Ξύπνησα το πρωί κατά τις 6. Κοίταξα το ρολόι, γύρισα πλευρό αλλά ήξερα ότι ο ύπνος με είχε εγκαταλείψει. Πήγα να σηκωθώ αλλά πως γύρισε το πόδι μου δεν κατάλαβα και με έπιασε μια εκπληκτική κράμπα. Καμία διάταση δεν έπιανε, ίσα ίσα χειροτέρευε την κατάσταση. Δεκαπέντε λεπτά αφόρητου πόνου σε σημείο δακρύων, κατάφερα να συρθώ μέχρι το μπάνιο και να βάλω λίγη βολταρέν.
Η φυσιοθεραπεύτρια μου μου έβαλε πάγο, το έδεσε και με έστειλε στο ορθοπεδικό γιατί φοβόταν για την ρήξη αχίλλειου που είναι πολύ επώδυνο. Μισή ώρα αργότερα ο ορθοπεδικός του Ορειβατικού εντόπισε θλάση μόνο, ευτυχώς και μου έκανε τάπινκ που έκανε το πόδι να ξεφουσκώσει αρκετά και μέρος του πόνου να φύγει.
Χάπια, κρέμα, φυσικοθεραπείες και τρεις εβδομάδες εκτός γηπέδων. Του λέω ρε γιατρέ θα μπορώ να παίζω ποδοβόλεϊ μετά την θεραπεία; Μου λέει μα φυσικά! Ευτυχώς του απαντώ γιατί πριν τον τραυματισμό δεν μπορούσα :-)
1 comment:
τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος στα καλά του καθουμένου.κρίμα παντως που δεν ξερεις ποδοβόλλεϋ,είναι καταπληκτικό άθλημα.
Post a Comment