας καλύτερης ζωής. Λογικό είναι να αναζητήσουν τους φίλους τους στο φέισμπουκ και όχι στην παιδική χαρά. Ποια παιδική χαρά δηλαδή που φοβόμαστε ότι θα τα παρακολουθεί κανα παιδεραστής ή θα τα κλέψει κανα πρεζάκι. 

Αντί λοιπόν να είμαστε περήφανοι που δεν είχαμε iphone ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο τους καλύτερο, ασφαλέστερο και πιο χαρούμενο.

Γειά σου πρόεδρε!

Την Κυριακή ο Σύλλογος Φίλων Αστρονομίας Κρήτης έχει Γενική συνέλευση και εκλογές. Είμαι από τα ιδρυτικά μέλη και πρόεδρος από την ίδρυση του συλλόγου το 2007. Στα τέσσερα αυτά χρόνια έχουμε κάνει δεκάδες εκδηλώσεις, παρουσιάσεις, αστροπαρατηρήσεις, ταξίδια για εκπαιδευτικά σεμινάρια, έχουμε συμμετάσχει σε συνέδρια σε όλη την Ελλάδα και πρόσφατα οργανώσαμε το 7ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ερασιτεχνικής Αστρονομίας.

Την Κυριακή δεν θα είμαι πλέον πρόεδρος και είμαι πολύ ευτυχισμένος γι αυτό. Τα νεύρα και το άγχος πριν από τις εκδηλώσεις και τις παρουσιάσεις είναι απερίγραπτο όχι μόνο για μένα αλλά και για την Τζέιν που συμμετέχει μαζί μου σε όλα αυτά. Έτσι, για τα επόμενα δύο χρόνια θέλω να απέχω από τα διοικητικά, να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μου, να τα βρω με την γυναίκα μου, να κάνω και ένα παιδάκι. Να το μεγαλώσω και λίγο και μετά αν με θέλουν ξανά στο διοικητικό του συλλόγου ευχαρίστως να προσφέρω τις υπηρεσίες μου για όσο χρειαστεί.

Μέχρι στιγμής δεν έχω ούτε μία υποψηφιότητα για τις εκλογές της Κυριακής και φοβάμαι ότι αν δεν θελήσει κανείς να συμμετέχει θα πάμε για διάλυση και έχω δουλέψει πάρα πολύ για να κάνω την ερασιτεχνική αστρονομία αποδεκτή και γνωστή στην τοπική κοινωνία. Αλλά προτιμώ να το κλείσουμε το μαγαζί παρά να έχω άλλα δύο χρόνια άγχους. Δεν είναι η θέση του προέδρου κακή, απλά το δικό μας Δ.Σ. αντί για 5 μέλη είχε μείνει με 3 και είχα πολύ μεγάλο φόρτο γιατί έκανα την δουλειά για 4. Ελπίζω  η νέα σύνθεση, αν υπάρξει αυτή, να είναι πιο ευέλικτη.

Χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω ένα δυνατό "Γειά σου πρόεδρε!" από κάποιο μέλος και η απάντηση πλέον είναι αυτόματη και χωρίς σκέψη: Δεν σφάξανε!

Η σάλσα είναι ένα επικίνδυνο αιματοβαμμένο σπορ!

όχι ακριβώς αλλά δεν μπορώ να σας πω το πως ένοιωσα στον πρώτο μου τραυματισμό εξαιτίας του χορού. Είχα χαλαρώσει καλά καλά στον καναπέ της σχολής και παρακολουθούσα τις κοπέλες που έκαναν οριεντάλ και σχολιάζαμε με τους άλλους για τους τουρλοτούς κώλους των μελλοντικών οριενταλετζούδων. Όταν ήρθε η σειρά μας για σάλσα ρουέδα, ξεκινήσαμε κανονικά να κάνουμε ένα ζέσταμα αλλά πάνω στον ενθουσιασμό μου τραβήχτηκα απότομα προς τα πίσω σε μία φιγούρα και άκουσα/ένιωσα ένα "τακ" πίσω από το γόνατο... και αυτό ήταν. Έμεινα από φλάτζα να κοιτάζω τους άλλους να χορεύουν. Δεν με πονούσε πολύ και μόνο όταν τραβούσα τα δάχτυλα του ποδιού μου προς τα πάνω. Ο γιατρός της ομάδας ψηλάφησε το σημείο και μου είπε να περάσω το πρωί να μου κάνει ένα τεστ-παπ... εγώ φταίω που εμπιστεύθηκα γυναικολόγο να με εξετάσει; Μία φίλη που είναι στην ομάδα και σπουδάζει φυσικοθεραπεία μου είπε ότι σίγουρα είναι διάστρεμμα και θα με ταλαιπωρήσει για τουλάχιστον ένα μήνα. Πήρα ένα μεσουλίντ, η Τζέιν μου έβαλε λίγη βολταρεν και σήμερα είμαι πολύ καλύτερα. Ο πόνος έχει υποχωρήσει κατά 70% και πιστεύω ότι η φίλη μου δεν είναι καλή μαθήτρια... άκου διάστρεμμα.

Αλήθειες και ψέμματα για το ηλεκτρονικό τσιγάρο

 Η αλήθεια είναι ότι το ηλεκτρονικό τσιγάρο έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία και γι αυτό επειδή ο Έλληνας έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι λιγότερο βλαβερό από το κανονικό όπως επίσης ότι να το καπνίζει όπου βρει επειδή ο καπνός του δεν είναι βλαβερός. Ακόμα και μαθήτριες μου δεν έχουν κανέναν πρόβλημα να καπνίζουν το ηλεκτρονικό φουγάρο γιατί "δεν είναι βλαβερό". Όπως και όλα τα τσαρλατανίστικα πράγματα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα όπως οι μηχανές οζονοθεραπείας δεν έχουν περάσει κανένα ουσιαστικό έλεγχο και διατίθενται στην ελληνική αγορά χωρίς κανένα έλεγχο από τις υπηρεσίας φαντάσματα του Υπουργείου Υγείας που εξαιτίας της οικονομικής κρίσης παραπαίουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ένα άρθρο στα Χανιώτικα Νέα σήμερα ενός διακεκριμένου πνευμονολόγου έρχεται να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Παρακαλώ διαβάστε το και σκεφτείτε σοβαρά τις συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία σας.

Το ηλεκτρονικό τσιγάρο
Δημοσιεύθηκε στις: 24-11-2011
Γράφει ο ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΡΚΑΤΟΣ*

Το ηλεκτρονικό τσιγάρο έκανε την εμφάνισή του πριν από κάποια χρόνια και από πέρυσι εμφανίστηκε ξανά στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Ως πνευμονολόγοι ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους που το χρησιμοποιούν ή ανθρώπους που μας ρωτούν για τη χρησιμότητα και ασφάλειά του. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να δώσουμε όποια πληροφορία έχουμε, να τους προφυλάξουμε από ενδεχόμενους κινδύνους και να τους πληροφορήσουμε  για τις δυνατότητες που έχουν σε σχέση με τη διακοπή του καπνίσματος. 

Αλλά τι είναι το ηλεκτρονικό τσιγάρο;  Είναι μια συσκευή που λειτουργεί με μπαταρία και περιέχει θάλαμο στον οποίο υπάρχει ένα φυσίγγιο με νικοτίνη σε υγρή μορφή, αρωματικές ουσίες και άλλα χημικά. Η συσκευή μετατρέπει τη νικοτίνη, η οποία είναι ιδιαίτερα εθιστική και άλλες χημικές ουσίες, σε ατμό τον οποίο εισπνέει ο χρήστης της. Οι χρήστες το καπνίζουν χωρίς να το ανάβουν, γεγονός που έχει οδηγήσει πολλούς στο να το χρησιμοποιούν για να αποφεύγουν την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. 

