ένας κρότος, μία σκέψη, μία κατάσταση

Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω και να απαντώ σε ένα τεράστιο αριθμό ηλεκτρονικών μηνυμάτων μεγέθους αστρικού σμήνους. Από τότε που γυρίσαμε από το Συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη μέχρι σήμερα νιώθω τρομερά αποδυναμωμένος με πιθανό αυτουργό και εκτελεστή μία γρίπη στομάχου η οποία στην αρχή με έστελνε τουαλέτα κάθε δύο ώρες.

Το μυαλό μου δεν είναι καθαρό, έχω ένα σωρό φόβους για το αύριο, για την δουλειά, για ένα παιδί που θα έρθει στο μέλλον. Προσπαθώ να ισορροπήσω εσωτερικά και εξωτερικά αλλά δεν τα καταφέρνω. Χτες στο δρόμο για το σπίτι με το ζόρι κρατούσα το τιμόνι σταθερό.

Όταν βγήκα από το ντουζ η γυναίκα μου είχε τα νεύρα της.. μάλλον μαζί μου για κάποιο λόγο αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να το αναλύσω.

Ξύπνησα στις 5 από ένα δυνατό κρότο. Τρακάρισμα.. πάλι... Βγήκα στο μπαλκόνι. Μια νεαρή με λευκό φόρεμα μπροστά από ένα χτυπημένο αυτοκίνητο. Μια οικογένεια στο άλλο. Όλοι καλά, στέκονταν στην μέση του δρόμου και συζητούσαν για το τι έγινε. Η κοπέλα είχε παραβιάσει το στοπ γιατί ενώ έκοψε ταχύτητα δεν σταμάτησε επειδή δεν είδε τα φώτα του διερχόμενου αυτοκινήτου. Σε λίγα λεπτά ήρθε και το περιπολικό.

Ξάπλωσα αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν τα δικά μου τρακαρίσματα από μικρός στο αυτοκίνητο του πατέρα μου μέχρι το πιο τελευταίο πριν μερικά χρόνια. Η Ευγενία ξύπνησε και πήγε τουαλέτα. Ήξερε ότι δεν κοιμόμουν, δεν είπε κουβέντα. Σε λίγο γύρισε και σύντομα είχε χαθεί στον ύπνο της.

Σηκώθηκα και πήγα στον υπολογιστή να βάλω μπροστά το βίντεοκλιπ από την ποδηλατοπορεία... να κάνω κάτι τέλος πάντων να ξεφύγει το μυαλό μου.

Τι παιδιά και αυτοί οι Ποδηλάτρεις... 5 χρόνια φωνές για ποδηλατόδρομους και τίποτα ακόμα, ενώ στο Ρέθυμνο ο Δήμαρχος τους έκανε κι ας μην τους είχε διεκδικήσει κανείς.

Θυμήθηκα ένα μήνυμα που μου έστειλε ο Γιώργος:

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΕΥΧΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

( Μαχάτμα Γκάντι)