Κυριακή

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ρολόι. Ένα μεγάλο τεράστιο εννέα και πέντε με κοιτούσε επίμονα. Όχι ρε γαμώτο! Πετάχτηκα πάνω και άρχισα να ντύνομαι. Το κεφάλι μου στριφογύριζε από την εκτόξευση, το αίμα δεν είχε προλάβει να οξυγονώσει τον εγκέφαλο μου. Προσπαθούσα να βάλω πουκάμισο και παντελόνι συγχρόνως.

Τελικά κατάφερα να φτάσω στην εκκλησία στην Χαλέπα 35χμ δυτικά του κρεβατιού μου λίγο πριν το δι' ευχών. Γιατί δεν κάνουν τα μνημόσυνα το μεσημέρι;

Οι Νύμφες, μια από τις αγαπημένες μου καφετέριες, ψηλά πάνω από τα Χανιά, χαρίζουν όμορφα χρώματα σε αυτούς που βρίσκονται εκεί στην δύση του Ήλιου. Την μαγευτική ηρεμία αυτού του καταπληκτικού πρωινού ήρθε να χαλάσει μια ντουζίνα χαρούμενων ανθρώπων που έκατσε μπροστά μας με αποτέλεσμα να μας στριμώξουν, να μας κόψουν την θέα και να μιλάνε τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να ακούσω τον εαυτό μου να σκέφτεται.

Χτύπησα το κινητό μου/υπολογιστή με δύναμη στο τραπέζι και έσπασα την πολύ ευαίσθητη οθόνη αφής, τελικό κόστος αντικατάστασης €161

Μέχρι τις 2 που φύγαμε από εκεί αισθανόμουν σαν σαρδέλα στο λεωφορείο Καισαριανή-Πολύγωνο με απεργία ταξί.

Ευτυχώς το εκπληκτικό φαγητό στο Μπαχάρ (μεταξύ Χωραφάκια και Σταυρού), ο καφές μετά στα Δύο Λουξ στο λιμάνι και το Reservoir Dogs στο σπίτι της Karry έσωσαν την κατάσταση.

Στην επιστροφή πήγαινα με 60, δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, η Νίνα Σιμόν τραγουδούσε I put a spell on you, και για λίγα αλλά πολύτιμα λεπτά το μυαλό μου άδειασε από το άγχος των εγγραφών, των εξετάσεων, του σπασμένου μου κινητού.

I put a spell on you
'Cause you're mine
You better stop the things you do
I ain't lyin
'No I ain't lyin'