Ο Άγιος Μάμας και τα κατσάβραχα του τρόμου

Ανεβαίναμε για την Ρέντα την Κυριακή που ήταν και ο τελικός προορισμός μας. Βέβαια έχουμε την τάση όπου βλέπουμε παράδρομο να μπαίνουμε. Έτσι αντί η διαδρομή μας να είναι Χανιά - Βρύσες - Εμπρόσνερος - Βατουδιάρης - Ρέντα πήγε κάπως αλλιώς: Χανιά - Καλύβες - Μαχαιροί - Νεροχώρι - Άγιοι Πάντες - Βρύσες - Άγιοι Ασώματοι - Λιμνοπίγαδο - Γέφυρα Κουτσού - Εμπρόσνερος - Βατουδιάρης - Άγιος Μάμας - Εμπρόσνερος - Βρύσες - Χανιά.

Όπως βλέπετε Ρέντα δεν φτάσαμε ποτέ.

Καθώς ανηφορίζαμε για Ρέντα είδαμε την ξεθωριασμένη πινακίδα αριστερά. Δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτώ και έστριψα απότομα αριστερά. Άσφαλτος για δύο χιλιόμετρα, άλλα δύο τσιμέντο και μετά χωματόδρομος και μετά πέτρες, και μετά κατσάβραχα. 40 λεπτά αργότερα είχαμε πάρει τον ανηφορικό γεμάτο επιβλητικούς βράχους δρόμο για τον Άγιο Μάμα. Από κάτω άρχισε να φαίνεται το οροπέδιο της Κράπης. Ο Ατζίλας παρόλο που ήταν φορτωμένος με 4 άτομα δεν έβρισκε πουθενά.... το επόμενο θα είναι τζιπ, να λέω προσπαθώντας να αποφύγω κάτι βαθειά νεροφαγώματα για να μην κολλήσουμε μέσα. Τεράστια βράχια, σπηλιές και σημεία που ο Ήλιος τα βλέπει ελάχιστα ολόκληρη την μέρα έδιναν στο τοπίο μια άγρια και τρομακτική όψη.

Κάποια στιγμή όλοι μου ζήτησαν να γυρίσουμε πίσω γιατί ο Άγιος Μάμας δεν φαινόταν πουθενά και ο δρόμος συνέχιζε να ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του βουνού... γμτ και ήθελα να φτάσουμε τέρμα. Γύρισα πίσω γιατί λιμοκτονούσαμε, είχε περάσει η ώρα και όσο κουνούσε το κλωναράκι με το βασιλικό ο Γιώργος, τόσο σκεφτόμασταν μια μακαρονάδα με πέστο στο Εδέμ.

Ο δρόμος για την Ρέντα έμεινε ανεξερεύνητος... αυτή την φορά. Μας κέρδισε η ταβέρνα του Καπρή στις Βρύσες με το πολύ καλό φαγητό της και το τεράστιο τζάκι να μας καίει τις πλάτες.