Τα προϊόντα αυτά διατίθενται στο εμπόριο και πωλούνται ιδιαίτερα σε νέους ανθρώπους. Το εμπορικό κέρδος που αφήνουν είναι τόσο μεγάλο ώστε να μπορεί να βρει κανείς το προϊόν σε mini market, περίπτερα, ακόμη και σε βενζινάδικα! Στη συσκευασία τους δεν περιέχουν  προειδοποιήσεις για την υγεία, όπως συμβαίνει με τα εγκεκριμένα προϊόντα υποκατάστασης νικοτίνης ή τα συνηθισμένα τσιγάρα. Διατίθενται και σε διάφορες γεύσεις, όπως σοκολάτα και μέντα, που μπορεί να προσελκύσουν τους νέους.

Οι  ειδικοί σε θέματα Δημοσίας Υγείας, συμπεριλαμβανομένων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.), των Κέντρων Ελέγχου και Προλήψεως των Ασθενειών (CDC) και της Αμερικανικής Εταιρείας Καρκίνου (ACS) προειδοποιούν να μην γίνεται χρήση ηλεκτρονικών τσιγάρων, σημειώνοντας ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως επιστημονική απόδειξη που να επιβεβαιώνει ότι είναι ασφαλή ούτε συνιστούν μια αποτελεσματική συσκευή για το κόψιμο του καπνίσματος. Προειδοποιούν ακόμα πως αυτά τα προϊόντα μπορεί αντίθετα να ενθαρρύνουν το κάπνισμα, να αυξάνουν τον εθισμό στη νικοτίνη, ειδικά  των νεαρών ανθρώπων και τελικά να οδηγούν τους χρήστες τους στα συμβατικά τσιγάρα. Ηδη Αυστραλία, Καναδάς, Βραζιλία, Παναμάς, Τουρκία, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη έχουν απαγορεύσει την εισαγωγή και χρήση τέτοιων προϊόντων.

Τα ηλεκτρονικά τσιγάρα διαφημίζονται ως ένας τρόπος μείωσης των βλαβερών προϊόντων καπνού που εισπνέονται από έναν καπνιστή. Ομως αν δει κανείς σε βάθος χρόνου θα διαπιστώσει ότι απλά αποτελούν έναν ύπουλο τρόπο να αγκιστρώνονται οι άνθρωποι στην εξάρτηση της νικοτίνης. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι οι άνθρωποι μετακινούνται από τα κανονικά τσιγάρα στα ηλεκτρονικά ή σε άλλα προϊόντα χωρίς καπνό. Στην ουσία συνήθως αυξάνει η ολική έκθεση στη νικοτίνη και δεν μειώνεται το κάπνισμα.

Οι κατασκευαστές ηλεκτρονικών τσιγάρων διατείνονται ότι παράγουν ένα απόλυτα ασφαλές προϊόν. Είναι όμως έτσι; Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Οργανισμός Φαρμάκου (FDA) υπέβαλε σε προκαταρκτική ανάλυση μερικά δείγματα ηλεκτρονικών τσιγάρων από δύο κορυφαίες μάρκες. Αυτά τα δείγματα περιείχαν 18 φυσίγγια με νικοτίνη διαφόρων γεύσεων και φυσίγγια χωρίς νικοτίνη. Οι αναλύσεις έδειξαν ότι κάποια προϊόντα περιείχαν ανιχνεύσιμα επίπεδα γνωστών καρκινογόνων ουσιών και τοξικών χημικών. Επίσης ο FDA υπογραμμίζει ότι οι έλεγχοι ποιότητας κατά την κατασκευή αυτών των προϊόντων δεν ήταν πάντα ικανοποιητικοί και σε μερικά έλειπαν τελείως.

Ειδικότερα, οι αναλύσεις από τα φυσίγγια των δύο ανωτέρω εταιρειών έδειξαν τα ακόλουθα:
Σε ένα φυσίγγιο βρέθηκε διαιθυλενογλυκόλη περίπου 1%. Η διαιθυλενογλυκόλη αποτελεί ένα συστατικό που χρησιμοποιείται ως αντιψυκτικό και είναι τοξική στους ανθρώπους.

Στα μισά από τα δείγματα που μελετήθηκαν βρέθηκαν νιτροζαμίνες, ουσίες που είναι καρκινογόνες.
Στην πλειονότητα των δειγμάτων ανακαλύφθηκαν διάφορες προσμίξεις, επικίνδυνες για τους ανθρώπους, όπως: αναβασίνη, μυοσμίνη και β-νικοτυρίνη.

Τα φυσίγγια των ηλεκτρονικών τσιγάρων που διαφημίζονταν ως μη περιέχοντα νικοτίνη, είχαν χαμηλά επίπεδα νικοτίνης, εκτός από ένα.

Αναλύθηκαν τρία διαφορετικά φυσίγγια ηλεκτρονικών τσιγάρων με την ίδια αναγραφόμενη περιεκτικότητα και βρέθηκε ότι απέδιδαν εξαιρετικά διαφορετικές ποσότητες νικοτίνης ανά εισπνοή: από 26,8 έως 43,2 μg/100ml. 

Ενα φυσίγγιο υψηλής περιεκτικότητας σε νικοτίνη απέδιδε διπλάσια νικοτίνη στους χρήστες όταν εισέπνεαν τον καπνό του ηλεκτρονικού τσιγάρου από ότι η νικοτίνη που εισπνέουν από προϊόντα  υποκατάστασης νικοτίνης που υπάρχουν στην αγορά και κυκλοφορούν ως βοηθήματα διακοπής καπνίσματος.

Επειδή δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί οι κλινικές μελέτες για την ασφάλεια και αποτελεσματικότητα αυτών των προϊόντων από τους διεθνείς οργανισμούς υγείας, οι καταναλωτές προς το παρόν δεν έχουν κανέναν τρόπο να γνωρίζουν:
 

Αν τα ηλεκτρονικά τσιγάρα είναι ασφαλή για την προβλεπόμενη χρήση τους.
Τι είδους ή τι περιεκτικότητες από δυνητικά επικίνδυνες για την υγεία χημικές ουσίες βρίσκονται σε αυτά τα προϊόντα.
Πόση νικοτίνη εισπνέουν όταν χρησιμοποιούν αυτά τα προϊόντα.
 

Εν τέλει, το να δημιουργείς ένα προϊόν που βοηθά τον κόσμο να συνεχίσει να καπνίζει είναι τουλάχιστον κυνικό. Η διακοπή του καπνίσματος είναι ο μονόδρομος. Ας πούμε, λοιπόν, λίγα λόγια για τη διακοπή του καπνίσματος. Το κάπνισμα αποτελεί νόσο, άρα ο καπνιστής χρειάζεται τη βοήθεια του ειδικού για την απεξάρτησή του. Και ο ειδικός είναι ο πνευμονολόγος του, ο μόνος επιστήμονας που μπορεί πραγματικά να τον βοηθήσει σε αυτή του την απόφαση. Σε όλη την Κρήτη υπάρχουν ιατρεία διακοπής καπνίσματος, σε Νοσοκομεία και στα ιδιωτικά ιατρεία των πνευμονολόγων. Εκεί ο καπνιστής θα βρει όλη τη βοήθεια που χρειάζεται από κάποιον εξειδικευμένο για τη διακοπή του καπνίσματος. Γιατί ποιος πραγματικά πιστεύει ότι θα βοηθηθεί ουσιαστικά από το mini market της γειτονιάς ή το βενζινάδικο, απ’ όπου θα αγοράσει το ηλεκτρονικό τσιγάρο;

Εμείς, οι ελεύθεροι επαγγελματίες πνευμονολόγοι της Κρήτης δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στη διακοπή του καπνίσματος. Αναζητήστε το ειδικό φυλλάδιο που έχουμε ετοιμάσει για εσάς που καπνίζετε. Θα το βρείτε σε όλα τα ιατρεία μας και άλλα σημεία όπως φαρμακεία κ.λπ. Επίσης πληροφορηθείτε από το site μας που μπορείτε να βρείτε βοήθεια. Είναι καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά για το πρόβλημα και να βρούμε μαζί τη λύση που θα σας λυτρώσει.

