Εκείνη

το έγραψα στην Αθήνα αλλά δεν μπορούσα να το στείλω στο blogspot για τεχνικούς λόγους

***
Μου λείπει, είναι αλήθεια, τόσο που γράφω αυτές τις γραμμές χρησιμοποιώντας τον επεξεργαστή κειμένου του κινητού, πράξη μαζοχιστική και καταδικασμένη να επιφέρει εκνευρισμό στον χρήστη του κινητού... Ποιον κοροϊδεύω, για μένα μιλάω ενώ αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε εκείνη.

Ακούω salsa από τους LA33 στο mp3 και ονειρεύομαι το σώμα της να λικνίζεται ανάμεσα στα χέρια μου, τα μάτια της να κοιτάζουν παθιασμένα μέσα στα δικά μου, σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος στην πίστα.

Ακόμα δεν πιστεύω ότι αυτή η πανέμορφη γυναίκα είναι δίπλα μου. Το ξέρω ότι θα κάνει γκριμάτσα μόλις διαβάσει αυτές τις γραμμές. Με κάνει να θέλω να κάνω τον κόσμο παράδεισο για να δει τι βλέπουν τα μάτια μου όταν την αντικρίζουν. Πιστεύει ότι οι ατέλειες που έχει της αφαιρούν το δικαίωμα να την αποκαλούν όμορφη αλλά απατάται. Αν είναι έτσι εγώ πρέπει να βρω μια σπηλιά και να μην με ξαναδεί το φως του ήλιου.

Είναι ένας κρυμμένος θησαυρός, γεμάτος όμορφες εκπλήξεις, σαν ένα ταξίδι που ανακαλύπτεις την μαγεία όχι στον προορισμό αλλά στην ίδια την διαδρομή. Τι σημασία έχει αν υπάρχει χρυσός στο τέλος ενός ουράνιου τόξου όταν περνάς μέσα από τόσα χρώματα;

Είμαι ευτυχισμένος που το ταξίδι αυτό το κάνουμε μαζί, που είναι ο συνοδηγός και συνοδοιπόρος μου που με αγαπάει γι αυτό που είμαι τώρα, με τις ατέλειες μου, τα πάθη μου, και ξέρει ότι κάθε δεύτερος χτύπος της καρδιάς μου της ανήκει.

Περπατώ στο δρόμο και σε κάθε γωνία νομίζω ότι θα πεταχτεί μπροστά μου για να με αγκαλιάσει. Της χρωστάω την ανάσα μου, την ευτυχία μου, την ζωή μου όλη για να της επιστρέψω τα μισά από αυτά μου μου δίνει.

Προσπαθώ να σκεφτώ ένα επίλογο σε αυτά που γράφω αλλά με την εικόνα της στο μυαλό μου δεν βλέπω τέλος παρά μόνο την αρχή της ζωής μου δίπλα της.

***