Αυτό που πάντα πίστευα αγάπη κι έρωτά μου

Eίναι ότι θα σ' έβρισκα, πως ήσουν κάπου εδώ
Μαζί σου τώρα πάρε με και κράτα με καρδιά μου
Και φώτιζε το δρόμο μου να μη ξαναχαθώ

Είμαι στο blog της καλής μου και ακούω το πολύ όμορφο τραγούδι της Ευρυδίκης σε στίχο Λίλιαν Δημητρακοπούλου και μουσική Δημήτρη Κοργιαλά.

Αυτό που πάντα ήξερα μωρό μου κατά βάθος

Είναι πως θα σε γνώριζα σε τούτη τη ζωή

Πώς θα 'σβηνες τα λάθη μου και θ' άναβες το πάθος

Και να που ετοιμάζομαι να ζήσω μια γιορτή

Βουρκώνω κάθε φορά που το ακούω, οι χορδές της κιθάρας είναι ίδιες με αυτές της ψυχής μου

οι λέξεις της Λίλιαν είναι και δικές μου λέξεις, το πάθος της Ευριδίκης είναι και δικό μου πάθος. Την αγαπώ περισσότερο απ' ότι μπορώ να κατανοήσω. Εκεί που νομίζω ότι ξέρω τα όρια μου θα κάνει κάτι και θα με βγάλει σε αχαρτογράφητη περιοχή.

Μέσα από μαύρες διαδρομές κι ένοχα μονοπάτια

Τα βήματά μου δύσκολα μ' έφεραν μέχρι εδώ

Το θάνατό μου νίκησαν τα σκοτεινά σου μάτια

Και μ' έμαθες απ' την αρχή να λέω σ' αγαπώ

Μου είχε πει κάποτε ότι το "Σ' αγαπώ" δεν είναι κάτι που το λέει εύκολα, σχεδόν ποτέ, σχεδόν καθόλου, λες και είναι πολύτιμο μυστικό που αν το αποκαλύψει μπορεί να το χάσει και όμως βούτηξε το πινέλο στην καρδιά της και το έγραψε παντού και το "Σ' αγαπώ" από μυστικό έγινε ήλιος και έλαμψε το πρόσωπο μου και τα δάκρυα μου έγιναν ουράνιο τόξο και ναι στο τέλος του υπάρχει θησαυρός γιατί υπάρχει εκείνη.

Μέσα στα χρώματα τα μπλε, τα μωβ και τα γαλάζια

Να ταξιδεύουμε αγκαλιά στου έρωτα το φώς

Εσύ να στέκεσαι ψηλά στα πιο ψηλά περβάζια

Κι εγώ για να 'μαι γύρω σου, να γίνομαι ουρανός