*πνευμονολόγος - πρόεδρος της Ενωσης
Ελευθεροεπαγγελματιών Πνευμονολόγων Κρήτης
www.pneumon-crete.gr

Όταν η ψηφιακή μηχανή καταστρέφει τις αναμνήσεις

Υπήρχαν εποχές που τραβούσαμε φωτογραφίες, 12, 24 ή 36 το πολύ, παίρναμε το καρουλάκι, το πηγαίναμε στο φωτογραφείο, μας έδιναν ένα χαρτάκι παραλαβής και συνήθως επιστρέφαμε μία εβδομάδα αργότερα με το χαρτάκι για να παραλάβουμε τον πολυπόθητο φάκελο με τις φωτογραφίες μας. Είχαμε ένα άγχος αν είχαν βγει καλά, αν είχε καεί το φιλμ, αν ήταν υπερφωτισμένες, κουνημένες, ανεστίαστες, αν τελικά είχαμε πιάσει την στιγμή που θέλαμε ή αν τελικά είχαμε πετάξει 1200 δραχμές σε άχρηστες πόζες. Βγάζαμε με βιασύνη το πακετάκι από το φάκελο για την πρώτη ματιά. στο σπίτι με επιμέλεια τις κοιτούσαμε ξανά και ξανά, άλλες τυπωμένες σε ματ χαρτί, οι περισσότερες σε γυαλιστερό έτσι για να είναι τα χρώματα πιο έντονα και τις τοποθετούσαμε σε άλμπουμ, σε εκείνα τα μικρά που μας έδιναν τα φωτογραφεία ή στα μεγάλα οικογενειακά που έπαιρναν πολλές, με την προστατευτική ζελατίνα για να μην ξεθωριάσουν τα χρώματα. Και φιλούσαμε τα άλμπουμ σε περίοπτη θέση και τα βγάζαμε όταν είχαμε επισκέπτες να τους δείξουμε τις διακοπές στην Ρόδο, ή οικογενειακές φωτογραφίες στο χωριό, ή την πεντατήμερη στην Κρήτη. Και άμα θέλαμε αντίγραφο φωτογραφίες ψάχναμε τα αρνητικά ένα-ένα στο φως να δούμε ποιο είναι ποιο γιατί αν δεν τα είχαμε η κάθε φωτογραφία κόστιζε πολύ για να την ξανατυπώσουμε από την αρχική.

Ήμασταν περήφανοι με τις φωτογραφίες μας. Ήταν οι αναμνήσεις μας. Οι μνήμες των ανθρώπων μας. Ο παππούς και η γιαγιά στο μπαλκόνι στην Φιλαδέλφεια. Ο νονός μου αγκαλιά με τον πατέρα μου στο σπίτι τα Χριστούγεννα. Η αδερφή μου πάνω στο καινούριο της ποδηλατάκι. Εγώ, μωρό ακόμα τυλιγμένος με ένα κουβερτάκι πάνω στο μεγάλο κρεβάτι των γωνιών μου.

Τώρα στην ψηφιακή εποχή και στην ευκολία της αυτοματοποίησης τίποτα από τα παραπάνω δεν ζούμε. Ούτε το άγχος, ούτε την χαρά ούτε την ανάμνηση. Τραβάμε εκατοντάδες φωτογραφίες τις οποίες τις βλέπουμε στις μικρές οθονούλες, σαν σύγχρονες Πόλαροϊντ της εποχής, θυμάστε, εκείνες που εμφανίζονταν αμέσως μόλις πατούσες το κουμπί σε ειδικό χαρτί που έβγαινε κάτω από την μηχανή, και αφού βλέπουμε την φωτογραφία, την ξεχνάμε και πάμε για την επόμενη. Μόλις γεμίσει η μνήμη της μηχανής τις αδειάζουμε σε ένα φάκελο στον υπολογιστή, σβήνουμε την μνήμη, και τις αναμνήσεις μας, και την γεμίζουμε με καινούριες και ούτο καθ εξής. Φτάνουμε να έχουμε εκατοντάδες και χιλιάδες φωτογραφίες στον υπολογιστή μας και επειδή οι περισσότερες που τραβάμε είναι ανούσιες, και βιαστικές και χωρίς λόγο βαριόμαστε να τις δούμε, και τις ξεχνάνε καταδικασμένες να ζούνε σε ψηφιακή μορφή, σε 0 και 1 μέχρι να μας χαλάσει ο υπολογιστής, να καεί ο σκληρός δίσκος, να τις σβήσουμε κατά λάθος ή επίτηδες  και να καταδικάσουμε όμορφες στιγμές της ζωής μας να χαθούν για πάντα στην λήθη.

Και συνεχίζουν τα φλας να αναβοσβήνουν, ανούσια, και να παγώνουν μικρές καθημερινές στιγμές προσφέροντας μόνο μία βραχεία χαρά που κρατά τόσο όσο η εμφάνιση της φωτογραφίας στην μικρή οθόνη της μηχανής και που δεν θα περάσει σχεδόν ποτέ στην μνήμη μας, σαν τα διαφημιστικά μηνύματα στην τηλεόραση, μια ανούσια παρέλαση εικόνας  που γίνεται ένα με την μουντή άχρωμη καθημερινότητα μας.

Ναι ρε ομαδάρα!

Η ΑΕΛ ήταν η μεγάλη νικήτρια του ντέρμπι της 4ης αγωνιστικής της Football League, με αντίπαλο την Βέροια. Η ομάδα της Λάρισας πέρασε εύκολα από την Ημαθία επικρατώντας με 3-0 και πέτυχε έτσι την πρώτη της νίκη στο πρωτάθλημα.

10 πράγματα που μάλλον δεν θα κάνω ποτέ στην ζωή μου

1. Να χορέψω Σάλσα σε κάποιο δρόμο της Αβάνα

Η Κούβα αρχίζει να γίνεται ένα άπιαστο όνειρο πλέον. Πριν μερικά χρόνια ήταν πιο εύκολο να πάω παρά να το λέω, τώρα ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ. Το έχω πει πολλές φορές. Ας μπορέσω να πάω έστω και μία φορά και ας μην ξαναπάω ούτε στην Γεωργιούπολη για μπάνιο. Από την άλλη ήδη έχουν αρχίσει να καταφτάνουν τα νέα της απελευθέρωσης της αγοράς και ότι η Κούβα μέσα στα επόμενα 20 χρόνια θα αρχίσει να χάνει το χρώμα της, τον ρυθμό της και την ψυχή της και θα γίνει άλλο ένα παραθεριστικό κέντρο για τα αμερικανάκια που εκφυλίζουν ότι βρουν μπροστά τους, σαν τους ιούς ένα πράγμα. Κόστος 3.000-4.000€ για μία εβδομάδα για δύο άτομα.


