10 πράγματα που μάλλον δεν θα κάνω ποτέ στην ζωή μου

1. Να χορέψω Σάλσα σε κάποιο δρόμο της Αβάνα

Η Κούβα αρχίζει να γίνεται ένα άπιαστο όνειρο πλέον. Πριν μερικά χρόνια ήταν πιο εύκολο να πάω παρά να το λέω, τώρα ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ. Το έχω πει πολλές φορές. Ας μπορέσω να πάω έστω και μία φορά και ας μην ξαναπάω ούτε στην Γεωργιούπολη για μπάνιο. Από την άλλη ήδη έχουν αρχίσει να καταφτάνουν τα νέα της απελευθέρωσης της αγοράς και ότι η Κούβα μέσα στα επόμενα 20 χρόνια θα αρχίσει να χάνει το χρώμα της, τον ρυθμό της και την ψυχή της και θα γίνει άλλο ένα παραθεριστικό κέντρο για τα αμερικανάκια που εκφυλίζουν ότι βρουν μπροστά τους, σαν τους ιούς ένα πράγμα. Κόστος 3.000-4.000€ για μία εβδομάδα για δύο άτομα.


2. Να περπατήσω στα μονοπάτια που οδηγούν στο Μάτσου Πίτσου

ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι και κάθε φορά που βλέπω ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση για τους Ίνκα και το μονοπάτι που οδηγεί στην παραθεριστική (όπως λένε οι επιστήμονες) πόλη του Μάτσου Πίτσου. Είναι ένα από τα ταξίδια που το αναζητά η ψυχή μου, όπως ο μωαμεθανός θέλει να βρεθεί έστω και μία φορά στην Μέκκα.

3. Μπάντζι Τζάμπινκ από την Αράδαινα

γιατί πολύ απλά χέζομαι πάνω μου μόνο που σκέφτομαι το ύψος. Μία Κυριακή πήγαμε εκδρομή μέχρι το πανέμορφο φαράγγι και διασχίσαμε πεζοί την γέφυρα. Κάποια στιγμή κοιτάζω κάτω ανάμεσα σε δύο σανίδες της γέφυρας και απλά κοκάλωσα. Η Τζέιν και η Κάρρυ ήρθαν και με μάζεψαν αγκαζέ ενώ με έλουζε κρύος ιδρώτας. Λένε ότι αν θες να ξεπεράσεις ένα φόβο σου πρέπει να τον αντιμετωπίσεις αλλά δεν είμαι σίγουρος για δύο πράγματα. Πρώτον, αν θα το αντέξει η καρδιά μου και δεύτερον, αν με καλύπτει το συμβόλαιο ζωής μου.

4. Να ακούσω την Toccata und fuge σε Ρε ελάσσονα στην Όπερα του Σίδνεϊ

Η όπερα του Σίδνεϊ (Sydney Opera House) βρίσκεται στο Σίδνεϋ, στη Νότια Νέα Ουαλία της Αυστραλίας. Είναι ένα από τα πιο διάσημα κτήρια του 20ού αιώνα, και ένας από τους διασημότερους τόπους άσκησης τεχνών στον κόσμο. Τοποθετημένο στο σημείο Bennelong στο λιμάνι του Σίδνεϊ και κοντά στην εξίσου διάσημη γέφυρα του Σίδνεϊ, το κτήριο και τα περίχωρα του διαμορφώνουν μια εικονική αυστραλιανή εικόνα. <-- από την Βικιπαίδεια. Η Toccata του Μπαχ είναι ένα συγκλονιστικό έργο, το πρώτο μου κλασσικό άκουσμα και το ερέθισμα να ανακαλύψω τον κόσμο της κλασσικής αλλά και της σύγχρονης συμφωνικής μουσικής. Η όπερα του Σίδνεϊ περιέχει το μεγαλύτερο μηχανικό όργανο στον κόσμο με πάνω από 10.000 σωλήνες κάνοντας την εκτέλεση του συγκεκριμένου έργου μοναδικό.

