Η Πατρα
Το saxo της αδερφης μου νευρικο, αποτομο, στενο λες και βρίσκεσαι σε πολυβολείο με μικρο παρ μπριζ μην σε παρει και καμια αδέσποτη σφαίρα απο εχθρικα πυρα.
Οι οδηγιες του γαμπρου μου σαφείς μεχρι κα την τελευταία λακκούβα με βγάλανε στην Αττικη οδο μεχρι να πεις καραμπουζουκοκεφτεδες. Στην Αττικη βέβαια το μονο που προλαβαίνεις να πεις ειναι κιχ!
Αν δεν εχεις ταξιδεψει στην ηπειρωτική Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθηνα ειναι σαν να μην εχεις οδηγήσει πουθενα. Καταρχην κανεις δεν παει κατω απο 90 και το εθνικο χομπυ ειναι να αλλάζεις λωρίδες κυκλοφορίας χωρις να υπαρχει λογος.
Να σε προσπερνανε απο δεξια με 160 ενω η αριστερη ναι ειναι μπουκωμένη απο 'γρήγορους'. Με μεση ωριαια τα 130 έχοντας περασει 4 μπατσομπλοκα εφτασα στα ΣΕΑ Ελευσινας σε μια ωρα. Θεωρώντας τον χρόνο πολυ καλο πήρα τον γαμπρό μου τηλεφωνο να του πω για την προοδο μου μονο για να με ριξει απο τα σύννεφα με τα 40 λεπτα που κανει συνήθως μεχρι εκει.
O καιρος ηταν πολυ καλος και με ενα καφε φιλτρου και μια μηλόπιτα (τα μονα που μπορω να φαω πλεον στα mcdonalds) βρηκα ενα αδειο τραπεζακι στον ηλιο.
Σχεδον αμέσως με πλησιασε ενα γυφτακι γυρω στα 5 και μου ζήτησε λεφτα για να φαει. Το ρώτησα αν ηθελε να παμε μεσα να του παρω κατι να φαει αλλα εκεινο επέμενε στα λεφτα. Του εδωσα 20 λεπτα αλλα μαλλον δεν του φάνηκε μεγάλο το ποσο γιατι μετα απο 2 λεπτα γύρισε πισω με την μητερα του η οποια κρατούσε και ενα μωρό στο χερι.
Θα μου δώσεις λεφτα για το μωρο μου που θελω να του παρω γαλα;
Έδωσα στον γιο σου πριν λιγο απαντω ανακατεύοντας γαλα και ζαχαρη στον καφε.
Δεν ειναι γιος μου απαντα εκεινη.... Και γιατι σε κραταει απο το χερι; την ρωτησα
Τον εσπρωξε μακρια. Θα μου δωσεις λεφτα; απαίτησε απειλητικά. Θες μια μηλόπιτα; την ρωτησα... Μου γυρισε πλατη και εφυγε.
Μια ωρα αργοτερα με τα σύννεφα να παίζουν με τον ηλιο εφτανα στο Ριο. Η γεφυρα επιβλητικη να κόβει την θαλασσα στην μέση. Κοίταξα το ρολοι μου, δεν ειχα χρονο για σταση και φωτογραφιες, ηταν ηδη 11.10 όταν πέρασα τις πύλες της πανεπιστημιούπολης.
20 λεπτα αργότερα έχοντας ρωτήσει δεκάδες φοιτητές και αλωνίσει τις εγκαταστάσεις 2 φορες καταφερα να εντοπισω το 'Κτηριο Β' το οποίο δεν το ονόμαζε ετσι καμια πινακιδα παρα μονο οι οδηγιες που λαβαμε με ι-μειλ απο τον συλλογο που διοργάνωνε το συνεδριο.
Λαχανιασμένος, αποτελεσμα ταχείας ανάβασης δυο ορόφων και πενταμηνης απουσιας απο οποιαδηποτε μορφη οργανωμένης γυμναστικης, εφτασα στον χωρο του συνεδριου για να βρω τους υπολοιπους χαλαρους, με καφε και τσιγαρο στο χερι.
Ο Αντρεας μου χαμογελασε με ανακουφηση. Νομιζα οτι δεν θα τα καταφερνες, να σε συστησω στους υπολοιπους. Δεκαέξι σύλλογοι απ όλη την Ελλάδα βρίσκονταν εκεί για να συζητήσουν για το μέλλον της ερασιτεχνικής αστρονομίας στον Ελλαδικό χώρο (είδατε με τι λογοτεχνική μαεστρία απέφυγα την επανάληψη της λέξης Ελλάδα;)
Χαιρέτησα μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα στον χώρο της ερασιτεχνικής αστρονομίας, ανθρώπους με εμπειρία 30 και βάλε ετών με συγγράμματα, επιστημονικές έρευνες και παρουσιάσεις σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια.
Η επιστήμη της αστρονομίας πρωτοτυπεί γιατί είναι από τις ελάχιστες προνομιούχες επιστήμες όπου οι ερασιτέχνες παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στις ανακαλύψεις, αναλύσεις και στην ανάπτυξη και εξέλιξη της επιστήμης.
