Το σπίτι στο οποίο ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια με την Τζέιν, και άλλο ένα που έμενα μόνος μου είναι ένα διώροφο νεοκλασικό στα όρια της πόλης των Χανίων με τα Παχιανά που κάποτε ήταν ένα χωριουδάκι στα περίχωρα αλλά καθώς η πόλη μεγάλωνε τα κατάπιε και τα έκανε μέρος της. Ήσυχος δρόμος με όμορφα κτήρια, αρκετό πράσινο, κήποι με τριαντάφυλλα, με δέντρα, με τροχόσπιτα, με ένα ΣΤΟΠ σε διασταύρωση όπου που και που ακούς φρεναρίσματα μέσα στην νύχτα τα οποία ακολουθούνται από ήχους λαμαρίνας που συνθλίβονται μεταξύ τους ακολουθούμενα από δυνατές φωνές τα οποία συνήθως ξεστομίζουν φράσεις "ρε μαλάκα δεν είδες το στοπ;"
Είναι ένα όμορφο ευρύχωρο φωτεινό σπίτι με ενιαίους χώρους, μεγάλα παράθυρα και ξύλινα παντζούρια που πριν 30 χρόνια ίσως να κλείνανε ερμητικά, με πόρτες που ο αέρας ίσως να μην περνούσε από κάτω ενώ κάποιες πιο νεοτεριστικές καινοτομίες στην κουζίνα επιτρέπουν όχι μόνο στον αέρα αλλά και την βροχή να μπαίνουν από τα παράθυρα της κουζίνας.
Η ταράτσα είναι κατάλληλη για αστροπαρατήρηση γιατί έχει εύκολη πρόσβαση μέσω μεταλλικής σκάλας. Εύκολη πρόσβαση έχουν και όλα τα στοιχεία της φύσης μιας που δεν έχει καμία απολύτως μόνωση με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φύγει ένα μεγάλο κομμάτι σοβά στην τραπεζαρία ευτυχώς όταν λείπαμε. Βομβαρδισμένο Σεράγεβο βρήκαμε στην επιστροφή αλλά δεν πειράζει όλα φτιάχνουν σε αυτή την ζωή.
Αναμενόμενο η καύση πετρελαίου να πηγαίνει στράφι προσπαθώντας να ζεστάνεις ένα σπίτι 100 τετραγωνικών το οποίο "αναπνέει" όπως μας λέει η κόρη της ιδιοκτήτριας που είναι και μηχανικός παρακαλώ. Έτσι την πρώτη χρονιά, έχοντας κάψει πάνω από 800€ σε πετρέλαιο για να κρυώνουμε αποφασίσαμε να αλλάξουμε τακτική και αγοράσαμε κάτι σούπερ-ντούπερ κλιματιστικά ινβέρτερ τα οποία μας έκαναν 50% οικονομία οπότε θα τα αποσβέσουμε σε μόλις δύο χρόνια.
Βάλαμε ένα 16άρι στο μεγάλο ενιαίο χώρο και ένα μικρό 9αράκι στο υπνοδωμάτιο. Για να είναι το σπίτι λίγο πιο ζεστό έκλεισα το δωμάτιο-γραφείο-βιβλιοθήκη-γραφείο συλλόγου αστρονομίας-αποθήκη καλοκαιρινών ειδών-γκεστ ρουμ, το οποίο όμως έχει και τις ντουλάπες μου. Όποτε πάω να πάρω κάτι από το δωμάτιο και ανοίγω την πόρτα ένα ρεύμα παγωμένου αέρα με τυλίγει και ακούω την Τζέιν από μέσα να φωνάζει:
Χαιρετίσματα στον πιγκουίνο!
Είναι ένα όμορφο ευρύχωρο φωτεινό σπίτι με ενιαίους χώρους, μεγάλα παράθυρα και ξύλινα παντζούρια που πριν 30 χρόνια ίσως να κλείνανε ερμητικά, με πόρτες που ο αέρας ίσως να μην περνούσε από κάτω ενώ κάποιες πιο νεοτεριστικές καινοτομίες στην κουζίνα επιτρέπουν όχι μόνο στον αέρα αλλά και την βροχή να μπαίνουν από τα παράθυρα της κουζίνας.
Η ταράτσα είναι κατάλληλη για αστροπαρατήρηση γιατί έχει εύκολη πρόσβαση μέσω μεταλλικής σκάλας. Εύκολη πρόσβαση έχουν και όλα τα στοιχεία της φύσης μιας που δεν έχει καμία απολύτως μόνωση με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φύγει ένα μεγάλο κομμάτι σοβά στην τραπεζαρία ευτυχώς όταν λείπαμε. Βομβαρδισμένο Σεράγεβο βρήκαμε στην επιστροφή αλλά δεν πειράζει όλα φτιάχνουν σε αυτή την ζωή.
Αναμενόμενο η καύση πετρελαίου να πηγαίνει στράφι προσπαθώντας να ζεστάνεις ένα σπίτι 100 τετραγωνικών το οποίο "αναπνέει" όπως μας λέει η κόρη της ιδιοκτήτριας που είναι και μηχανικός παρακαλώ. Έτσι την πρώτη χρονιά, έχοντας κάψει πάνω από 800€ σε πετρέλαιο για να κρυώνουμε αποφασίσαμε να αλλάξουμε τακτική και αγοράσαμε κάτι σούπερ-ντούπερ κλιματιστικά ινβέρτερ τα οποία μας έκαναν 50% οικονομία οπότε θα τα αποσβέσουμε σε μόλις δύο χρόνια.
Βάλαμε ένα 16άρι στο μεγάλο ενιαίο χώρο και ένα μικρό 9αράκι στο υπνοδωμάτιο. Για να είναι το σπίτι λίγο πιο ζεστό έκλεισα το δωμάτιο-γραφείο-βιβλιοθήκη-γραφείο συλλόγου αστρονομίας-αποθήκη καλοκαιρινών ειδών-γκεστ ρουμ, το οποίο όμως έχει και τις ντουλάπες μου. Όποτε πάω να πάρω κάτι από το δωμάτιο και ανοίγω την πόρτα ένα ρεύμα παγωμένου αέρα με τυλίγει και ακούω την Τζέιν από μέσα να φωνάζει:
Χαιρετίσματα στον πιγκουίνο!
No comments:
Post a Comment