Ας αρχίσουν οι χοροί

Ξύπνησα το πρωί με ένα κόμπο στο στομάχι, όχι ναυτικό, από τους άλλους που σε πιάνουν όταν πρέπει να μιλήσεις μπροστά σε μεγάλο πλήθος, ή πριν βγεις στην σκηνή να πεις την ατάκα σου, ή την στιγμή που θέλεις να πεις στην γυναίκα της ζωής σου ότι θες να κάνετε σχέση.

Ίδιος κόμπος για μια νέα αρχή, μια σχολική χρονιά που είναι αβέβαιη. Καλά κάθε Σεπτέμβρη τα ίδια δεν περνάς, τι σε έπιασε τώρα... αμ δε... κάθε χρόνο οι ίδιες ανασφάλειες, θα έρθουν ή θα πάνε αλλού; Είναι ευχαριστημένοι; Κάνουμε καλά την δουλειά μας; Έχουν περάσει 13 χρόνια από τον πρώτο Σεπτέμβρη που πέρασα την λεπτή κόκκινη γραμμή της εκπαίδευσης αλλά κάθε Σεπτέμβρη είναι σαν την πρώτη φορά, τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες φοβίες, οι ίδιες ανασφάλειες.

Οι απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου είναι πολλές και βλέπω ότι με απογοητεύω συνεχώς, δεν είναι ηττοπάθεια, νομίζω ότι η λέξη καμπή ταιριάζει περισσότερο. Δεν κουράστηκα, μου αρέσει αυτό που κάνω, το λατρεύω αλλά αρχίζω να χάνω τον προσανατολισμό μου, ή να ψάχνω κάτι διαφορετικό. Δεν μπορώ να κάνω χωρίς παιδιά, τα λατρεύω αλλά νιώθω ότι ενώ προσπαθώ να δίνω το 100% του εαυτού μου κάθε μέρα μέσα στην τάξη δεν είναι αρκετό.

Δεν ξέρω, φοβάμαι. Είναι η πρώτη χρονιά εδώ και 13 χρόνια που ξεκινάω με τέτοιες σκέψεις. Ίσως να πρέπει να επιμείνω, ίσως να τα βροντήξω όλα, ίσως απλά να μην επιλέξω τίποτα και να αφήσω να με παρασύρουν οι εξελίξεις.

Όπως και να έχει σήμερα είναι η πρώτη μέρα του υπόλοιπου της ζωής μου, η πρώτη μέρα μαθημάτων, η πρώτη μέρα χαράς και δημιουργίας που εύχομαι να κατατροπώσει όλα αυτά τα σύννεφα αμφισβήτησης και ανασφάλειας.

Καλή αρχή σε όλους μας