Χτες

Ξύπνησα με απίστευτο κέφι χτες. Έβαλα μουσική, έπλυνα τα πιάτα από το εκπληκτικό κινέζικο δείπνο που μου πρόσφερε η καλή μου ως καλωσόρισμα που είχα να την δω 8 ολόκληρες μέρες λόγω εορτών. Άνοιξα την πόρτα για το μπαλκόνι να δω ξανά τις γλάστρες με τα φυτά και τα λουλούδια που μου έφερε... είχε καθαρίσει και το μπαλκόνι και μαζέψει το χάος που επικρατούσε ολόκληρο το χειμώνα, το έκανε ένα μικρό καταπράσινο παράδεισο.

Πήγα και την πήρα από το σπίτι να την ανεβάσω στην σχολή. Είμαι πολύ χαρούμενος που την είχα πλάι μου. Μιλούσαμε ασταμάτητα και δεν χόρταινα να την ακούω. Την άφησα στην σχολή και πέρασα από την Έφη στην Παγκρήτια Τράπεζα στα Κουνουπιδιανά να πω ένα γεια. Λίγα λεπτά αργότερα χτυπούσε το τηλέφωνο. Ήταν εκείνη, καθηγητής άρρωστος, δύο ώρες κενό. Ακυρώνω την προσφορά της Έφης για καφέ και φεύγω πίσω για το Πολυτεχνείο. Ουάου, άλλες δύο έξτρα ώρες μπόνους με την καλή μου... αυτό ακι αν είναι τύχη.

Ήρθα στις Βρύσες και άρχισα να μαζεύω τα αποτελέσματα των Πασχαλινών εκδηλώσεων. Χωρίς να το καταλάβω η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να μπω για μάθημα.

Το βράδυ είχαμε συνάντηση με τους Ποδηλάτρεις όπου οι αναρχικοί της ομάδας προσπαθούσαν να πείσουν τους υπόλοιπους για το τι είναι ομάδα, τι συλλογηκότητα, μας έκανα κήρυγμα για Δημοκρατία (μην χέσω) και γενικά το κλίμα ήταν πολύ αρνητικό. Ήμουν πολύ κουρασμένος για να μπω στην διαδικασία του διαλόγου-τσακωμού και προτίμησα απλά να τους ακούω προσπαθώντας να μείνω ξύπνιος.

Μετά από μια σύντομη κρέπα στην Ροξάνη, γύρισα πίσω κοντά 2 το πρωί. Όλη η υπερένταση της συνάντησης μου βγήκε τότε και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δοκίμαζα κάτι καινούρια παιχνίδια στο x-box και κατά τις 4.30 έκλεισα την τηλεόραση και προσπάθησα να κοιμηθώ με το ζόρι.