Πρωινό ξύπνημα

Αυτός ο επίμονος ήχος ήταν εκτός χρόνου... αυτό το επίμονο χτύπημα σαν το τηλέφωνο που χτυπούσε στο Mαtrix... τηλέφωνο; Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα την οθόνη Palso-Office, ακριβώς πάνω και δεξιά της οθόνης το ρολόι έδειχνε 09:50. Φακ! με πήρε ο ύπνος! Πατάω το κουμπί αποδοχής κλήσης "Καλημέρα σε ψά...", "Έρχομαι", απάντησα κοφτά καθώς προσπαθούσα να απεγκλωβιστώ από σεντόνια και παπλώματα.

Στην τουαλέτα το πρόσωπο που στάθηκε απέναντι μου στον καθρέφτη δεν ήταν καθόλου φιλικό. Με κοίταξα στα μάτια... δεν προβαίνεις το ξύρισμα μεγάλε, φύγε, φύγε τώρα!

Έβαλα την μπλούζα καθώς έκλεινα την πόρτα και μάγκωσα το μανίκι μου, με τον φάκελο να πέφτει από το πάνω όροφο στο κενό, το κεφάλι μου μισοπερασμένο και να μην βλέπω τίποτα.

2 λεπτά αργότερα με φάκελο, τηλέφωνο και κλειδιά στα χέρια έφευγα για το γραφείο. 65 δευτερόλεπτα αργότερα η γραμματέας μου έκλεισε το δρόμο με ένα πάκο χαρτιά και μια κούπα ζεστό καφέ. Καλό να μένεις κοντά στο γραφείο σκέφτηκα καθώς μπήκα φορτωμένος στην αίθουσα συνεδριάσεων. Θέμα συζήτησης το συνέδριο του ΠΑΛΣΟ στις 16 και 17 Ιουνίου.

Ο φάκελος με τα εισερχόμενα ήταν ογκώδης. Προσφορές συνδέσεων, επιστολές από εκδότες, το TESOL, πληροφορίες από γαλλικούς εκδοτικούς, προσφορές για cd players για τις εξετάσεις, τα τηλέφωνα να χτυπάνε ασταμάτητα, να πρέπει να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες για την Γενική Συνέλευση στην Αθήνα τον Ιούνιο, να γραφτούν επιστολές...

Έφυγα στις μιάμιση το μεσημέρι με ένα κεφάλι γεμάτο και ένα στομάχι άδειο. Μία κόκα λάιτ και παρέα με το καινούριο μελοποιημένo παραμύθι του Δημήτρη Μπασλάμ, τον Αγησίλαγο με την εκπληκτική αφήγηση του Καφετζόπουλου, όπως και στο πρώτο παραμύθι, τον Γαργαλιστή.

Και η μέρα συνεχίζεται, ανεξάρτητα από το αν θέλω να σταματήσει ο πλανήτης για να κατέβω.