Στο σπίτι των γωνιών μου το μόνο που άκουγα όλη την μέρα μέχρι να φύγω ήταν μουρμούρα. Για τα κιλά μου, ότι πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου, να μην περιμένω μέχρι την Τετάρτη να πάω στο γιατρό... μπουρ μπουρ μπουρ...
Αν είναι δέκα μέρες τα Χριστούγεννα να είμαι Αθήνα και να βαράνε αυτό το τροπάριο με βλέπω να ψάχνω για προσωρινή στέγη σε κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας. Αποφάσισα να τους αγνοήσω και να αφήσω το μυαλό μου να επιλέξει θέμα συλλογισμού. Εκείνο μεροληπτεί υπερ της τον τελευταίο καιρό οπότε αν μη τι άλλο σκεφτόμουν πόσο μου λείπει και πόσο ήθελα να την ξαναδώ μετά από τόσες μέρες.
Στο αεροδρόμιο είχα λίγο χρόνο να σκοτώσω, πέρασα από τον Γερμανό, μου έτρεξαν τα σάλια πάνω στο καινούριο Sony Vaio με την 11" οθόνη και σταμάτησα μέχρι το Accessories να της πάρω γάντια που ταιριάζουν στο καινούριο της κασκόλ.
Με ένα καφέ στο χέρι, τον οποίο με υποχρέωσε ένας υπάλληλος της ασφάλειας να πιω επι τόπου και να πετάξω το πλαστικό πριν περάσω από τον έλεγχο διαβατηρίων, (κολο τρομοκράτες με τις υγρές σας βόμβες γιατί δεν με αφήνετε να πιω τις δικές μου με την ησυχία μου;) άφησα πίσω μου την Αθήνα με τις πορείες της, τους παρανοϊκούς οδηγούς της, την φασαρία της για να ξαναβρώ την γαλήνη στο αγαπημένο μου νησί.
Αν είναι δέκα μέρες τα Χριστούγεννα να είμαι Αθήνα και να βαράνε αυτό το τροπάριο με βλέπω να ψάχνω για προσωρινή στέγη σε κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας. Αποφάσισα να τους αγνοήσω και να αφήσω το μυαλό μου να επιλέξει θέμα συλλογισμού. Εκείνο μεροληπτεί υπερ της τον τελευταίο καιρό οπότε αν μη τι άλλο σκεφτόμουν πόσο μου λείπει και πόσο ήθελα να την ξαναδώ μετά από τόσες μέρες.
Στο αεροδρόμιο είχα λίγο χρόνο να σκοτώσω, πέρασα από τον Γερμανό, μου έτρεξαν τα σάλια πάνω στο καινούριο Sony Vaio με την 11" οθόνη και σταμάτησα μέχρι το Accessories να της πάρω γάντια που ταιριάζουν στο καινούριο της κασκόλ.
Με ένα καφέ στο χέρι, τον οποίο με υποχρέωσε ένας υπάλληλος της ασφάλειας να πιω επι τόπου και να πετάξω το πλαστικό πριν περάσω από τον έλεγχο διαβατηρίων, (κολο τρομοκράτες με τις υγρές σας βόμβες γιατί δεν με αφήνετε να πιω τις δικές μου με την ησυχία μου;) άφησα πίσω μου την Αθήνα με τις πορείες της, τους παρανοϊκούς οδηγούς της, την φασαρία της για να ξαναβρώ την γαλήνη στο αγαπημένο μου νησί.
3 comments:
Της άρεσαν τα γάντια τελικά?
Αχ πως τη ζηλεύω!
Φιλιά!
Μ' αρέσει που η Τζέην έχει γίνει "εκείνη". Μήπως πρέπει να αλλάξεις τίτλο στο blog σου τώρα πια; Κάτι του στυλ "Δεν πα να... η Τζέην με τον Ταρζάν", ή "Πώς έγινα κι εγώ Ταρζάν" ή κάτι τέτοιο; Σκέψου το.
Το έχω σκεφτεί, αλλά έχω δεσμευτεί να περιμένω, οπότε εισπνοή, εκπνοή
Post a Comment