2. Να περπατήσω στα μονοπάτια που οδηγούν στο Μάτσου Πίτσου

ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι και κάθε φορά που βλέπω ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση για τους Ίνκα και το μονοπάτι που οδηγεί στην παραθεριστική (όπως λένε οι επιστήμονες) πόλη του Μάτσου Πίτσου. Είναι ένα από τα ταξίδια που το αναζητά η ψυχή μου, όπως ο μωαμεθανός θέλει να βρεθεί έστω και μία φορά στην Μέκκα.

3. Μπάντζι Τζάμπινκ από την Αράδαινα

γιατί πολύ απλά χέζομαι πάνω μου μόνο που σκέφτομαι το ύψος. Μία Κυριακή πήγαμε εκδρομή μέχρι το πανέμορφο φαράγγι και διασχίσαμε πεζοί την γέφυρα. Κάποια στιγμή κοιτάζω κάτω ανάμεσα σε δύο σανίδες της γέφυρας και απλά κοκάλωσα. Η Τζέιν και η Κάρρυ ήρθαν και με μάζεψαν αγκαζέ ενώ με έλουζε κρύος ιδρώτας. Λένε ότι αν θες να ξεπεράσεις ένα φόβο σου πρέπει να τον αντιμετωπίσεις αλλά δεν είμαι σίγουρος για δύο πράγματα. Πρώτον, αν θα το αντέξει η καρδιά μου και δεύτερον, αν με καλύπτει το συμβόλαιο ζωής μου.

4. Να ακούσω την Toccata und fuge σε Ρε ελάσσονα στην Όπερα του Σίδνεϊ

Η όπερα του Σίδνεϊ (Sydney Opera House) βρίσκεται στο Σίδνεϋ, στη Νότια Νέα Ουαλία της Αυστραλίας. Είναι ένα από τα πιο διάσημα κτήρια του 20ού αιώνα, και ένας από τους διασημότερους τόπους άσκησης τεχνών στον κόσμο. Τοποθετημένο στο σημείο Bennelong στο λιμάνι του Σίδνεϊ και κοντά στην εξίσου διάσημη γέφυρα του Σίδνεϊ, το κτήριο και τα περίχωρα του διαμορφώνουν μια εικονική αυστραλιανή εικόνα. <-- από την Βικιπαίδεια. Η Toccata του Μπαχ είναι ένα συγκλονιστικό έργο, το πρώτο μου κλασσικό άκουσμα και το ερέθισμα να ανακαλύψω τον κόσμο της κλασσικής αλλά και της σύγχρονης συμφωνικής μουσικής. Η όπερα του Σίδνεϊ περιέχει το μεγαλύτερο μηχανικό όργανο στον κόσμο με πάνω από 10.000 σωλήνες κάνοντας την εκτέλεση του συγκεκριμένου έργου μοναδικό.

5. Να οδηγήσω μία Ferrari 458 Italia

ε! οκ, είναι το γουετ ντριμ των περισσοτέρων αντρών. Το να κρατάς το τιμόνι ενός οχήματος με κινητήρα 4,5L και με 562 άλογα να μουγκρίζουν κάθε φορά που πατάς το γκάζι που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να σε στείλει στο διάστημα δεν είναι δα και κάτι που μπορείς να κάνεις κάθε μέρα. Πιστέψτε με. Βάλε την ομορφότερη γυναίκα του πλανήτη δίπλα σε μία Ferrari και ο άντρας δεν θα διστάσει ούτε για δευτερόλεπτο. Θα την πετάξει στο κάθισμα του συνοδηγού και δεν θα τον ξαναδείς ποτέ.


6. Να τζαμάρω με την Suzanne Vega 

όταν μιλάω για γυναίκα μουσικό και τραγουδίστρια είναι η πρώτη και τελευταία μου σκέψη. Η Καλιφορνέζα φολκ/ποπ τραγουδίστρια ταρακούνησε τον εφηβικό μου κόσμο όταν βρέθηκα εντελώς τυχαία και μετά από αφόρητη πίεση από τον τότε κολλητό μου στην πρώτη εκ των δύο συναυλιών που έχει δώσει στην Ελλάδα. Η μουσική και οι στοίχοι της ήταν σε πλήρη αρμονία με τον εσωτερικό μου κόσμο, κάτι που το κάνει και 25 χρόνια αργότερα. Γεγονός: Είμαι ίσως ο μοναδικός Towie στην Ελλάδα (στο πολύ κλειστό κύκλο των φαν). Επίσης έχω ονειρευθεί ότι τρώγαμε γαμήλια τούρτα μαζί... χμμ δεν της το έχω πει για να μην με περάσει για ψυχάκια.


7. Να δω την Λάρισα να κερδίζει ΞΑΝΑ πρωτάθλημα

Αυτή η ομάδα σου δίνει περισσότερες λύπες και νεύρα παρά χαρές, αλλά έτσι είναι η ζωή. Οι οπαδοί της δεν έρχονται τη δευτέρα στην δουλειά χαμογελαστοί όπως αυτοί του Ολυμπιακού. συνήθως είναι κατσούφηδες και δεν μιλιούνται. αν βρεθείς στην Λάρισα  Δευτέρα πρωί και την Κυριακή που πέρασε η ομάδα έχασε τον αγώνα είναι σαν να έχει πέσει πένθος στην πόλη η οποία κυριολεκτικά ζει το ελληνικό πρωτάθλημα όσες λίγες σε αυτή την χώρα. Το ίδιο είμαι κι εγώ. Από την Κυριακή το βράδυ χαλάει η διάθεση μου, και σαν να μην μου φτάνει αυτό έχω και τους μαθητές μου να μου την λένε. Και για όσους δεν το ξέρουν η ΑΕΛ είναι η μοναδική επαρχιακή ομάδα που έχει κερδίσει το ελληνικό πρωτάθλημα στην Ελλάδα το 1988 

8. Να πιλοτάρω ένα μαχητικό αεροσκάφος

Ο πατέρας μου έγινε πιλότος επειδή όταν ήταν μικρός βρήκε τυχαία μία φωτογραφία του παππού μου πάνω σε ένα Σπιτφάιερ κατά την διάρκεια του πολέμου. Εγώ ήθελα να γίνω πιλότος γιατί απλά γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σε στρατιωτικά αεροδρόμια, ήμουνα κάθε μέρα στα κέντρα επιχειρήσεων, στους πύργους ελέγχου, στα τολλ, έκανα τα πρώτα μου μαθήματα οδήγησης στους βοηθητικούς διαδρόμους προσγείωσης, ήξερα στα 5 μου αεροπορική ορολογία, μανούβρες διαφυγής, τεχνικές βομβαρδισμού και διαδικασίες εγκατάλειψης. Παρόλα αυτά να τσακώνομαι με τον πατέρα μου καθημερινά ότι δεν ήθελε να γίνω πιλότος, μέχρι που η κληρονομική μυωπία από την μητέρα μου μου σκότωσε τα όνειρα και έλυσε το πρόβλημα για τον πατέρα μου μία και καλή. Εγώ; Συμβιβάζομαι με εξομοιωτές πτήσης στο κομπιούτερ.

9. Να κερδίσω επιτέλους το μπουρδέλο το λαχείο

Ο πατέρας μου έλεγε να κρατάω ένα παράθυρο ανοιχτό στην τύχη, αλλά αυτή ποτέ δεν ήθελε να μπει μέσα. Τι λαχεία, τι λοττο, τζοκερ, πρότο, προπο, Αυτή η βλακεία 2 στους 3 κερδίζουν; Γιατί εγώ πρέπει να είμαι πάντα αυτός που δεν κερδίζει; Δεν μιλάω για 1 και 2 ευρώ. Έχω δώσει τόσα που μόνο κέρδος δεν μπρορούν να θεωρηθούν τέτοια ποσά. Ακόμα παίζω που και που, η οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει προϋπολογισμό για τζόγο. Δεν θα πρέπει να μου κάτσει κι εμένα; Το βλέπω πιο πιθανόν να μου κάτσει η Shakira παρά το καταραμένο ελληνικό λαϊκό λαχείο!

