Η ζωή μας ένα τάνγκο

Εγώ και το τάνγκο έχουμε μια σχέση αγάπης-μίσους-πάθους. Πάντα με γοήτευε η δυναμική της μουσικής του αργεντίνικου τάνγκο. Είναι πιο βρώμικη, πιο ερωτική πιο παθιασμένη από την αντίστοιχη του Ευρωπαϊκού, η οποία είναι πιο ευγενική και καθώς πρέπει. Ακόμα και ο χορός είναι τόσο μα τόσο διαφορετικός.

Η αναζήτηση των μουσικών μου ανησυχιών με οδήγησαν στις μελωδίες των De Caro, Donato,  Canaro, Di Sarli, Piazzolla μέχρι πιο fusion ήχους των Gotan και Bajofondo. Τον χορό δεν τον είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τότε, οι εικόνες του 1920 και 30 είχαν να κάνουν με την εποχή του παππού μου και όχι με την δικιά μου. Έπρεπε να έρθει η Τζέιν για να μου ανοίξει την πόρτα του σύγχρονου τάνγκο όπου το γυαλιστερό σκαρπίνι έχει αντικατασταθεί από παπούτσι αθλητικό, το κουστούμι από κολεγιακή μπλούζα, η βραδινή τουαλέτα από παντελόνι με σκίσιμο στα πλάγια αλλά με το ίδιο πάθος και την αγάπη που υπήρχε από τότε.

Η πρώτη μου επαφή με τον χορό ήταν τραυματική. Προσπάθησα να μπω στον χορό χωρίς να έχω κατανοήσει την ιστορία του, την κινησιολογία του, τον συμβολισμό και το πάθος γύρω από αυτόν. Βρέθηκα σε μία αίθουσα χορού να κάνω βήματα μπρος στα και πίσω στο παμ-παμ-παμ που έδινε το ακορντεόν μαζί με δεκάδες άλλους, να πηγαίνουμε μπρος πίσω να βρούμε τον ρυθμό στο βήμα, ή το βήμα στον ρυθμό σε ένα άσκοπο πέρα δώθε μιμητισμού των κινήσεων του δασκάλου. Πιάστηκα με την Τζέιν σε στάση χορού, μπήκα σε μία γραμμή χορού και άρχισα να περπατάω με το παμ-παμ-παμ. δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Στο επόμενο μάθημα, πάλι τι ίδιο αλλά με περισσότερο άγχος μιας που τώρα τα ζευγάρια είχαν ξεθαρρέψει και έκοβαν βόλτες μέσα έξω στην γραμμή χορού. Αυτό το άγχος μην μου πατήσουν την ντάμα θύμιζε τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στο λούνα παρκ. Μετά από μερικά τέτοια μαθήματα απλά έχασα το ενδιαφέρον μου. Μέχρι πριν ένα μήνα.

Και ναι, ξαναβρέθηκα στην ίδια αίθουσα χορού, να ξανακάνω τα ίδια βήματα, το ίδιο παμ-παμ-παμ, το ίδιο πάνω κάτω, την ίδια γραμμή χορού, τα ίδια συγκρουόμενα. Και μετά σου λένε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.