Θέλω να γίνω αλoίφης στην θέση του αλoίφη

Δευτέρα βράδυ, έχω φορτώσει την καλή μου και πάμε να πάρουμε την Karry. Σταματάω το αυτοκίνητο έξω από την Domino και βγαίνω για να ξαναμπώ μετά από μερικά λεπτά με 2 μεγάλες πίτσες στα χέρια. Εκείνη είχε σχηματίσει την ερώτηση με τα μάτια της και πριν προλάβει να μιλήσει την απάντησα - Μεζεδάκι για το δρόμο. Αν πιούμε και λίγο στην Παλιόχωρα μην μας πειράξει το ποτό.

Φτάσαμε στον προορισμό μας μία ώρα αργότερα. Οδηγούσα γρήγορα, μάλλον πολύ γρήγορα γιατί δεν έχω ξανακάνει την διαδρομή σε μια ώρα. Το αμάξι μέσα στην σκόνη από τους υπό κατασκευή δρόμους της διαδρομής, πέταξα και κόλο σε μια στροφή για εντυπωσιασμό και σε μια άλλη επειδή απλά μου έφυγε το αυτοκίνητο αλλά το μάζεψα γρήγορα, Βατάνεν αγόρι μου!... να βάλω ένα αυτοκόλλητο στην πόρτα μου που να λέει Χρίστος "no brakes" Σωτηρόπουλος.. ή "ο Χριστός μαζί σας";

Αφήσαμε τα πράγματα στα δωμάτια και πήγαμε στον Άνεμο για γλυκά και τσικουδιές. Γενικά τα γλυκά τα έχει χαλάσει και κάθε πέρυσι και καλύτερα, αλλά παραδοσιακά πως να περάσεις από Παλιόχωρα και να μην πας; ε;

Κάναμε μια βόλτα μέχρι την θάλασσα και καταλήξαμε στον Άγιο ένα ωραίο μπαράκι που παίζει συνήθως καλή μουσική. Οι τεκίλες δεν άργησαν να εμφανιστούν. Στην αρχή τρεις από την Τζέιν, μετά μία από το μαγαζί, λέω στον μπάρμαν να φέρει εννιά, μην τον φέρνω κάθε λίγο και λιγάκι στο τραπέζι.. ε αυτό ήταν μετά οι τεκίλες φτάνανε εννιά εννιά. Είσαι πολύ αλάνι! μου λέει ένας τύπος... εμ με δύο γυναίκες χόρευα χοχοχο κέρνα τεκίλες και πάει λέγοντας. Φύγαμε παραπατώντας, σαν να είσαι σε καράβι με 8 μποφόρ.


Φτάσαμε στο αυτοκίνητο αποφάγαμε την υπόλοιπη πίτσα. Στο ράδιο ζεϊμπέκικα, αρχίσαμε το χορό στην μέση του δρόμου. Δεν θυμάμαι πότε πρόλαβα και κοιμήθηκα στην αγκαλιά της καλής μου. Άφησα τα 8 μποφόρ και τις μηχανές του πλοίου να με νανουρίζουν.


Το επόμενο πρωί.. τι πρωί ας πούμε μεσημέρι πάμε για πρωινό στο βότσαλο, ομελέτα, γιαούρτι με μέλι και μούσλι, αυγά με μπέικον, χυμό. Ήμασταν και οι δύο σαν να μας έχει πατήσει οδοστρωτήρας. Η Κάρρυ να έχει πάει ποδηλατάδα με ένα φίλο και εμείς να κοιτάμε τους νεοαφιχθείς Χανιώτες, τα παιδάκια που πετούσαν πέτρες στην θάλασσα και τα μαύρα σύννεφα που απειλούσαν με βροχή ανά πάσα στιγμή.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και καθώς περιμέναμε την Κάρρυ να κάνει ντουζ μας πήρε πάλι ο ύπνος. Μας ξύπνησε να πάμε για φαγητό... εμμμ πάλι τα ίδια; Βρήκαμε τον Ηλία, μόνιμο κάτοικο Παλιόχωρας και φίλο από το τάι τσι και πήγαμε σε μια ωραία μη τουριστική ταβέρνα και μετά για καφεδάκι σπίτι του. Εντυπωσιακό σπίτι, μικρό αλλά με ωραία χρώμματα μου έδωσε ιδέες για το πως να διακοσμήσω και το δικό μου.

Στον γυρισμό σταματήσαμε για λουλούδια, τον πιάσαμε τον πιάσαμε! φτάσαμε σπίτι, ντουζ και βουρ στην συνάντηση της ομάδας για το παιχνίδι φεγγάρι στην ρόδα που γράφει και η SilentSoul στο μπλογκ της.

Τελικά αξίζει έστω και για μέρα να φύγει κανείς, οπότε κάντε την όποτε μπορείτεμ θα δείτε πόσο πολύ μεγαλώνει η μέρα σας και πόσο ζωντανοί αισθάνεστε μετά