10. Να βρω το κέντρο μου

Η Γη είναι ένα τεράστιο διαστημόπλοιο το οποίο ταξιδεύει γύρω από το μητρικό άστρο με ταχύτητα περίπου 30χμ/δευτερόλεπτο το οποίο περιστρέφεται γύρω από το κέντρο του γαλαξία με ταχύτητα 220 χμ/δευτερόλεπτο, ο οποίος γαλαξίας ταξιδεύει στο σύμπαν με ταχύτητα περίπου 600χμ/δευτερόλεπτο. Είμαστε όλοι ταξιδιώτες λοιπόν, αναγκαστικά, θέλοντας και μη. Γινόμαστε ταξιδιώτες για να γνωρίσουμε τον κόσμο, για να επιτελέσουμε ένα έργο. Το πιο δύσκολο ταξίδι είναι αυτό του εσωτερικού κόσμου. Χρόνια τώρα αναζητώ το κέντρο ισορροπίας μου, αυτό που ο δάσκαλος του τάι-τσι ονομάζει τατιέν. Είτε μέσω του διαλογισμού, είτε μέσω του τάι-τσι απλά το θεωρώ ίσως το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου. Γιατί; Μάλλον επειδή δεν μου δίνω τον χρόνο, την συγκέντρωση, την θέληση, την πειθαρχία και την πραγματική επιθυμία για να το βρω. Καταπιάνομαι με δεκάδες άλλα πράγματα και αφήνω τον εαυτό μου τελευταίο, βάζω όλους και όλα πάνω από εμένα και στο τέλος δεν ξέρω με τι θα μείνω. Θα μου αναγνωρίσει ποτέ κάποιος αυτή την προσπάθεια που κάνω για τους άλλους; δεν ξέρω και στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί. Η αναζήτηση όμως της προσωπικής μου ισορροπίας είναι κάτι που το αναζητάω κάθε μέρα και περισσότερο. Όμως για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα πρέπει να αλλάξω ριζικά εγώ. Δύσκολο, όχι ακατόρθωτο αλλά πολύ δύσκολο. Γνωρίζω ότι αν δεν κάνω κάτι γι αυτό σύντομα το ταξίδι της αναζήτησης θα γίνει ακόμα πιο ανέφικτο.

Είμαι περήφανος που στον παραπάνω 10λογο, τώρα που τον ξαναδιαβάζω πριν τον δημοσιεύσω, δεν έχω βάλει την απόκτηση ούτε ενός υλικού αγαθού. Να χορέψω, να περπατήσω, να πηδήξω, να ακούσω, να οδηγήσω, να τζαμάρω, να δω, να πετάξω, να κερδίσω, να βρω. Αναζήτηση εμπειριών που ίσως να μην γευθώ ποτέ όσο ζω, που όμως μπορώ να σκέφτομαι για να με ηρεμώ και να με παίρνει ευκολότερα ο ύπνος τα βράδια, που μπορώ να ονειρεύομαι και, που ποτέ δεν ξέρει κανείς, ίσως κάποτε πραγματοποιήσω. Και, αν υπάρχουν 10 πράγματα που μάλλον δεν θα κάνω ποτέ, υπάρχουν εκατοντάδες άλλα που έχω κάνει και πράγματα που κάνω και με γεμίζουν κάθε μέρα.

Χαιρετίσματα λοιπόν στον πιγκουίνο

Το σπίτι στο οποίο ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια με την Τζέιν, και άλλο ένα που έμενα μόνος μου είναι ένα διώροφο νεοκλασικό στα όρια της πόλης των Χανίων με τα Παχιανά που κάποτε ήταν ένα χωριουδάκι στα περίχωρα αλλά καθώς η πόλη μεγάλωνε τα κατάπιε και τα έκανε μέρος της. Ήσυχος δρόμος με όμορφα κτήρια, αρκετό πράσινο, κήποι με τριαντάφυλλα, με δέντρα, με τροχόσπιτα, με ένα ΣΤΟΠ σε διασταύρωση όπου που και που ακούς φρεναρίσματα μέσα στην νύχτα τα οποία ακολουθούνται από ήχους λαμαρίνας που συνθλίβονται μεταξύ τους ακολουθούμενα από δυνατές φωνές τα οποία συνήθως ξεστομίζουν φράσεις "ρε μαλάκα δεν είδες το στοπ;"

Είναι ένα όμορφο ευρύχωρο φωτεινό σπίτι με ενιαίους χώρους, μεγάλα παράθυρα και ξύλινα παντζούρια που πριν 30 χρόνια ίσως να κλείνανε ερμητικά, με πόρτες που ο αέρας ίσως να μην περνούσε από κάτω ενώ κάποιες πιο νεοτεριστικές καινοτομίες στην κουζίνα επιτρέπουν όχι μόνο στον αέρα αλλά και την βροχή να μπαίνουν από τα παράθυρα της κουζίνας.

Η ταράτσα είναι κατάλληλη για αστροπαρατήρηση γιατί έχει εύκολη πρόσβαση μέσω μεταλλικής σκάλας. Εύκολη πρόσβαση έχουν και όλα τα στοιχεία της φύσης μιας που δεν έχει καμία απολύτως μόνωση με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φύγει ένα μεγάλο κομμάτι σοβά στην τραπεζαρία ευτυχώς όταν λείπαμε. Βομβαρδισμένο Σεράγεβο βρήκαμε στην επιστροφή αλλά δεν πειράζει όλα φτιάχνουν σε αυτή την ζωή.

Αναμενόμενο η καύση πετρελαίου να πηγαίνει στράφι προσπαθώντας να ζεστάνεις ένα σπίτι 100 τετραγωνικών το οποίο "αναπνέει" όπως μας λέει η κόρη της ιδιοκτήτριας που είναι και μηχανικός παρακαλώ. Έτσι την πρώτη χρονιά, έχοντας κάψει πάνω από 800€ σε πετρέλαιο για να κρυώνουμε αποφασίσαμε να αλλάξουμε τακτική και αγοράσαμε κάτι σούπερ-ντούπερ κλιματιστικά ινβέρτερ  τα οποία μας έκαναν 50% οικονομία οπότε θα τα αποσβέσουμε σε μόλις δύο χρόνια.

Βάλαμε ένα 16άρι στο μεγάλο ενιαίο χώρο και ένα μικρό 9αράκι στο υπνοδωμάτιο. Για να είναι το σπίτι λίγο πιο ζεστό έκλεισα το δωμάτιο-γραφείο-βιβλιοθήκη-γραφείο συλλόγου αστρονομίας-αποθήκη καλοκαιρινών ειδών-γκεστ ρουμ, το οποίο όμως έχει και τις ντουλάπες μου. Όποτε πάω να πάρω κάτι από το δωμάτιο και ανοίγω την πόρτα ένα ρεύμα παγωμένου αέρα με τυλίγει και ακούω την Τζέιν από μέσα να φωνάζει:

Χαιρετίσματα στον πιγκουίνο!

