Βαρετά στον ηλεκτρικό

Η διαδρομή Πειραιάς Κηφισιά βαρετή με τον ηλεκτρικό. Την μονότονη βοή από το πέρασμα του τραίνου πάνω στις ράγες διέκοπτε η εκνευριστική μετά από ώρα φωνή στα μεγάφωνα που ανακοίνωνε τις στάσεις.

Οι πόρτες ανοίγουν και τρεις κοπελιές μπαίνουν μέσα μιλώντας δυνατά και έρχονται να συμπληρώσουν τις κενές θέσεις δίπλα και απέναντι μου που είχαν αδειάσει δύο στάσεις πιο πριν από μια τετραμελή οικογένεια που κατέβηκε στο Μοναστηράκι.

- Πάρε τον τηλέφωνο, λέει η απέναντι μου,
- Όχι, όχι απαντά η διπλανή της, θα το σηκώσει η μάνα του και δεν θέλω να της μιλήσω
- Ρε συ, πάρε εσύ και ζήτα τον Μηλτιάδη, ζητάει από αυτή που καθόταν δίπλα μου
-Αποκλείετε, δικός σου γκόμενος είναι, εσύ τα χάλασες μαζί του, εσύ να τον πάρεις
- Μα το μόνο που θέλω να μάθω είναι γιατί έχει το κινητό του κλειστό και δεν έχει λάβει το μήνυμα μου ακόμα
-Εγώ ντρέπομαι πάρε τον εσύ
- Όχι εσύ

Μετά από δύο στάσεις δεν άντεξα, συγγνώμη κοπελιά, θα τον πάρω εγώ, δώσε μου το τηλέφωνο του. Και οι τρεις έμειναν άφωνες, μου έδωσαν την συσκευή και πήρα. Έμαθα πως η μητέρα του ήταν άρρωστη, και δεν ξέρει αν ο Μηλτιάδης είχε γυρίσει γιατί έμενε μόνος του στο από πάνω διαμέρισμα και δεν ξέρει γιατί είχε κλειστό το κινητό.

Η κοπελιά απέναντι μου ήταν νηπιαγωγός κάπου μετά την Ιεράπετρα, η διπλανή της ξαναέδινε πανελλαδικές και η διπλανή μου ήτα φοιτήτρια στην φιλοσοφική στην Αθήνα. Για τις επόμενες 3 στάσεις αναπτύξαμε το θέμα υπερ και κατά να ζεις στην επαρχία, το πόσο έχει χαλάσει σαν έντυπο το Lifo, και ο στολισμός και το πνεύμα των Χριστουγέννων στην Αθήνα.

Δεν έμαθα τα ονόματα τους, ούτε αυτές το δικό μου και επιβεβαίωσα ότι δεν έχω χάσει την ικανότητα να ανοίγω συζητήσεις με εντελώς αγνώστους. Κατέβηκαν στο Μολ για να πάνε σινεμά και να δουν κόσμο και ξαναγύρισα πίσω στο μαρτύριο του βουητού και των ανακοινώσεων της επόμενης στάσης.