Ταρζάν και Τζέιν, ένας χρόνος μετά

Ε, ναι ρε άνθρωποι, δεν χάθηκα, εδώ είμαι... μετά από ένα χρόνο αποχής από την μπλογκόσφαιρα. Σταμάτησα να γράφω, να διαβάζω, να ενδιαφέρομαι. Φταίνε οι ρυθμοί της ζωής, φταίει η Τζέιν που με έχει απορροφήσει στον δικό της κόσμο, σαν ένας γαλαξίας που τραβάει έναν άλλον. Ίσως να φταίει ότι δουλεύω περισσότερο, έχω μεγαλώσει περισσότερο, κουράζομαι περισσότερο. Νιώθω εξαρτημένος από υποχρεώσεις που μερικές φορές δεν θα ήθελα να είχα. Έχω χάσει την ισορροπία μου και ένα χρόνο τώρα ψάχνω να την βρω.

Δεν ξέρω τελικά αν θα συνεχίσω να γράφω, αν αυτή είναι η αρχή ή η αρχή του τέλους, αν είναι μια σπασμωδική κίνηση να βρω αυτήν την ισορροπία που τόσο ψάχνω, σαν την φύση που δημιουργεί ακραία φαινόμενα για να τα βρει με τον εαυτό της.

Νιώθω την βαρύτητα να με τραβάει με πολύ δύναμη προς τα κάτω. Το νιώθει ο δεξής μου ώμος και  το αριστερό μου γόνατο που διαμαρτύρονται σχεδόν καθημερινά για το γεγονός ότι πρέπει να χάσω βάρος.

Είμαι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να είμαι σε μια από τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου. Καταξιωμένος στον επαγγελματικό μου χώρο, αναγνωρισμένος όχι μόνο ως δάσκαλος αλλά και ως άνθρωπος με σοβαρή γνώμη και άποψη, με μία επιστημονική κατάρτιση όσο αφορά το επάγγελμά μου αλλά και το αγαπημένο μου χόμπι, την αστρονομία. Δεν το νιώθω όμως, δεν μπορώ να απορροφήσω αυτά τα συναισθήματα, τα προϊόντα αυτής της πολύ κοπιαστικής πολυετούς προσπάθειας να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να γίνω καλύτερος από εμένα (ή όπως λέει ο φροϋδικός ξάδερφος μου, καλύτερος από το ν πατέρα μου), σαν να παίρνω βιταμίνη και να την αποβάλει ο οργανισμός μου.

Δεν θέλω να μπω σε κατάσταση αυτοψυχανάλυσης
Μα αυτό ακριβώς κάνεις τώρα
σατ-απ, τώρα μιλάω με τους φίλους μου
ναι... καλά
...

Πάω να ανοίξω την έκθεση στο Γιαλί Τζαμί. Τα λέμε αργότερα