Άλλο Zumba άλλο tsonta

Μετά από ένα χρόνο αποχής από τα μαθήματα χορού, επιστρέψαμε. Για το τάνγκο σας έγραψα σε προηγούμενη καταχώρηση. Επιπλέον η Τζέιν κάνει οριεντάλ και μαζί κάνουμε Ρουέδα ντι Καζίνο, όπου είναι σάλσα σε κύκλο, ομαδικός χορός όπου κάποιος δίνει παραγγέλματα και οι υπόλοιποι εκτελούν συγχρονισμένα... υποτίθεται... έχει να κάνει με το επίπεδο της ομάδας. Τέλος πάντων... αυτά τα παπουτσάκια μου έστειλε με λινκ, αυτά θα της κάνω δώρο σε 10 μέρες που θα έρθουν από Αγγλία, μόλις 28€ με μεταφορικά.

/// ω, τι ευχάριστη έκπληξη, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές μπάινει μέσα η Τζέιν και καθώς πλησιάζει τον υπολογιστή, χαμηλώνω το καπάκι για να μην δει τι γράφω και χαλάσει την έκπληξη. Η αντίδραση της: Γιατί δεν θέλεις να δω την οθόνη; Τσόντες βλέπεις;
...
Μάλιστα, η γυναίκα μου υποθέτει ότι στον ελεύθερο χρόνο μου, ή όποτε κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή βλέπω τσόντες.... μα της έχω δώσει εγώ τέτοια ιδέα; Βρε κορίτσια αναγνώστες πραγματικά πιστεύεται ότι τα αγόρια σας δεν κάνουν άλλη δουλειά μπροστά σε ένα κομπιούτερ;///

τι έλεγα; α, ναι τα παπούτσια.... έτσι μου 'ρχετε να ακυρώσω την παραγγελία... άκου τσόντες! τι έλεγα; α, ναι, τα παπούτσια. Που λέτε το θέμα της Zumba έχει και συνέχεια. Γυρίζουμε το βράδυ σπίτι από τον χορό. Πως σου φάνηκε η χορογραφία της Zumba που κάναμε στην σχολή, με ρωτάει.
- ά σε τα σάπια, της λέω, εγώ στο τριπάκι δεν μπαίνω.... είδατε που τα έλεγα ότι θα προσπαθήσει να με πείσει; Χα! Δεν σφάξανε! Άμε να χοροπηδάς μόνη σου.

Τελευταίο update: Πριν λίγο δημοσίευσε ένα σύνδεσμο στο φέισμπουκ με τα παπούτσια που φοράει ένας γυμναστής και χορογράφος Zumba και της είπα μόλις βρει και την μάρκα του σόβρακου του να μου το γράψει!

Άκου τσόντες!
..
..
..
Πάω στο redtube να δω καμιά τσόντα να μου περάσουν τα νεύρα

Χιόνια δεν ήθελες; Ε, πάρε να χεις!

Τα πρώτα χιόνια έφτασαν και στα Χανιά! Η φωτογραφία είναι από το Creta Weather. Προσπάθησα να τραβήξω με το κινητό μου κι εγώ αλλά δεν φαίνονται εύκολα. Ορίστε λοιπόν, Τζέιν. Όλο άντε να χιονίσει, άντε να δούμε χιόνια, άντε να κάνουμε λευκά Χριστούγεννα.

Μου την δίνουν τα χιόνια!

Δεν μπορώ να καταλάβω τι σας αρέσει με αυτό το λευκό πάγο που κάνει την ατμόσφαιρα παγωμένη, να ξυλιάζουν τα πόδια σου, να δουλεύουν σόμπες, κλιματιστικά, καλοριφέρ που σημαίνει μεγαλύτερη κατανάλωση εν μέσω οικονομικής κρίσης. Μόνο η κυβέρνηση εύχεται να χιονίζει μπας και εισπράξει φόρους από τα καύσιμα. Να είναι οι δρόμοι χάλια, ν αμην μπορείς να οδηγήσεις, η ορατότηα να είναι περιορισμένη κι εσείς το μόνο που να σκέφτεστε είναι πότε ο καλός σας θα σας πάει βόλτα στο βουνό ή στο χιονοδρομικό ή σε κανα καταφύγιο ανεξάρτητα από το αν θα κολλήσει το αυτοκίνητο στον πάγο, η να φύγεις από καμιά στροφή και να βρεθείς σε κανα γκρεμό στην μέση του πουθενά και φυσικά το γεγονός ότι ΟΛΑ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΖΙΠ 4χ4. Και μετά αρχίζει η γκρίνια, και γιατί αυτοί μπορούν να ανέβουν κι εμείς όχι, γιατί δεν έχουμε τζιπ; γιατί δεν έχουμε σαλέ στην Ελβετία;

Και ας πούμε ότι καταφέρνεις και φτάνεις στα χιόνια. Μετά δεν μπορείς να κάτσεις στην ζεστασιά του αυτοκινήτου σου. Όχι, όχι, η κυρία απαιτεί να βγεις έξω ώστε να σου ρίξει μερικές χιονόμπαλες στην μάπα για να σκάσει στα γέλια, να σε ρωτήσει γιατί είσαι κατσούφης και γιατί χαλάς μια τόσο ωραία εκδρομή στα χιόνια την ώρα που έχεις αρχίσει να χάνεις την επικοινωνία με τα δάχτυλα των ποδιών σου.

Και σκέφτεσαι ότι με τα χιονοπαίχνιδα αύριο θα κρυώσει, και θα έχει πυρετό, και δεν θα είναι καλά, και θα πρέπει να τρέχεις σε φαρμακεία, και θα βήχει, και θα θέλει φροντίδα, και δεν θα μπορείς να της πεις "είδες που στα έλεγα, τι τα ήθελες τα χιόνια" γιατί θα κινδυνεύεις να φας το μπολ με την σούπα στα μούτρα.

Σας είπα ότι μου την δίνουν τα χιόνια;

Α να και μια φωτογραφία για να σας πείσω

Το λιμάνι των Χανίων είναι εθιστικό

 

Σήμερα τελειώνει η έκθεση αστρονομικής φωτογραφίας του αστεροσκοπείου του Σκίνακα. Μετά από 15 μέρες πάνω από 3000 επισκέπτες θαύμασαν την απεραντοσύνη του σύμπαντος στο υπέροχο Γιαλί Τζαμί. Ξεναγήσαμε 18 σχολεία και συμπληρώσαμε 120 ώρες παρουσίας στον εκθεσιακό χώρο.

Κάθε μέρα επί 15 μέρες κοιτάζω αυτό το καταπληκτικό λιμάνι να αλλάζει χρώματα, διαθέσεις, ήχους, μυρωδιές. Η αίσθηση που σου δημιουργεί το να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι καταπληκτική. Ο κόσμος που τραβάει φωτογραφίες, οι γλάροι που ακολουθούν τις ψαρόβαρκες, οι σερβιτόροι που ελίσσονται ανάμεσα στους θαμώνες των καφέ, οι ρόδες των ποδηλάτων που χτυπάνε στον πετρόχτιστο δρόμο, ο θόρυβος της θάλασσας, το μπλε, γαλάζιο, τιρκουάζ, πράσινο, γκρι, μοβ, πορτοκαλί και οι άπειρες άλλες αποχρώσεις που ζωγραφίζει ο ήλιος καθώς περνάει από πάνω και βυθίζεται πέρα από τα Θοδωρού.

Αύριο θα κατέβω για μία τελευταία φορά με το πρόσχημα να βοηθήσω στην αποκαθήλωση των εκθεμάτων, αλλά μετά; Θα συνεχίσω να κατεβαίνω στο λιμάνι για να βλέπω τους γλάρους να παίζουν με τα κύματα ή κάτι άλλο θα συμπληρώσει την καθημερινότητα μου και απλά ο γλάρος Ιωννάθαν με τους φίλους του θα γίνουν μία σκονισμένη ανάμνηση στο μυαλό μου σαν το βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου;

Ormie The Pig! ή αλλώς: δεν θα το φας, δεν θα το φας!

