Περπατούσα... χμμμ μάλλον κάτι μεταξύ -περπατάω σαν να με κυνηγάνε- και -τρέχω πολύ αργά- προσπαθώντας να κρατηθώ στα όρια του να αρχίσω να ιδρώνω με τον Ήλιο από πάνω να καίει στους 31 μπροστά από το ΚΤΕΛ
Ξαφνικά, χωρίς να προσδιορίσω το λόγο άρχισα να περπατάω πιο αργά. Σήκωσα το κεφάλι μου από το πεζοδρόμιο την ώρα που προσπαθούσα να αποφύγω μια ζητιάνα καθισμένη να κουνάει ανάμεσα στα πόδια των περαστικών μια μαγκούρα και μια κουράδα κάποιου πολιτισμένου κατά τα άλλα σκύλου από σπίτι, γιατί μόνο αυτοί είναι τόσο κακομαθημένοι ώστε να χέζουν όπου βρουν. Οι άλλοι οι αλήτες οι κόπροι θα βρουν δέντρο ή τον Δημοτικό Κήπο (ο οποίος έχει και μια πινακίδα που λέει ότι απαγορεύονται τα αδέσποτα, αλλά δεν νομίζω κανένας σκύλος να της έχει δώσει ποτέ σημασία, πέρα από το να την κατουρήσουν)... τι έλεγα; α, ναι...
Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω μπροστά μου δύο Βουδιστές. Ήταν 10 μετρά μακριά και πλησίαζαν οπότε είχα χρόνο να τους παρατηρήσω. Ξυρισμένα κεφάλια, ο ένας νέος γύρω στα 30 ευρωπαίος, ο άλλος σαφώς μεγαλύτερος Ανατολίτης, όχι με τις πορτοκαλί φωσφοριζέ ρόμπες που τους βλέπουμε σε ταινίες αλλά κάτι ανάμεσα σε πορτοκαλί και καφέ με το καφέ να κερδίζει κατά κράτος.
5 μέτρα μακριά, είχα μειώσει ακόμα περισσότερο την ταχύτητα μου σαν να μπήκα μέσα σε μια ζώνη ηρεμίας. Κοιτούσαν και οι δύο μπροστά, αμέριμνα, σαν να μην έδιναν σημασία στην ένταση της πόλης.
2 μέτρα. Νομίζω ότι δεν άκουγα πλέον ούτε τα αυτοκίνητα να περνάνε δίπλα μου, κοιτάω τον νεαρό Βουδιστή στα μάτια τα οποία ήταν μια γαλάζια θάλασσα. Με προσπέρασαν. Ο ήχος, οι κόρνες, οι μηχανές των αυτοκινήτων, πόδια να χτυπάνε στο πεζοδρόμιο και εγώ άρχισα να επιταχύνω μπαίνοντας ξαφνικά ξανά στην κατάσταση Θου Βου.
Σταμάτησα απότομα και γύρισα να κοιτάξω τους Βουδιστές που δεν ήταν πια εκεί.
Ξαφνικά, χωρίς να προσδιορίσω το λόγο άρχισα να περπατάω πιο αργά. Σήκωσα το κεφάλι μου από το πεζοδρόμιο την ώρα που προσπαθούσα να αποφύγω μια ζητιάνα καθισμένη να κουνάει ανάμεσα στα πόδια των περαστικών μια μαγκούρα και μια κουράδα κάποιου πολιτισμένου κατά τα άλλα σκύλου από σπίτι, γιατί μόνο αυτοί είναι τόσο κακομαθημένοι ώστε να χέζουν όπου βρουν. Οι άλλοι οι αλήτες οι κόπροι θα βρουν δέντρο ή τον Δημοτικό Κήπο (ο οποίος έχει και μια πινακίδα που λέει ότι απαγορεύονται τα αδέσποτα, αλλά δεν νομίζω κανένας σκύλος να της έχει δώσει ποτέ σημασία, πέρα από το να την κατουρήσουν)... τι έλεγα; α, ναι...
Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω μπροστά μου δύο Βουδιστές. Ήταν 10 μετρά μακριά και πλησίαζαν οπότε είχα χρόνο να τους παρατηρήσω. Ξυρισμένα κεφάλια, ο ένας νέος γύρω στα 30 ευρωπαίος, ο άλλος σαφώς μεγαλύτερος Ανατολίτης, όχι με τις πορτοκαλί φωσφοριζέ ρόμπες που τους βλέπουμε σε ταινίες αλλά κάτι ανάμεσα σε πορτοκαλί και καφέ με το καφέ να κερδίζει κατά κράτος.
5 μέτρα μακριά, είχα μειώσει ακόμα περισσότερο την ταχύτητα μου σαν να μπήκα μέσα σε μια ζώνη ηρεμίας. Κοιτούσαν και οι δύο μπροστά, αμέριμνα, σαν να μην έδιναν σημασία στην ένταση της πόλης.
2 μέτρα. Νομίζω ότι δεν άκουγα πλέον ούτε τα αυτοκίνητα να περνάνε δίπλα μου, κοιτάω τον νεαρό Βουδιστή στα μάτια τα οποία ήταν μια γαλάζια θάλασσα. Με προσπέρασαν. Ο ήχος, οι κόρνες, οι μηχανές των αυτοκινήτων, πόδια να χτυπάνε στο πεζοδρόμιο και εγώ άρχισα να επιταχύνω μπαίνοντας ξαφνικά ξανά στην κατάσταση Θου Βου.
Σταμάτησα απότομα και γύρισα να κοιτάξω τους Βουδιστές που δεν ήταν πια εκεί.
No comments:
Post a Comment