Αααθήνα

Ξύπνησα χαράματα... τι χαράματα που και αυτά δεν είχαν ξυπνήσει στις 4.30. Άργησα να κοιμηθώ γιατί είχα άγχος μην και δεν ξυπνήσω το πρωί και χάσω την πτήση... τι τραβάει ο οργανισμός μου δεν λέγεται.

Είχα θέση παράθυρο. Είδα ένα εκπληκτικό φεγγάρι ανάμεσα σε μωβ και πορτοκαλί. Μια θάλασσα τόσο ήρεμη που έλεγες ότι πέταγες πάνω από μια τεράστια πισίνα, ένας μεγάλος πορτοκαλής Ήλιος να προκαλεί τα μάτια σου να σε τυφλώσει και το περίγραμμα της Μύλου από κάτω να σου θυμήζει ότι βρίσκεσε σε μέσα σε ένα υπτάμενο πούρο που ταξιδεύει με 800 χμ/ω.

Είδα τον πατέρα μου να έρχετε στο γνωστό πλέον σημείο που τον περίμενα στο αεροδρόμειο, στο κιόσκι "Σουβλάκι" όπου δίνει την μοναδική ευκαιρία να συστήσει το εθνικό φαγητό του έλληνα σε όποιον περίεργο ξένο ή πεινασμένο Έλληνα περνάει από μπροστά του.

Δεν ήρθε με τον γνωστό κόκκινο Agila, ή τον πολύχρωμο εξωπραγματικό σκαραβαίο αλλά με μια καινούρια μπλε Z3 και με ένα πρόσωπο που έδειχνε 10 χρόνια πιο φρέσκο. Δεν ξέρω αν τον ανανέωσε το καινούριο του απόκτημα ή το γεγονός ότι έκοψε για άλλη μια φορά το μουστάκι.

Στο σπίτι ο Ερμής, το νεότερο μέλος της οικογένειας μας, κατούρησε για άλλη μια φορά τα παπούτσι μου, από την χαρά του που με είδε... κολόσκυλο!

Νυστάζω,
σι γιου λέιτερ