το είδα δέκα φορές, γέλαγα και τις δέκα φορές. Πόσο , μα πόσο μου θυμίζει τον εαυτό μου μερικές φορές.

Τζέιν = Zumba

- Ζούμπα!
- Τι να ζουμπίξω ρε μωρό την ρώτησα αλλά απάντηση δεν ήθελα καθώς τα μάτια μου έπεσαν ευθέως πάνω στο στήθος της.
- Εεε! δες, δες μου είπε και πλητρολόγισε κάτι στο pc. Μια ντουζίνα εκστασιασμένοι χοροπηδούσαν αερόβια σε ρυθμούς σάλσα και μερένγκε.
- Να την χαίρεσαι είπα και συνέχισα να ξεφυλλίζω το τελευταίο τεύχος του Astronomy.

Όσο περνάει ο καιρός το ενδιαφέρον της μεγαλώνει. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες βίντεο στο φέισμπουκ, κάθετε με τις ώρες και παρακολουθεί ρουτίνες και χορογραφίες και ψάχνει να βρει σχολή που να κάνει ζούμπα στα Χανιά. Δεν μου αρέσει καθόλου, το σώμα μου αρνείται πεισματικά στην ιδέα να πρέπει να φοράω πολύχρωμα ρούχα και να χοροπηδάω πάνω κάτω. Ελπίζω να μην ελπίζει ότι θα με βάλει στο τριπάκι. Εδώ καλά καλά δεν μπορώ να με πείσω να ξεκινήσω απλό περπάτημα πόσο μάλλον αερόβια.

Τι είναι το Zumba?


Η δεκαετία του ’80 ήταν η εποχή της αεροβικής γυμναστικής. Η Τζέιν Φόντα είχε την τιμητική της. Μετά ήρθε η μόδα του step, του kick boxing, του πιλάτες, του τάι-τσι… Και φυσικά του λάτιν που παίζει πάντα, ασχέτως εποχής. Απλώς δεν καθιερώθηκε ποτέ στο γυμναστήριο. Και τώρα μαθαίνουμε ότι στην Αμερική τουλάχιστον, απ’ όπου κληρονομούμε πολλές φορές, για καλή μας τύχη, τις τάσεις στην ευεξία, σχηματίζονται ουρές από ενδιαφερόμενες και ενδιαφερόμενους για μαθήματα σάμπα. Με μια νέα πλοκή στην ιστορία. Και ονομασία.

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην επίσημη ιστοσελίδα του www.zumba.com για να διαπιστώσει ότι η συγκεκριμένη μανία των ανθρώπων που γυμνάζονται, έχει ξεκινήσει πριν από πέντε χρόνια και αντί να φθίνει, αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς. Σήμερα μπορείς να παρακολουθήσεις μάθημα ζούμπα σε γυμναστήρια και στούντιο χορού αλλά και σε σχολεία, κέντρα προστασίας ηλικιωμένων, όχι μόνο στη Νέα Υόρκη, σιγά σιγά και εκτός αμερικανικών συνόρων.


Η μουσική ακούγεται δυνατά. Οι μαθητές επιβάλλεται να φωνάζουν, να χειροκροτούν, να σηκώνουν τα χέρια, να υπερβάλουν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε ότι έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα περισσότερα από 3.5 εκατομμύρια dvd για όσους θέλουν να χορεύουν και στο σπίτι, ενώ υπάρχουν και 20.000 επαγγελματίες δάσκαλοι ζούμπα σε 40 χώρες που διδάσκουν τα βήματα. Οι 15.000 είναι στην Αμερική.

Και ποιος είναι ο κύριος που χαμογελά αυτή τη στιγμή γιατί ξεκίνησε όλη τη νέα τρέλα; Ο 37χρονος Αλμπέρτο Περέζ, δάσκαλος αερόμπικ, ο οποίος, μια μέρα συνειδητοποίησε ότι ξέχασε τις κασέτες με τη μουσική, πήρε τη δική του μουσική από το αυτοκίνητο (σάλσα και μερένγκε) και αυτοσχεδίασε στην τάξη. Από εκείνη τη μέρα οι μαθητές του δεν ήθελαν να επιστρέψουν στο παλιό… σάουντρακ. Είναι ένα κράμα μάμπο, τσατσά, χιπ-χοπ, χορού της κοιλιάς… Χορός με αεροβική σε ένα. Απλά πράγματα. Εύκολες κινήσεις, χωρίς πολλά λόγια και δυσνόητες χορογραφίες. Και μπορείς εύκολα να γίνεις και δάσκαλος. Αρκεί να παρακολουθήσεις οχτώ ώρες διδασκαλίας (!) Το καλύτερο όλων; Λένε ότι χάνεις μέχρι και 800 θερμίδες σε ένα μόνο μάθημα. Ιδρώνεις, ξεχνάς τις σκοτούρες σου, χορεύεις, ξεδίνεις. Και αδυνατίζεις.

Πηγή: "Αεροβική γυμναστική σε λάτιν ρυθμό", Της Σαντυς Τσαντακη / sandytsantaki@kathimerini.gr

Οι ξεθωριασμένες γραμμές της ζωής... εεε του ΒΟΑΚ ήθελα να πω

Σκοτάδι, σαν αυτό που επικρατεί συνήθως στον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης. Η βροχή να πέφτει ακατάπαυστα και με δύναμη πάνω στο παρ-πριζ του αυτοκινήτου και οι πρόσφατα αλλαγμένοι αλλά και κατά πολύ μικρότεροι εξαιτίας έλλειψης υαλοκαθαριστήρες να παλεύουν μία άνιση μάχη με τα στοιχεία της φύσης. Από την μία ήταν αστείο να βλέπεις τα μικρά σε μέγεθος λαστιχάκια να πηγαίνουν πέρα δώθε, από την άλλη η βροχή σαν επαγγελματίας μποξέρ αυτά τα έχει για πρωινό.

Οι διαχωριστικές φωσφορίζουσες (;) γραμμές στην εθνική ξεθωριασμένες σαν την μνήμη των παιδικών μας χρόνων. Που και που διέκρινες ένα κομματάκι αλλά το σκοτάδι να έχει καταπιεί τις περισσότερες παίζοντας με τα νεύρα των οδηγών. Μάντεψε ποιος ή μάλλον μάντεψε που ήταν το παιχνίδι που παίζαμε. Είμαι κοντά στην άκρη του δρόμου; κοντά στην μέση; που πάω; τι έχω κάνει στην ζωή μου; γιατί με πιάσανε τα υπαρξιακά μου βραδιάτικο; γιατί μιλάω στον εαυτό μου μεγαλόφωνα και γιατί νομίζω ότι είμαι μόνος μου στο αυτοκίνητο; Η Τζέιν με κοιτούσε σιωπηλή.

Colombiana

Χτες είδαμε το Colombiana  όπου η  Cataleya ένα κοριτσάκι εννέα ετών από τη Bogota της Κολομβίας είδε μπροστά στα μάτια του τη δολοφονία των γονιών του. Σήμερα είναι μία ικανότατη επαγγελματίας δολοφόνος που δουλεύει για λογαριασμό του θείου της, Emilio. Δεν έχει πάψει ποτέ όμως να αναζητά ανάμεσα σε διαβόητους φονιάδες, ελπίζοντας να βρει εκείνον που αποτελεί τον υπ' αριθμόν ένα στόχο της: τον gangster που ευθύνεται για τα ανεξίτηλα παιδικά της τραύματα.

