Νύχτες άτσαλες

Τις τελευταίες νύχτες κοιμάμαι άτσαλα. Ξυπνάω συχνά μέσα στην νύχτα και δεν είναι από εξωτερικούς θορύβους αλλά μέσα από το μυαλό μου. Έχει πολύ φασαρία εκεί μέσα καθώς συνειδητό και ασυνείδητο κάνουν έντονους διαλόγους μεταξύ τους.

Ανοίγω τα μάτια μου και περιμένω να την δω δίπλα μου. Μου λείπει, την ονειρεύομαι συνεχώς, στον ύπνο ή στον ξύπνιο μου. Αγκαλιάζω τον αέρα, εκεί που θα ήθελα να βρίσκεται και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ.

Κάθε πρωί το κρεβάτι μου είναι άνω κάτω σαν να γίνεται μάχη. Ξυπνάω, πάω παραπατώντας μέχρι την κουζίνα. "04:17, -20 +4" η ένδειξη στο ψυγείο. Ανοίγω την πόρτα "DOOR" γράφει αμέσως αυτό... το ξέρω βλαμμένο, αφήνω τον κρύο αέρα να με χτυπήσει, ξέρω ότι το πρωί θα έχω πονοκέφαλο. Κατεβάζω μερικές κρύες γουλιές νερό καθώς το φως από το ψυγείο δίνει μια περίεργη όψη στην κουζίνα. Βήχω, ο χώρος δεν είναι ακόμα γεμάτος και έχει εκείνη την ηχώ που συνοδεύει τα άδεια και τα στοιχειωμένα σπίτια. Σέρνομαι μέχρι το κρεβάτι. Πως θα ξανακοιμηθώ τώρα; Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ. Κοιτάω το ρολόι, περασμένες επτά... πότε κοιμήθηκα; Προσπαθώ να σκεφτώ. Μόνο εκείνη στο μυαλό μου, το χαμόγελο της με ηρεμεί. Βυθίζομαι… 9.20... άργησες πάλι βλάκα, σήκω, ντύσου, τρέχα...

Κολοπονοκέφαλος, θα με ταλαιπωρήσει μέχρι το βράδυ πάλι.

***

πίνακας: Ο Εφιάλτης, Henry Fuseli, 1781