5. Να οδηγήσω μία Ferrari 458 Italia

ε! οκ, είναι το γουετ ντριμ των περισσοτέρων αντρών. Το να κρατάς το τιμόνι ενός οχήματος με κινητήρα 4,5L και με 562 άλογα να μουγκρίζουν κάθε φορά που πατάς το γκάζι που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να σε στείλει στο διάστημα δεν είναι δα και κάτι που μπορείς να κάνεις κάθε μέρα. Πιστέψτε με. Βάλε την ομορφότερη γυναίκα του πλανήτη δίπλα σε μία Ferrari και ο άντρας δεν θα διστάσει ούτε για δευτερόλεπτο. Θα την πετάξει στο κάθισμα του συνοδηγού και δεν θα τον ξαναδείς ποτέ.


6. Να τζαμάρω με την Suzanne Vega 

όταν μιλάω για γυναίκα μουσικό και τραγουδίστρια είναι η πρώτη και τελευταία μου σκέψη. Η Καλιφορνέζα φολκ/ποπ τραγουδίστρια ταρακούνησε τον εφηβικό μου κόσμο όταν βρέθηκα εντελώς τυχαία και μετά από αφόρητη πίεση από τον τότε κολλητό μου στην πρώτη εκ των δύο συναυλιών που έχει δώσει στην Ελλάδα. Η μουσική και οι στοίχοι της ήταν σε πλήρη αρμονία με τον εσωτερικό μου κόσμο, κάτι που το κάνει και 25 χρόνια αργότερα. Γεγονός: Είμαι ίσως ο μοναδικός Towie στην Ελλάδα (στο πολύ κλειστό κύκλο των φαν). Επίσης έχω ονειρευθεί ότι τρώγαμε γαμήλια τούρτα μαζί... χμμ δεν της το έχω πει για να μην με περάσει για ψυχάκια.


7. Να δω την Λάρισα να κερδίζει ΞΑΝΑ πρωτάθλημα

Αυτή η ομάδα σου δίνει περισσότερες λύπες και νεύρα παρά χαρές, αλλά έτσι είναι η ζωή. Οι οπαδοί της δεν έρχονται τη δευτέρα στην δουλειά χαμογελαστοί όπως αυτοί του Ολυμπιακού. συνήθως είναι κατσούφηδες και δεν μιλιούνται. αν βρεθείς στην Λάρισα  Δευτέρα πρωί και την Κυριακή που πέρασε η ομάδα έχασε τον αγώνα είναι σαν να έχει πέσει πένθος στην πόλη η οποία κυριολεκτικά ζει το ελληνικό πρωτάθλημα όσες λίγες σε αυτή την χώρα. Το ίδιο είμαι κι εγώ. Από την Κυριακή το βράδυ χαλάει η διάθεση μου, και σαν να μην μου φτάνει αυτό έχω και τους μαθητές μου να μου την λένε. Και για όσους δεν το ξέρουν η ΑΕΛ είναι η μοναδική επαρχιακή ομάδα που έχει κερδίσει το ελληνικό πρωτάθλημα στην Ελλάδα το 1988 

8. Να πιλοτάρω ένα μαχητικό αεροσκάφος

Ο πατέρας μου έγινε πιλότος επειδή όταν ήταν μικρός βρήκε τυχαία μία φωτογραφία του παππού μου πάνω σε ένα Σπιτφάιερ κατά την διάρκεια του πολέμου. Εγώ ήθελα να γίνω πιλότος γιατί απλά γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σε στρατιωτικά αεροδρόμια, ήμουνα κάθε μέρα στα κέντρα επιχειρήσεων, στους πύργους ελέγχου, στα τολλ, έκανα τα πρώτα μου μαθήματα οδήγησης στους βοηθητικούς διαδρόμους προσγείωσης, ήξερα στα 5 μου αεροπορική ορολογία, μανούβρες διαφυγής, τεχνικές βομβαρδισμού και διαδικασίες εγκατάλειψης. Παρόλα αυτά να τσακώνομαι με τον πατέρα μου καθημερινά ότι δεν ήθελε να γίνω πιλότος, μέχρι που η κληρονομική μυωπία από την μητέρα μου μου σκότωσε τα όνειρα και έλυσε το πρόβλημα για τον πατέρα μου μία και καλή. Εγώ; Συμβιβάζομαι με εξομοιωτές πτήσης στο κομπιούτερ.