Δεν θα σας κουράσω με το περιεχόμενο της συνεδρίασης, απλά θα αναφέρω ότι ήταν από τις πιο ουσιώδεις συναντήσεις που έχουν γίνει ποτέ και πήγε τόσο καλά που δεν το περίμεναν ούτε οι πιο αισιόδοξοι.
Αναμνηστικές φωτογραφίες, ημερολόγια, χαμόγελα, χαιρετισμοί, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε είχε πάει 6.30, είχε νυχτώσει για τα καλά και έβαζα μπροστά να ξεκινήσω το ταξίδι της επιστροφής νύχτα. Είχα ένα κόμπο στο στομάχι για το τι 8α συναντήσω στο δρόμο νύχτα, αν θα καταφέρω να βρω το δρόμο για Αθήνα, αν θα μου φτάσει η βενζίνη μέχρι το επόμενο βενζινάδικο, αν θα έβρισκα τα φώτα στο saxo.
Ήμουν στην τσίτα για 30 λεπτά, μετά βλέποντας ότι είναι σαν να οδηγεί κανείς στα Χανιά, χαλάρωσα και απόλαυσα την διαδρομή παρέα με τοπικό ραδιόφωνο. Φτάνοντας στα MacDonalds σταμάτησα για καφέ και μηλόπιτα μπας και ξεξυπνήσω γιατί άρχισε να με πέρνει από κάτω. Δεκάδες πιτσιρίκια να ουρλιάζουν, να σκάνε μπαλόνια, να κυνηγάνε το ένα το άλλο, να τραβιούνται, να κλαίνε... έπεσα σε παιδικό πάρτι. Κατέβασα τον καφέ και μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο καφές η το ουρλιαχτό των πιτσιρικιών αλλά ήμουν έτοιμος και Θεσσαλονίκη να φτάσω.
Όταν πέρασα την Ελευσίνα και μπήκα Αττική Οδό όλα ήταν παιχνιδάκι από εκεί και πέρα. Βγήκα από το αυτοκίνητο με την αίσθηση των μεγάλων εξερευνητών Λόις και Κλαρκ όταν κατάφεραν να διασχίσουν την Αμερική και να φτάσουν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το saxo της αδερφης μου νευρικο, αποτομο, στενο λες και βρίσκεσαι σε πολυβολείο με μικρο παρ μπριζ μην σε παρει και καμια αδέσποτη σφαίρα απο εχθρικα πυρα.
Οι οδηγιες του γαμπρου μου σαφείς μεχρι κα την τελευταία λακκούβα με βγάλανε στην Αττικη οδο μεχρι να πεις καραμπουζουκοκεφτεδες. Στην Αττικη βέβαια το μονο που προλαβαίνεις να πεις ειναι κιχ!
Αν δεν εχεις ταξιδεψει στην ηπειρωτική Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθηνα ειναι σαν να μην εχεις οδηγήσει πουθενα. Καταρχην κανεις δεν παει κατω απο 90 και το εθνικο χομπυ ειναι να αλλάζεις λωρίδες κυκλοφορίας χωρις να υπαρχει λογος.
Να σε προσπερνανε απο δεξια με 160 ενω η αριστερη ναι ειναι μπουκωμένη απο 'γρήγορους'. Με μεση ωριαια τα 130 έχοντας περασει 4 μπατσομπλοκα εφτασα στα ΣΕΑ Ελευσινας σε μια ωρα. Θεωρώντας τον χρόνο πολυ καλο πήρα τον γαμπρό μου τηλεφωνο να του πω για την προοδο μου μονο για να με ριξει απο τα σύννεφα με τα 40 λεπτα που κανει συνήθως μεχρι εκει.
O καιρος ηταν πολυ καλος και με ενα καφε φιλτρου και μια μηλόπιτα (τα μονα που μπορω να φαω πλεον στα mcdonalds) βρηκα ενα αδειο τραπεζακι στον ηλιο.
Σχεδον αμέσως με πλησιασε ενα γυφτακι γυρω στα 5 και μου ζήτησε λεφτα για να φαει. Το ρώτησα αν ηθελε να παμε μεσα να του παρω κατι να φαει αλλα εκεινο επέμενε στα λεφτα. Του εδωσα 20 λεπτα αλλα μαλλον δεν του φάνηκε μεγάλο το ποσο γιατι μετα απο 2 λεπτα γύρισε πισω με την μητερα του η οποια κρατούσε και ενα μωρό στο χερι.
Θα μου δώσεις λεφτα για το μωρο μου που θελω να του παρω γαλα;
Έδωσα στον γιο σου πριν λιγο απαντω ανακατεύοντας γαλα και ζαχαρη στον καφε.
Δεν ειναι γιος μου απαντα εκεινη.... Και γιατι σε κραταει απο το χερι; την ρωτησα
Τον εσπρωξε μακρια. Θα μου δωσεις λεφτα; απαίτησε απειλητικά. Θες μια μηλόπιτα; την ρωτησα... Μου γυρισε πλατη και εφυγε.
