Μπαμπά τι κάνεις παραμονές Χριστουγέννων;

Με αυτά τα λόγια βρέθηκα με τον πατέρα μου στην πόρτα της καλής μου περνώντας το κατώφλι του σπιτιού της για πρώτη φορά.

Σημαντικό αυτό το "περνώ το κατώφλι", σηματοδοτεί ένα επόμενο σκαλί που ανεβαίνουμε μαζί στην κοινή μας πορεία πλέον στην ζωή. Ένα χρόνο μαζί ήταν επακόλουθο ότι θα έπρεπε να προχωρήσει κάπως πιο επίσημα αυτή η σχέση. Ξέρουμε και οι δύο τι θέλουμε, οκ για μερικούς που θέλουν να είναι πολιτικά σωστοί "νομίζουμε ότι ξέρουμε τι θέλουμε" και περίμενα πως και πως να πατήσω επιτέλους το κουδούνι του σπιτιού της. Περίμενα ότι θα άνοιγε η ίδια, ότι θα χαμογελούσε καλωσορίζοντας μας...

και ότι θα μου έδινε το χέρι της... εκεί στην πόρτα;... οκ ναι ήρθαμε να πάρουμε το χέρι σου και ότι άλλο είναι συνδεδεμένο επάνω σου αλλά γιατί μου έδωσες το χέρι σου στην πόρτα; Κάτσε να μπούμε μέσα καλέ!

Οι δικοί της ήταν το ίδιο αγχωμένοι με εμάς, αλλά όχι όλοι. Αυτός ο ένας που θα έκανε την έκπληξη σε μερικά δευτερόλεπτα. Χαιρέτησα τον πατέρα της. Επιτέλους και από κοντά του είπα σφίγγοντας του το χέρι. Χαμογέλασε καλοσορίζοντας με, χαμογελώντας... γελώντας σχεδόν. Με το που δίνει το χέρι του στον πατέρα μου του λέει καλώς ήρθες συμπέθερε!

και αυτό ήταν. Όλη η ατμόσφαιρα άλλαξε. Από αυτή του άγχους και της αβεβαιότητας σε μια οικογενειακή κατάσταση που λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Μπράβο στους συμπέθερους λοιπόν.

Όσο μιλούσαμε η καλή μου και η Άνν ετοίμαζαν το τραπέζι και η "πεθερά μου" (πω πω βάζω καινούριες λέξεις στο λεξιλόγιο μου ξαφνικά) κρατούσε τον εγγονό της. Τον λόγο είχαν αναλάβει οι μπαμπάδες. Η καλή μου να ψάχνει το βλέμμα μου, να με ρωτάει σιωπηλά πως πάει, πως νιώθω, να της απαντάω με χαμόγελο και μετά από λίγο το ίδιο, όλα καλά; Εκείνοι μιλούσαν για ταξίδια, για ψαρέματα και κυνήγια, για τα παιδικά τους χρόνια, είναι και συνομήλικοι, οι υπόλοιποι συμπληρώναμε που και που. Η καλή μου ήταν πολύ νευρική λες και ήθελε να εξαφανιστεί από την εικόνα είχε χωθεί στην κουζίνα και έβγαινε για λίγο για τις κρυφές μας επικοινωνίες, και πάλι μέσα.

Το τραπέζι ήταν όπως το φαντάστηκα... για να φάει μια μεραρχία, χόρταινες μόνο που τα έβλεπες. Έφαγα λίγο πιλάφι και βραστό, η καλή μου δεν πρέπει να έφαγε και τίποτα, με δυσκολία κατέβαινε το φαγητό... με δυσκολία πίστευα ότι ήμασταν εκεί.

Κοίταξα το ρολόι. Λίγες στιγμές είχαν μείνει ακόμα για να φύγουμε και τα υπέροχα γλυκά δεν βοηθούσαν την κατάσταση. Έξι μέρες μακριά της... Τι στενοχωριέσαι ρε βλάκα είπα; Μια ζωή θα είστε μαζί. Την αγκάλιασα στην εξώπορτα. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να πάει καλύτερα αυτή η συνάντηση.