Οι ξεθωριασμένες γραμμές της ζωής... εεε του ΒΟΑΚ ήθελα να πω

Σκοτάδι, σαν αυτό που επικρατεί συνήθως στον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης. Η βροχή να πέφτει ακατάπαυστα και με δύναμη πάνω στο παρ-πριζ του αυτοκινήτου και οι πρόσφατα αλλαγμένοι αλλά και κατά πολύ μικρότεροι εξαιτίας έλλειψης υαλοκαθαριστήρες να παλεύουν μία άνιση μάχη με τα στοιχεία της φύσης. Από την μία ήταν αστείο να βλέπεις τα μικρά σε μέγεθος λαστιχάκια να πηγαίνουν πέρα δώθε, από την άλλη η βροχή σαν επαγγελματίας μποξέρ αυτά τα έχει για πρωινό.

Οι διαχωριστικές φωσφορίζουσες (;) γραμμές στην εθνική ξεθωριασμένες σαν την μνήμη των παιδικών μας χρόνων. Που και που διέκρινες ένα κομματάκι αλλά το σκοτάδι να έχει καταπιεί τις περισσότερες παίζοντας με τα νεύρα των οδηγών. Μάντεψε ποιος ή μάλλον μάντεψε που ήταν το παιχνίδι που παίζαμε. Είμαι κοντά στην άκρη του δρόμου; κοντά στην μέση; που πάω; τι έχω κάνει στην ζωή μου; γιατί με πιάσανε τα υπαρξιακά μου βραδιάτικο; γιατί μιλάω στον εαυτό μου μεγαλόφωνα και γιατί νομίζω ότι είμαι μόνος μου στο αυτοκίνητο; Η Τζέιν με κοιτούσε σιωπηλή.