Μια ωρα αργοτερα με τα σύννεφα να παίζουν με τον ηλιο εφτανα στο Ριο. Η γεφυρα επιβλητικη να κόβει την θαλασσα στην μέση. Κοίταξα το ρολοι μου, δεν ειχα χρονο για σταση και φωτογραφιες, ηταν ηδη 11.10 όταν πέρασα τις πύλες της πανεπιστημιούπολης.
20 λεπτα αργότερα έχοντας ρωτήσει δεκάδες φοιτητές και αλωνίσει τις εγκαταστάσεις 2 φορες καταφερα να εντοπισω το 'Κτηριο Β' το οποίο δεν το ονόμαζε ετσι καμια πινακιδα παρα μονο οι οδηγιες που λαβαμε με ι-μειλ απο τον συλλογο που διοργάνωνε το συνεδριο.
Λαχανιασμένος, αποτελεσμα ταχείας ανάβασης δυο ορόφων και πενταμηνης απουσιας απο οποιαδηποτε μορφη οργανωμένης γυμναστικης, εφτασα στον χωρο του συνεδριου για να βρω τους υπολοιπους χαλαρους, με καφε και τσιγαρο στο χερι.
Ο Αντρεας μου χαμογελασε με ανακουφηση. Νομιζα οτι δεν θα τα καταφερνες, να σε συστησω στους υπολοιπους. Δεκαέξι σύλλογοι απ όλη την Ελλάδα βρίσκονταν εκεί για να συζητήσουν για το μέλλον της ερασιτεχνικής αστρονομίας στον Ελλαδικό χώρο (είδατε με τι λογοτεχνική μαεστρία απέφυγα την επανάληψη της λέξης Ελλάδα;)
Χαιρέτησα μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα στον χώρο της ερασιτεχνικής αστρονομίας, ανθρώπους με εμπειρία 30 και βάλε ετών με συγγράμματα, επιστημονικές έρευνες και παρουσιάσεις σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια.
Η επιστήμη της αστρονομίας πρωτοτυπεί γιατί είναι από τις ελάχιστες προνομιούχες επιστήμες όπου οι ερασιτέχνες παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στις ανακαλύψεις, αναλύσεις και στην ανάπτυξη και εξέλιξη της επιστήμης.
Δεν θα σας κουράσω με το περιεχόμενο της συνεδρίασης, απλά θα αναφέρω ότι ήταν από τις πιο ουσιώδεις συναντήσεις που έχουν γίνει ποτέ και πήγε τόσο καλά που δεν το περίμεναν ούτε οι πιο αισιόδοξοι.
Αναμνηστικές φωτογραφίες, ημερολόγια, χαμόγελα, χαιρετισμοί, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε είχε πάει 6.30, είχε νυχτώσει για τα καλά και έβαζα μπροστά να ξεκινήσω το ταξίδι της επιστροφής νύχτα. Είχα ένα κόμπο στο στομάχι για το τι 8α συναντήσω στο δρόμο νύχτα, αν θα καταφέρω να βρω το δρόμο για Αθήνα, αν θα μου φτάσει η βενζίνη μέχρι το επόμενο βενζινάδικο, αν θα έβρισκα τα φώτα στο saxo.
Ήμουν στην τσίτα για 30 λεπτά, μετά βλέποντας ότι είναι σαν να οδηγεί κανείς στα Χανιά, χαλάρωσα και απόλαυσα την διαδρομή παρέα με τοπικό ραδιόφωνο. Φτάνοντας στα MacDonalds σταμάτησα για καφέ και μηλόπιτα μπας και ξεξυπνήσω γιατί άρχισε να με πέρνει από κάτω. Δεκάδες πιτσιρίκια να ουρλιάζουν, να σκάνε μπαλόνια, να κυνηγάνε το ένα το άλλο, να τραβιούνται, να κλαίνε... έπεσα σε παιδικό πάρτι. Κατέβασα τον καφέ και μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο καφές η το ουρλιαχτό των πιτσιρικιών αλλά ήμουν έτοιμος και Θεσσαλονίκη να φτάσω.
Όταν πέρασα την Ελευσίνα και μπήκα Αττική Οδό όλα ήταν παιχνιδάκι από εκεί και πέρα. Βγήκα από το αυτοκίνητο με την αίσθηση των μεγάλων εξερευνητών Λόις και Κλαρκ όταν κατάφεραν να διασχίσουν την Αμερική και να φτάσουν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό.
2 comments:
Aman me ta McDonalds. Kala tipote allo den exei ston dromo ektos apo skoupidofai?
Ο καφές είναι καφές, είτε στα Μακντοναλντς είτε αλλού. Η μηλόπιτα δυστυχώς δεν ήταν ποτέ ελληνικό γλυκό και οι Αμερικάνοι έχουν παράδοση σε αυτό το γλύκισμα, ή τουλάχιστον την κάνουν όπως μου αρέσει. Κατά τα άλλα τζανκ τζανκ τζανκ όπως τα λες
Post a Comment