Στιγμές

φωτογραφία: Τζέιν

Στην μητέρα μου δεν άρεσε σχεδόν τίποτα να κάνει στον ελεύθερο της χρόνο πέρα από το να κοιτάει βιτρίνες. Λυπάμαι τον κακομοίρη τον πατέρα μου που κάθε φορά που ήθελα να πάει για ψάρεμα έπρεπε να περάσει δια πυρός και σιδήρου για να κλέψει έστω και μία ώρα μακριά της. Το ψάρεμα ήταν κάτι που τον ηρεμούσε, όπως οι βόλτες με την μηχανή, το να φτιάχνει και να πετάει αετούς, να ακούει  μουσική, να βελτιώνει κινητήρες αυτοκινήτων, να παίζει πιάνο, ντραμς, κιθάρα. Εκείνη μόνο γκρίνια. Στο τέλος σταμάτησε να ασχολείται σχεδόν με όλα γιατί απλά ο τσακωμός διέλυε την όποια ευχαρίστηση θα του έδινε η ασχολία του με κάτι μετά.

Είμαι τυχερός γιατί η Τζέιν δεν είναι έτσι. Από την αρχή αγκάλιασε τα χόμπι μου που δεν είναι και λίγα. Ότι δεν μπορούσαμε ή δεν ήθελε να κάνουμε μαζί με παρότρυνε να το κάνω μόνος μου. Το μόνο της παράπονο ότι έχω σταματήσει να κάνω τόσα πολλά από τότε που είμαστε μαζί. Της άνοιξα τις πόρτες στην μαγεία της Αστρονομίας, κι εκείνη στον χορό. Της κόλλησα τον ιό της φωτογράφισης και την ενθάρρυνα να το πάει και ένα βήμα παρά πέρα. Προσπαθεί να μου κολλήσει να ασχοληθώ με την Ζούμπα αλλά δεν θα της περάσει...

Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν την σταμάτησα από κάτι ούτε κι εκείνη εμένα. Έχουμε μία ισορροπία και μία κατανόηση και λατρεύω να κάνουμε πράγματα μαζί. Μωρό μου σου έχω μια έκλειψη! Με το που της είπα για την έκλειψη, καθάρισε μηχανή, πακέταρε τρίποδες και εξοπλισμό και με περίμενε στην πόρτα.

Ανεβήκαμε στο κάστρο της Αρχαίας Απτέρας, αγαπημένος τόπος παρατήρησης με καθαρό ανατολικό ουρανό ιδανικό για την έκλειψη σελήνης που δυστυχώς εξαιτίας της θέσης μας το μέγιστο είχε ήδη ολοκληρωθεί κάτω από τον ορίζοντα. Στήσαμε μηχανές και κιάλια και περιμέναμε υπομονετικά την ανατολή της Σελήνης. Η Τζέιν τραβούσε τοπία κι εγώ σκάναρα τον ορίζοντα. Περίεργο, ο χρόνος επαφής πάνω από τον ορίζοντα είχε περάσει και η Σελήνη πουθενά. Η Τζέιν ήταν με το δάχτυλο στην σκανδάλη και περίμενε για τα πρώτα κλικ. Η Σελήνη είχε χάσει το ραντεβού της...

... ή σύννεφα που δεν μπορούσαμε να δούμε κάλυπταν τον ορίζοντα και ξαφνικά άκουσα ένα ουάου που με ξάφνιασε. Νάτην μου είπε και το ντράιβ της μηχανής τραβούσε ασταμάτητα φωτογραφίες,

 φώτο: Τζέιν

Πέντε μοίρες πάνω από τον ορίζοντα είχε ξεπροβάλει η Σελήνη με κάλυψη 80% κοκκινόχρωμη ανάμεσα στα σύννεφα. Είχα κολλήσει τα μάτια μου στα μεγάλα κιάλια. Το θέαμα ήταν απερίγραπτο. Η Σελήνη φώτιζε τα μικρά λεπτά σύννεφα που ήταν μπροστά της με αποτέλεσμα η επιφάνεια της να φαίνεται αλλοιωμένη με γραμμές και θα ορκιζόμουν ότι κοιτούσα τον πλανήτη Δία από κοντά παρά τον δορυφόρο της Γης.Μόλις είχε φτάσει και η Φαίδρα και αυτή με την φωτογραφική της και τραβούσε και αυτή ασταμάτητα.

φώτο: Φαίδρα

Η Σελήνη συνέχισε το ταξίδι της βγαίνοντας από την σκιά της Γης κι εμείς παγωμένοι αλλά ευτυχισμένοι μαζέψαμε τον εξοπλισμό και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Τα μάτια της έλαμπαν στο φεγγαρόφως κι εγώ ένιωθα πολύ τυχερός που μπορούσα να μοιραστώ τέτοιες στιγμές μαζί της.

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.