Τα φάρμακα δεν με εχουν πιάσει ακόμα με αποτέλεσμα να ξυπνήσω πάλι λίγο μετά τις 4. Αναρωτιέμαι αν εκείνη κατάφερε να κοιμη8ει απόψε η αν ξύπνια δουλεύει σε κάποιο πρόγραμμα η απλά χαζεύει στην τιβι.
Σηκώθηκα. Έφτιαξα την βαλίτσα μου, μια αλλαξιά εσώρουχα, ένα δεύτερο ντύσιμο και τους φορτιστές των κινητών. Έπλυνα τα πιάτα της τελευταίας pizzas της διαιτητικής ζωης μου και ξεκίνησα για αεροδρόμιο.
Μαύρες κορυφογραμμές διέκοπταν τις μοβ αποχρώσεις στον ορίζοντα. Θα είναι μια όμορφη μέρα, στο μυαλό μου πάντα εκείνη. Με τα διερευνητικά της μάτια να με κοιτά και να ρωτά «τι»; Να της ψιθυρίζω λέξεις που την κάνουν να νιώθει άβολα αλλά λατρεύει να ακούει και ας μην το παραδέχεται.
Στο αεροδρόμιο είχα ετοιμαστεί για τα χειροτέρα. Με τα νέα μετρά περί υγρών οι καθυστερήσεις θα είναι εμφανείς για δυο τρεις μήνες.
- Καλημέρα σας
- έχετε να δηλώσετε υγρά;
- Την αντιβίωση μου εδώ έλεγα καθώς έβγαζα τα μπουκαλάκια
- Συνταγή γιατρού; της έδωσα το χαρτάκι. Τίποτε άλλο; έβγαλα το τζελ για τα μαλλιά μου.
- με τίποτα μου λέει, πρέπει να παραδώσετε την βαλίτσα σας κάτω (αυτό σημαίνει 20 λεπτά καθυστέρηση τουλάχιστον στην Αθήνα... Ουφ
Στον έλεγχο εισιτηρίων ενα σουργελο μπροστα μου φορουσε ενα μαυρο τζιν με τοσες αλυσίδες πανω του που ο μπατσος του εβαλε τις φωνες και ο ανιχνευτης μεταλλων αναβόσβηνε και σφύριζε σαν να ηταν χριστουγεννιατικο δεντρο. Ηταν και η αιτια καθυστερησης της aegean, ευτυχως για εμε ταξιδευω με ΟΑ!
8.40 ειμαι στον προαστιακο. Γραφω το journal αυτο προσπαθωντας να κρατηθω ξυπνιος. Απεναντι μου μια σγουρομάλλα με τεράστια καφε ματια να ακουει μουσικη απο το κινητο της... Οπως κι εγω άλλωστε. besare el suelo απο την karry, 8 βαθμοι εξω με ενα εκπληκτικο ηλιο ο οποιος έκανε την καρδιά μου να την αναζητεί στους αντικατοπτρισμούς στο παράθυρο του βαγονιού
9.00 το τραινο ουρλιάζει καθως γλιστράει πανω στις ραγες, ο παπαζογλου ισα ισα ακουγεται στα ακουστικα μου. Νυσταγμένα προσωπα, ο καθενας μας στον κοσμο του, απο εντελως λετσους μεχρι κουστουμαρισμενους επιχειρηματίες, το μετρο τα εχει ολα, μικρογραφια της ελληνικης πραγματικοτητας.
Χαμογελαστοι εισπρακτορες ελεγχουν το εισητηριο μου, ο ενας πολυ ψαρωτικος, σαν τον mr smith του matrix. 3 αλλοδαποί χωρίς εισιτήριο. Ο Mr Smith βγαζει το μπλοκακι του, ολοι χαμογελανε, ακομα και αυτοι που πρεπει να πληρωσουν 20 ευρω για ενα εισιτήριο των 2.
9.05 η πρώτη μου επαφή στην Αθηνα κοιμάται ακομα, παίρνω οδηγίες για να παω Συνταγμα και θα με βρει μετα.
Βγηκα στην Ομόνοια, στο μετρο σχεδον κανενας δεν χρησιμοποιεί τις κανονικες σκαλες, ολοι στριμώχνονται στις κυλιόμενες, ορκίζομαι οτι αν υπήρχαν κυλιόμενοι διάδρομοι αντι για πεζοδρομια οι Αθηναιοι θα είχαν μεταλλαχτεί σε ρατσα χωρις ποδια.
Εκλεισα την μουσικη και τα αυτια μου πλημμύρισαν απο τους ηχους μιας πολυάσχολης πολης. Κουλουρια, λαχεια, ανθρωποι να μιλανε στον εαυτο τους στα κινητα τους, πλανόδιοι πωλητες να διαπραγματεύονται την πραμάτεια τους, κοσμος να κινείτε προς όλες τις κατευθύνσεις, να εχεις την αισθηση οτι περνανε απο μεσα σου, κλεισμένοι σαν ψαρια στις μικροσκοπικες τους γυάλες.