9. Να κερδίσω επιτέλους το μπουρδέλο το λαχείο

Ο πατέρας μου έλεγε να κρατάω ένα παράθυρο ανοιχτό στην τύχη, αλλά αυτή ποτέ δεν ήθελε να μπει μέσα. Τι λαχεία, τι λοττο, τζοκερ, πρότο, προπο, Αυτή η βλακεία 2 στους 3 κερδίζουν; Γιατί εγώ πρέπει να είμαι πάντα αυτός που δεν κερδίζει; Δεν μιλάω για 1 και 2 ευρώ. Έχω δώσει τόσα που μόνο κέρδος δεν μπρορούν να θεωρηθούν τέτοια ποσά. Ακόμα παίζω που και που, η οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει προϋπολογισμό για τζόγο. Δεν θα πρέπει να μου κάτσει κι εμένα; Το βλέπω πιο πιθανόν να μου κάτσει η Shakira παρά το καταραμένο ελληνικό λαϊκό λαχείο!

10. Να βρω το κέντρο μου

Η Γη είναι ένα τεράστιο διαστημόπλοιο το οποίο ταξιδεύει γύρω από το μητρικό άστρο με ταχύτητα περίπου 30χμ/δευτερόλεπτο το οποίο περιστρέφεται γύρω από το κέντρο του γαλαξία με ταχύτητα 220 χμ/δευτερόλεπτο, ο οποίος γαλαξίας ταξιδεύει στο σύμπαν με ταχύτητα περίπου 600χμ/δευτερόλεπτο. Είμαστε όλοι ταξιδιώτες λοιπόν, αναγκαστικά, θέλοντας και μη. Γινόμαστε ταξιδιώτες για να γνωρίσουμε τον κόσμο, για να επιτελέσουμε ένα έργο. Το πιο δύσκολο ταξίδι είναι αυτό του εσωτερικού κόσμου. Χρόνια τώρα αναζητώ το κέντρο ισορροπίας μου, αυτό που ο δάσκαλος του τάι-τσι ονομάζει τατιέν. Είτε μέσω του διαλογισμού, είτε μέσω του τάι-τσι απλά το θεωρώ ίσως το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου. Γιατί; Μάλλον επειδή δεν μου δίνω τον χρόνο, την συγκέντρωση, την θέληση, την πειθαρχία και την πραγματική επιθυμία για να το βρω. Καταπιάνομαι με δεκάδες άλλα πράγματα και αφήνω τον εαυτό μου τελευταίο, βάζω όλους και όλα πάνω από εμένα και στο τέλος δεν ξέρω με τι θα μείνω. Θα μου αναγνωρίσει ποτέ κάποιος αυτή την προσπάθεια που κάνω για τους άλλους; δεν ξέρω και στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί. Η αναζήτηση όμως της προσωπικής μου ισορροπίας είναι κάτι που το αναζητάω κάθε μέρα και περισσότερο. Όμως για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα πρέπει να αλλάξω ριζικά εγώ. Δύσκολο, όχι ακατόρθωτο αλλά πολύ δύσκολο. Γνωρίζω ότι αν δεν κάνω κάτι γι αυτό σύντομα το ταξίδι της αναζήτησης θα γίνει ακόμα πιο ανέφικτο.

Είμαι περήφανος που στον παραπάνω 10λογο, τώρα που τον ξαναδιαβάζω πριν τον δημοσιεύσω, δεν έχω βάλει την απόκτηση ούτε ενός υλικού αγαθού. Να χορέψω, να περπατήσω, να πηδήξω, να ακούσω, να οδηγήσω, να τζαμάρω, να δω, να πετάξω, να κερδίσω, να βρω. Αναζήτηση εμπειριών που ίσως να μην γευθώ ποτέ όσο ζω, που όμως μπορώ να σκέφτομαι για να με ηρεμώ και να με παίρνει ευκολότερα ο ύπνος τα βράδια, που μπορώ να ονειρεύομαι και, που ποτέ δεν ξέρει κανείς, ίσως κάποτε πραγματοποιήσω. Και, αν υπάρχουν 10 πράγματα που μάλλον δεν θα κάνω ποτέ, υπάρχουν εκατοντάδες άλλα που έχω κάνει και πράγματα που κάνω και με γεμίζουν κάθε μέρα.