Η Δευτέρα της ισοπέδωσης

Δευτέρα, βράδυ, 9.45
Έχω καταρρεύσει στην καρέκλα μου στο γραφείο. Ο λαιμός μου καίει, τα γόνατα μου τρέμουν, το κεφάλι μου γυρίζει.

Μπαίνει μια μαμά/πελάτισσα μου, με βλέπει και λέει "Αραχτό σε βλέπω για πρώτη μέρα μαθημάτων"... την κοιτάζω άφωνος. Τι να της πω;

Ότι από τις 10 το πρωί μιλάω ασταμάτητα για τις εγγραφές. Ότι από τις 2 το μεσημέρι που ξεκίνησαν τα μαθήματα είχα παιδιά σε λάθος τμήματα, λάθος ώρες, με λάθος βιβλία, χωρίς βιβλία, σε λάθος σχολείο... μα καλά δεν διαβάζει ποτέ κανένας τα χαρτιά με το πρόγραμμα που σας δίνουμε; Το τηλέφωνο να χτυπάει ασταμάτητα, παραλαβές βιβλίων, τμήματα που θα έπρεπε να έχουν 6 άτομα και να εμφανίζονται 14 και άλλα που θα έπρεπε να είχαν 8 και να μην έχει έρθει άνθρωπος, και το τηλέφωνο να μην σταματά να χτυπά, και να ακούω το "μπλιπ" της δεύτερης γραμμής σε αναμονή και μαμάδες να περιμένουν για εγγραφές.

Η Τζέιν χτυπάει τηλέφωνο, "μα καλά δεν με σκέφτεσαι πλέον; Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρες"... την ακούω άφωνος. Τι να της πω;

Χτυπάει το τηλέφωνο. "Φεύγω αύριο για Καναδά, σε περιμένω απόψε στον Άσωτο για αποχαιρετιστήριο"... Τι να του πω;

πάω σπίτι να κάνω ένα ντουζ να ξεβγάλω την μέρα. Φτάνω κουρασμένος, στην διαδρομή είχα τα παράθυρα ανοιχτά μην με πάρει ο ύπνος. Κατά ένα παράξενο τρόπο το ούζο με ξυπνάει, με τσιτώνει. Φτάνω σπίτι στις δύομιση. Η Τζέιν φτάνει σε τρεις ώρες και πρέπει να την πάρω από το λιμάνι. Έπρεπε να είχα πάει στο λιμάνι και να ρίξω ένα υπνάκο μέσα στο αυτοκίνητο, τουλάχιστον θα κοιμόμουν περισσότερο.

Δεν ξέρω αν θα έχω την δύναμη να βγάλω την Τρίτη...