Μία κλασσική ιστορία εκδίκησης που υπογράφει ο αγαπημένος μου Luc Besson και ο Robert Mark Kamen. Και αν σας φανούν γνώριμες κάποιες σκηνές, δεν κάνετε λάθος. Μαζί έχουν συνυπογράψει  τα «Taken» (2008), «Bandidas» (2006), «The Fifth Element» (1997) καθώς και τα 3 «Transporter», όπου κατά το τελευταίο συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με το σκηνοθέτη του «Colombiana», Olivier Megaton.

Το κορίτσι: Η ταινία σηματοδοτεί τον έως τώρα σημαντικότερο ρόλο στην ανερχόμενη πορεία της Zoe Saldana, η οποία έχει ήδη πρωταγωνιστήσει στα «Avatar» και «Star Trek». Όμορφη, αθλητική με πολύ καλές αναλογίες σου τραβάει το μάτι, μία ακόμα femme fatale έρχεται να προστεθεί στην ολοένα αυξανόμενη λίστα ηρωίδων που έχουν καθηλώσει το κοινό και σε πολλές περιπτώσεις (βλ. «Kill Bill») έχουν βάλει τα γυαλιά στους άρρενες συναδέλφους τους.

Όσο αφορα την ταινία, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο από αυτά που περιμένει να δει κανείς από τους Luc Besson και ο Robert Mark Kamen. Ωραία χρώματα και φωτογραφία. Δράση που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις, χωρίς κοιλία, πολύ αγωνία και με σχετικά καλή ηθοποιία πουλάει σαν μια καλή ταινία δράσης που τουλάχιστον κάνει το μυαλό σου να ξεχάσει για λίγο την καθημερινότητα.

Η βαθμολογία μου: 6,5/10

Το τρέιλερ της ταινίας   Το κορίτσι της ταινίας   Το λουλούδι Cataleya

Η ζωή μας ένα τάνγκο

Εγώ και το τάνγκο έχουμε μια σχέση αγάπης-μίσους-πάθους. Πάντα με γοήτευε η δυναμική της μουσικής του αργεντίνικου τάνγκο. Είναι πιο βρώμικη, πιο ερωτική πιο παθιασμένη από την αντίστοιχη του Ευρωπαϊκού, η οποία είναι πιο ευγενική και καθώς πρέπει. Ακόμα και ο χορός είναι τόσο μα τόσο διαφορετικός.

Η αναζήτηση των μουσικών μου ανησυχιών με οδήγησαν στις μελωδίες των De Caro, Donato,  Canaro, Di Sarli, Piazzolla μέχρι πιο fusion ήχους των Gotan και Bajofondo. Τον χορό δεν τον είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τότε, οι εικόνες του 1920 και 30 είχαν να κάνουν με την εποχή του παππού μου και όχι με την δικιά μου. Έπρεπε να έρθει η Τζέιν για να μου ανοίξει την πόρτα του σύγχρονου τάνγκο όπου το γυαλιστερό σκαρπίνι έχει αντικατασταθεί από παπούτσι αθλητικό, το κουστούμι από κολεγιακή μπλούζα, η βραδινή τουαλέτα από παντελόνι με σκίσιμο στα πλάγια αλλά με το ίδιο πάθος και την αγάπη που υπήρχε από τότε.

Η πρώτη μου επαφή με τον χορό ήταν τραυματική. Προσπάθησα να μπω στον χορό χωρίς να έχω κατανοήσει την ιστορία του, την κινησιολογία του, τον συμβολισμό και το πάθος γύρω από αυτόν. Βρέθηκα σε μία αίθουσα χορού να κάνω βήματα μπρος στα και πίσω στο παμ-παμ-παμ που έδινε το ακορντεόν μαζί με δεκάδες άλλους, να πηγαίνουμε μπρος πίσω να βρούμε τον ρυθμό στο βήμα, ή το βήμα στον ρυθμό σε ένα άσκοπο πέρα δώθε μιμητισμού των κινήσεων του δασκάλου. Πιάστηκα με την Τζέιν σε στάση χορού, μπήκα σε μία γραμμή χορού και άρχισα να περπατάω με το παμ-παμ-παμ. δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Στο επόμενο μάθημα, πάλι τι ίδιο αλλά με περισσότερο άγχος μιας που τώρα τα ζευγάρια είχαν ξεθαρρέψει και έκοβαν βόλτες μέσα έξω στην γραμμή χορού. Αυτό το άγχος μην μου πατήσουν την ντάμα θύμιζε τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στο λούνα παρκ. Μετά από μερικά τέτοια μαθήματα απλά έχασα το ενδιαφέρον μου. Μέχρι πριν ένα μήνα.

Και ναι, ξαναβρέθηκα στην ίδια αίθουσα χορού, να ξανακάνω τα ίδια βήματα, το ίδιο παμ-παμ-παμ, το ίδιο πάνω κάτω, την ίδια γραμμή χορού, τα ίδια συγκρουόμενα. Και μετά σου λένε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.

Ταρζάν και Τζέιν, ένας χρόνος μετά

Ε, ναι ρε άνθρωποι, δεν χάθηκα, εδώ είμαι... μετά από ένα χρόνο αποχής από την μπλογκόσφαιρα. Σταμάτησα να γράφω, να διαβάζω, να ενδιαφέρομαι. Φταίνε οι ρυθμοί της ζωής, φταίει η Τζέιν που με έχει απορροφήσει στον δικό της κόσμο, σαν ένας γαλαξίας που τραβάει έναν άλλον. Ίσως να φταίει ότι δουλεύω περισσότερο, έχω μεγαλώσει περισσότερο, κουράζομαι περισσότερο. Νιώθω εξαρτημένος από υποχρεώσεις που μερικές φορές δεν θα ήθελα να είχα. Έχω χάσει την ισορροπία μου και ένα χρόνο τώρα ψάχνω να την βρω.

Δεν ξέρω τελικά αν θα συνεχίσω να γράφω, αν αυτή είναι η αρχή ή η αρχή του τέλους, αν είναι μια σπασμωδική κίνηση να βρω αυτήν την ισορροπία που τόσο ψάχνω, σαν την φύση που δημιουργεί ακραία φαινόμενα για να τα βρει με τον εαυτό της.

Νιώθω την βαρύτητα να με τραβάει με πολύ δύναμη προς τα κάτω. Το νιώθει ο δεξής μου ώμος και  το αριστερό μου γόνατο που διαμαρτύρονται σχεδόν καθημερινά για το γεγονός ότι πρέπει να χάσω βάρος.

Είμαι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να είμαι σε μια από τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου. Καταξιωμένος στον επαγγελματικό μου χώρο, αναγνωρισμένος όχι μόνο ως δάσκαλος αλλά και ως άνθρωπος με σοβαρή γνώμη και άποψη, με μία επιστημονική κατάρτιση όσο αφορά το επάγγελμά μου αλλά και το αγαπημένο μου χόμπι, την αστρονομία. Δεν το νιώθω όμως, δεν μπορώ να απορροφήσω αυτά τα συναισθήματα, τα προϊόντα αυτής της πολύ κοπιαστικής πολυετούς προσπάθειας να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να γίνω καλύτερος από εμένα (ή όπως λέει ο φροϋδικός ξάδερφος μου, καλύτερος από το ν πατέρα μου), σαν να παίρνω βιταμίνη και να την αποβάλει ο οργανισμός μου.

Δεν θέλω να μπω σε κατάσταση αυτοψυχανάλυσης
Μα αυτό ακριβώς κάνεις τώρα
σατ-απ, τώρα μιλάω με τους φίλους μου
ναι... καλά
...

Πάω να ανοίξω την έκθεση στο Γιαλί Τζαμί. Τα λέμε αργότερα