Τα χαλάκια -ψαράκια

Χτες έφυγα από το γραφείο αργά. Αφού δεν θα έβλεπα την καλή μου γιατί να γυρίσω σε ένα άδειο σπίτι; Εγκατέστησα τα Linux/Ubuntu σε ένα pc και μου πήρε ώρες μέχρι να αλλάξω δίσκους και να καταλάβω γιατί δεν μπουτάρει από το cd. Ανέβηκα την σκάλα κουρασμένος για να αντικρύσω ένα φρικιαστικό θέαμα. Τα χαλάκια-ψαράκια που είχα κρεμασμένα έξω και που περίμενα να βρω βρεγμένα είχαν εξαφανιστεί. Με τον αέρα να λυσσομανάει θα πρέπει να είχαν αλλάξει ταχυδρομικό κώδικα. Μπαίνω στο σπίτι. Στο τραπέζι βλέπω το σημείωμα που της είχα αφήσει για να βρει όταν θα ερχόταν στο σπίτι να πλύνει τις κατσαρόλες και τα ταψιά από τα χτεσινά μαγειρέματα (τα οποία είχα ήδη πλύνει). Δεν θα διάβαζε ποτέ αυτό το μήνυμα γιατί απλά δεν ήρθε. Οικογενειακές υποχρεώσεις την είχαν κρατήσει στο σπίτι. Σκέφτηκα να το αντιγράψω στο blog, να οτ διαβάσει εδώ. Πιάνω το χαρτί στα χέρια μου...

"Προς το κουταβάκι μου"... μα δεν είναι αυτό που της έγραψα εγώ, το δικό μου έλεγε "προς την ηλιαχτίδα μου", εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μια σακουλίτσα με ένα τάπερ στο τραπέζι.

Αχα! Ο Σέρλοκ Χολμς μέσα μου φτάνει στο συμπέρασμα ότι πέρασε από το σπίτι! Πηγαίνω στο μπάνιο. Τα χαλάκια-ψαράκια βρίσκονται στην θέση τους, η καρδιά μου όμως κάνει τούμπες από την στιγμή που διάβασα τι μου έγραφε. Τις έστειλα μήνυμα, δυο λέξεις, δύο από αυτές που εκείνη σπάνια χρησιμοποιεί, τις φυλάει λες και είναι χρυσός.

Πήρα το μπολ με τα φασολάκια και άνοιξα την τηλεόραση. Δεν θυμάμαι τι είδα, τι ώρα πήγα για ύπνο, πότε κοιμήθηκα, αν κοιμήθηκα, ξέρω ότι μου λείπει περισσότερο κάθε μέρα που δεν την βλέπω, ότι την θέλω δίπλα μου συνέχεια...