Το σχεδιάζαμε δύο εβδομάδες. Τα τρία ζευγάρια που πάμε χορό, κλείσαμε τραπέζι. Η καλή μου ήταν ανυπόμονη, είναι άλλωστε από τις αγαπημένες της τραγουδίστριες. Εγώ από την άλλη δεν την ξέρω καθόλου, ούτε στο δρόμο αν την δω δεν πρόκειται να την αναγνωρίσω αλλά αφού της αρέσει εκείνης, και μιας που η παρέα θα ήταν καλή δεν έχει σημασία να ήξερα ή δεν ήξερα τα τραγούδια της.
Το πρώτο στραβό ξεκίνησε όταν ο Στέλιος ανακοίνωσε ότι έκλεισε τραπέζι για 14 άτομα... πάει το ευέλικτο παρεάκι των 6 που θα κάναμε την πλάκα μας... τους άλλους 6 δεν τους ήξερα.
Το ξυπνητήρι χτύπησε γύρω στις 12. Ήταν τόσο γλυκός ο ύπνος που δεν ήθελα να σηκωθώ... ούτε εκείνη αλλά έχοντας κακή εμπειρία από την συναυλία του Χαρούλη, που είχαμε κλείσει για 12 άτομα, ήρθαν 7 και πληρώσαμε περισσότερα, είπαμε να μην εκθέσουμε τον Στέλιο με το να μην πάμε. Φτάσαμε στην Αγιά εκεί που είναι το κέντρο, 6 βαθμοί κελσίου και τρελή υγρασία.
Μπήκαμε στο κέντρο. Τρελός κόσμος, ο ένας πάνω στον άλλο, χιλιάδες άτομα παντού, διάδρομοι αδιαπέραστοι, φασαρία του σκοτωμού. Στην πίστα οι τραγουδιστές-μίνι σκηλοτραγουδούσαν. Φτάνουμε στο τραπέζι αλλά οι θέσεις μας είχαν εξαφανιστεί. Στον "χώρο" της θέσης μας καθόταν γυναίκες από το πολιτικό γραφείο του Μαρκογιαννάκη. Μάααλιστα. Ο Μετρ προσπαθούσε να μετακινήσει δεξιά αριστερά τα τραπέζια για να μας βάλει αλλά εκείνη την ώρα σκάει μύτη ο μέγας πολιτικός και σταματά. Καλή μου μας έφαγε τις θέσεις ο Μαρκόγιαννης. Φτου! Να στέκουμε ώρες να μας πατάνε σε ένα κέντρο που άμα έπαιρνε φωτιά θα καιγόμασταν όλοι ζωντανοί; θενξ αλλά δεν θα πάρω.
Φύγαμε, ήμουν σκασμένος για εκείνη που ήθελε να την ακούσει, όχι για μένα. Δεν ήξερα πως ένιωθε, αλλά στην θέση της θα ήμουν πολύ απογοητευμένος. Δεν πειράζει, θα την ακούσουμε στην Αθήνα κάτω από πιο ανθρώπινες συνθήκες.
Αποφασίσαμε να πάμε στο Παλλάς που τραγουδάει μια φίλη. Θέλαμε να πάμε όλο το χειμώνα αλλά δεν τα καταφέρναμε. Ευκαιρία! πάμε. Στο δρόμο φτάνοντας στην Αγορά κοιτούσα τα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα για τους αγώνες δεξιοτεχνίας της επόμενης μέρας. Ξαφνικά μου έσφιξε το χέρι με δύναμη και ενστικτωδώς πάτησα φρένο. Το ABS άρχισε να τραντάζει το αυτοκίνητο. Πρόλαβα να δω ένα μαύρο σπορ αυτοκίνητο να περνάει από μπροστά μας σύρριζα, έχοντας παραβιάσει το κόκκινο. Ουφ! Αν ήμουν μόνος μου θα τον είχα εμβολίσει.
Στο Παλλάς το περιβάλλον ήταν ζεστό παρεΐστικο και ζωντανό. Εκπληκτικά τραγούδια, από ζεμπεκές μέχρι και επαναστατικά, έντεχνα και λαϊκά έδεναν με το περιβάλλον και το δροσερό μοσχοφύλλερο που πίναμε. Περάσαμε πραγματικά υπέροχα.
Το επόμενο πρωί με πήρε η Ρούλα τηλέφωνο να μου πει πόσο άσχημα αισθάνθηκε με την φάση στην Ζήνα. Πήγαμε για καφέ και πρωινή εφημερίδα στην Κουκουβάγια. Ούτε εκείνη δεν πέρασε καλά, στρίμωγμα, σαν τα ζώα να στοιβάζονται στην πίστα για μια φωτογραφία με την τραγουδίστρια, να πετάνε τα γαρίφαλα πάνω της με τα πιάτα και εκείνη να προσπαθεί αν τα αποφύγει τσκ τσκ τσκ
No comments:
Post a Comment