Στην 28η οκτωβριου οι δρομοι γεματοι κοκκινες σημαίες του κκε σαν να περπατας στους κεντρικους δρομους της Μοσχας. Ενα στενο πριν το Πολυτεχνείο διακυριξη για την παιδεια μεσα απο τα μεγαφωνα. Ενα υπολογιστη για καθε φοιτητή και διαφορα ουτοπικά (οσο ζω μάχομαι για ενα καλύτερο μελλον)
Εξω απο το πολυτεχνιο ενα μικρο πανηγύρι στημένο, ενισχύστε το κκε 5 ευρω, υπογράψατε για τν απελευθέρωση του κουρδου ταδε, ενισχύστε την ομάδα για τον αγωνα εναντια στο ρατσισμο. Υπογράφω στον κουρδο, παίρνω και δυο γαρίφαλα και περνάω την κεντρικη εισοδο. Απο τα μεγάφωνα ο Ξυλουρης να σε κανει να ανατριχιάζεις, το μνημείο καλυμμένο απο εκατονταδες λουλουδια και στεφανια, παγκοι ολων των σχολων, εκατονταδες φοιτητες, γκριζομαλλιδες, γονεις με παιδια, πανυγηρικη διαθεση, πρυτάνεις και υπουργοι, οι ιδιοι παιδια του πολυτεχιου δεν ξερω πως βλεπουν την νεολαια σημερα με το μακρύ λιγδιασμένο μαλλί και τα σκισμενα τζιν. Δεν ξερω αν βλεπουν τον εαυτό τους τότε ή αυτό που μισούν περισσότερο στον εαυτό τους τώρα
Φευγω και κατευθύνομαι προς Εξάρχεια. Όποτε έρχομαι Αθήνα βρίσκομαι με τους φιλους μου στο καφε διπλο. Απο τις 11 ειμαι εδω και κοντεύω να βγαλω ριζες. Εχει παει 3. Τα προσωπα εναλλάσσονται αλλα εγω εδω σταθερος
Απο καφε σε καφε πηγε 6. Εικοσι λεπτα να βρω ταξι, χαος η αθηνα με τις κινητοποιήσεις. Εφτασα σπιτι ισοπεδωμενος, ηθελα μονο ενα ντουζ και υπνο. Έλαβα μια pizza από το Pizza hut και 3 κλείσεις για έξοδο (μια στα μπουζουκια). Κέρδισε η κούραση με 7 μηδέν πήρε το πρωτάθλημα και εμένα ως τρόπαιο
Σηκώθηκα. Έφτιαξα την βαλίτσα μου, μια αλλαξιά εσώρουχα, ένα δεύτερο ντύσιμο και τους φορτιστές των κινητών. Έπλυνα τα πιάτα της τελευταίας pizzas της διαιτητικής ζωης μου και ξεκίνησα για αεροδρόμιο.
Μαύρες κορυφογραμμές διέκοπταν τις μοβ αποχρώσεις στον ορίζοντα. Θα είναι μια όμορφη μέρα, στο μυαλό μου πάντα εκείνη. Με τα διερευνητικά της μάτια να με κοιτά και να ρωτά «τι»; Να της ψιθυρίζω λέξεις που την κάνουν να νιώθει άβολα αλλά λατρεύει να ακούει και ας μην το παραδέχεται.
Στο αεροδρόμιο είχα ετοιμαστεί για τα χειροτέρα. Με τα νέα μετρά περί υγρών οι καθυστερήσεις θα είναι εμφανείς για δυο τρεις μήνες.
- Καλημέρα σας
- έχετε να δηλώσετε υγρά;
- Την αντιβίωση μου εδώ έλεγα καθώς έβγαζα τα μπουκαλάκια
- Συνταγή γιατρού; της έδωσα το χαρτάκι. Τίποτε άλλο; έβγαλα το τζελ για τα μαλλιά μου.
- με τίποτα μου λέει, πρέπει να παραδώσετε την βαλίτσα σας κάτω (αυτό σημαίνει 20 λεπτά καθυστέρηση τουλάχιστον στην Αθήνα... Ουφ
Στον έλεγχο εισιτηρίων ενα σουργελο μπροστα μου φορουσε ενα μαυρο τζιν με τοσες αλυσίδες πανω του που ο μπατσος του εβαλε τις φωνες και ο ανιχνευτης μεταλλων αναβόσβηνε και σφύριζε σαν να ηταν χριστουγεννιατικο δεντρο. Ηταν και η αιτια καθυστερησης της aegean, ευτυχως για εμε ταξιδευω με ΟΑ!
