χαθήκαμε

γενικώς. Με τους φίλους μας, τις παρέες μας, μερικές φορές και από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Νιώθω ότι έχω αποξενωθεί από τους φίλους μου, τους βλέπω σπάνια πλέον. Δουλειά, υποχρεώσεις, σύλλογοι, δραστηριότητες που γνωρίζεις νέους ανθρώπους αλλά που χάνεις τους παλιούς. Μου λείπουν πολύ οι συναντήσεις μας στον Άσωτο, τα επιτραπέζια... απ' ότι μαθαίνω και αυτοί τα ίδια. Δεν πολύ βγαίνουν, για επιτραπέζια ούτε λόγος.

Οι Κατερίνες πηγμένες. Η μία να δουλεύει 100 ώρες την ημέρα σε σχολεία και φροντιστήρια, η άλλη με την νέα της δουλειά να έχει χάσει αυγά και πασχάλια. Την μία την βλέπω στο χορό, την άλλη στα μιτινκς με τους ΠοδηΛάτρεις και τους Μπουκρόσερς. Την υπόλοιπη παρέα σε κανα Σαββατιάτικο μίτινκ αν έρθουν και αυτοί.

Τουλάχιστον έχω την καλή μου. Ένα της χάδι μπορεί να με στείλει στον παράδεισο... ή για ύπνο. Τελευταία γυρνάμε σπίτι τόσο κουρασμένοι που λίγο να καθίσουμε μαζί και να μου χαϊδέψει το χέρι χαλαρώνω τόσο πολύ που αποκοιμιέμαι. Το ίδιο κι εκείνη. Την έχω ζορίσει άσχημα με την δουλειά. Δεν θέλω να την πιέζω ή να την κουράζω. Μέχρι τώρα είχε την σχολή και ξαφνικά βρέθηκε με ωράριο σχολείου και πιτσιρίκια που κρέμονται κυριολεκτικά από πάνω της.

Τα Σαββατοκύριακα περνάνε τόσο γρήγορα που ψάχνουμε κάτω από τα καθίσματα να βρούμε χαμένα λεπτά και ώρες. Το προηγούμενο ήμασταν στον Άγιο για την εκδήλωση του Σφακ. Αυτό στον Σταυρό να ηρεμήσουμε και να ξεκουραστούμε. Το άλλο δεν ξέρω που θα μας βγάλει. Φοβάμαι ότι θα περάσει και αυτό όπως και το προηγούμενο. Χωρίς να το καταλάβουμε.