Shall we dance

Το Σάββατο πήγα στο πρώτο μάθημα χορού... ποιος εγώ που πάντα έλεγα ότι δεν μπορώ να χορέψω χορούς που έχουν βήματα, που αν περιορίζεσαι σε βήματα είσαι σαν φυλακισμένος με μια μπάλα στο πόδι.

Δεν ξέρω πως μου ήρθε και το είπα στην καλή μου. Ο κολλητός μου με την γυναίκα του, ένα φιλικό μου ζευγάρι και εμείς, 3 ζευγάρια ιδιαίτερο. Με το που μπήκαμε στην αίθουσα χορού ήθελα να φύγω. Καθρέφτες παντού... πω πω έχω πάρει πολλά κιλά, πως θα τα χάσω; Που να κοιτάζω για να μην βλέπω τον εαυτό μου;

Ο δάσκαλος ένας πολύ ευχάριστος τύπος μας ξεκίνησε με λάτιν. Ένα δύο τρία μύτη, ένα δύο τρία μύτη, απλός ο πρώτος χορός αλλά υποψιάζομαι ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη.

Η καλή μου είναι πολύ σέξι όταν χορεύει. Σε κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια, όλο της το σώμα να κινείτε στον ρυθμό, το μυαλό της να είναι κάπου αλλού, σε ένα μισοσκότεινο μπαρ κάπου στην Αβάνα πνιγμένο στον καπνό των πούρων και στην μυρωδιά των Μοχίτος, εκείνη να σου μιλάει με το σώμα της και να ακούει με όλες τις αισθήσεις της.

Ο δάσκαλος έχει σταματήσει την μουσική αλλά εμείς συνεχίζουμε να χορεύουμε, το άλλο ζευγάρι να μας κοιτάει και να χαμογελάει πονηρά.

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο ο χορός, περιμένω το άλλο Σάββατο να σε βρω σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι της Αβάνα έξω από το μπαρ που συχνάζεις. Hasta luego cielo.