8.40 ειμαι στον προαστιακο. Γραφω το journal αυτο προσπαθωντας να κρατηθω ξυπνιος. Απεναντι μου μια σγουρομάλλα με τεράστια καφε ματια να ακουει μουσικη απο το κινητο της... Οπως κι εγω άλλωστε. besare el suelo απο την karry, 8 βαθμοι εξω με ενα εκπληκτικο ηλιο ο οποιος έκανε την καρδιά μου να την αναζητεί στους αντικατοπτρισμούς στο παράθυρο του βαγονιού
9.00 το τραινο ουρλιάζει καθως γλιστράει πανω στις ραγες, ο παπαζογλου ισα ισα ακουγεται στα ακουστικα μου. Νυσταγμένα προσωπα, ο καθενας μας στον κοσμο του, απο εντελως λετσους μεχρι κουστουμαρισμενους επιχειρηματίες, το μετρο τα εχει ολα, μικρογραφια της ελληνικης πραγματικοτητας.
Χαμογελαστοι εισπρακτορες ελεγχουν το εισητηριο μου, ο ενας πολυ ψαρωτικος, σαν τον mr smith του matrix. 3 αλλοδαποί χωρίς εισιτήριο. Ο Mr Smith βγαζει το μπλοκακι του, ολοι χαμογελανε, ακομα και αυτοι που πρεπει να πληρωσουν 20 ευρω για ενα εισιτήριο των 2.
9.05 η πρώτη μου επαφή στην Αθηνα κοιμάται ακομα, παίρνω οδηγίες για να παω Συνταγμα και θα με βρει μετα.
Βγηκα στην Ομόνοια, στο μετρο σχεδον κανενας δεν χρησιμοποιεί τις κανονικες σκαλες, ολοι στριμώχνονται στις κυλιόμενες, ορκίζομαι οτι αν υπήρχαν κυλιόμενοι διάδρομοι αντι για πεζοδρομια οι Αθηναιοι θα είχαν μεταλλαχτεί σε ρατσα χωρις ποδια.
Εκλεισα την μουσικη και τα αυτια μου πλημμύρισαν απο τους ηχους μιας πολυάσχολης πολης. Κουλουρια, λαχεια, ανθρωποι να μιλανε στον εαυτο τους στα κινητα τους, πλανόδιοι πωλητες να διαπραγματεύονται την πραμάτεια τους, κοσμος να κινείτε προς όλες τις κατευθύνσεις, να εχεις την αισθηση οτι περνανε απο μεσα σου, κλεισμένοι σαν ψαρια στις μικροσκοπικες τους γυάλες.
Στην 28η οκτωβριου οι δρομοι γεματοι κοκκινες σημαίες του κκε σαν να περπατας στους κεντρικους δρομους της Μοσχας. Ενα στενο πριν το Πολυτεχνείο διακυριξη για την παιδεια μεσα απο τα μεγαφωνα. Ενα υπολογιστη για καθε φοιτητή και διαφορα ουτοπικά (οσο ζω μάχομαι για ενα καλύτερο μελλον)
Εξω απο το πολυτεχνιο ενα μικρο πανηγύρι στημένο, ενισχύστε το κκε 5 ευρω, υπογράψατε για τν απελευθέρωση του κουρδου ταδε, ενισχύστε την ομάδα για τον αγωνα εναντια στο ρατσισμο. Υπογράφω στον κουρδο, παίρνω και δυο γαρίφαλα και περνάω την κεντρικη εισοδο. Απο τα μεγάφωνα ο Ξυλουρης να σε κανει να ανατριχιάζεις, το μνημείο καλυμμένο απο εκατονταδες λουλουδια και στεφανια, παγκοι ολων των σχολων, εκατονταδες φοιτητες, γκριζομαλλιδες, γονεις με παιδια, πανυγηρικη διαθεση, πρυτάνεις και υπουργοι, οι ιδιοι παιδια του πολυτεχιου δεν ξερω πως βλεπουν την νεολαια σημερα με το μακρύ λιγδιασμένο μαλλί και τα σκισμενα τζιν. Δεν ξερω αν βλεπουν τον εαυτό τους τότε ή αυτό που μισούν περισσότερο στον εαυτό τους τώραΦευγω και κατευθύνομαι προς Εξάρχεια. Όποτε έρχομαι Αθήνα βρίσκομαι με τους φιλους μου στο καφε διπλο. Απο τις 11 ειμαι εδω και κοντεύω να βγαλω ριζες. Εχει παει 3. Τα προσωπα εναλλάσσονται αλλα εγω εδω σταθερος
Απο καφε σε καφε πηγε 6. Εικοσι λεπτα να βρω ταξι, χαος η αθηνα με τις κινητοποιήσεις. Εφτασα σπιτι ισοπεδωμενος, ηθελα μονο ενα ντουζ και υπνο. Έλαβα μια pizza από το Pizza hut και 3 κλείσεις για έξοδο (μια στα μπουζουκια). Κέρδισε η κούραση με 7 μηδέν πήρε το πρωτάθλημα και εμένα ως τρόπαιο
No comments:
Post a Comment