Απο που να αρχίσω...

Εισαγωγή: Παρασκευή το βράδυ... ο γνωστός χαμός από πιτσιρίκια να ουρλιάζουν, να πίνουν κούπες ουίσκι, να χορεύουν στα τραπέζια ξεσαλωμένα. Βγαίνω έξω να πάρω υποτίθεται ένα τηλέφωνο γιατί δεν άκουγα τίποτα από την φασαρία, την είχα ακούσει όμως με το μισό Τζιν-Τονικ και 4 σφηνάκια τεκίλα. Ήταν μια καλή ευκαιρία για λίγο αέρα και ένα στοπ από τα σφηνάκια που έπεφταν σαν ομοβροντία του 2ου τάγματος βαρέου πυροβολικού. Αυτά τα σχολικά πάρτι είναι σαν το διάλλειμα στο σχολείο χωρίς το αλκοόλ, αλλά πίνουν δεν πίνουν τα ίδια κάνουν τα μικρά.

Έξω μια μαθήτρια μου να κλαίει ασταμάτητα. Είχε μεθύσει και φοβόταν ότι αν πάει σπίτι θα έτρωγε το ξύλο της αρκούδας. Ζήτησα από το μπαρ και έφτιαξαν ένα καφέ με αλάτι, το κατέβασε σφηνάκι και την πήρα αγκαλιά να την πάω τουαλέτα να κάνει εμετό, που ήταν και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Βέβαια το να σε βλέπει ένα σχολείο να πηγαίνεις αγκαλιά με μια μαθήτρια σου στις τουαλέτες δεν είναι και ότι καλύτερο για την εικόνα σου ως καθηγητής, αλλά ως γνωστός ποτέ δεν έδωσα δεκάρα για κάτι τέτοια, βουρ στην τουαλέτα. Μετά και από δεύτερο καφέ και αρκετό νερό συνήλθε, την πήγα σπίτι, γύρισα να πάρω τα πράγματα μου και πήγα να πακετάρω και να κοιμηθώ δύο ώρες, μιας που είχε πάει τρεις και στις πέντε έπρεπε να σηκωθώ για να προλάβω το πρώτο πρωινό, τριήμερο Αθήνα, ψώνια, επαφές, πάρτι, φίλους κλπ κλπ. Και από εδώ ξεκινάνε όλα.

Σάββατο πρωί, 5 και δέκα. Το κεφάλι μου να γυρίζει, αντί να βάλω οδοντόκρεμα στην βούρτσα έβαλα αφρό ξυρίσματος... καλά πάμε. Παίρνω τα πράγματα, κινητό πουθενά. Στο αυτοκίνητο όπως πάντα σκέφτομαι και κατεβαίνω. Αμ δε! Το είχα αφήσει στο μπαράκι το βράδι... φτου! ωραία... με τα μεθύσια της μικρής μου το βουτήξανε. Στον δρόμο πήγαινα με 140 να προλάβω γιατί είχα αργήσει και θα έστηνα και τον Ταρζάν με την Τζέιν που θα ανεβαίναμε μαζί. Το αυτοκίνητο να γλιστράει στις στροφές, ο Σάκης να παίζει στην διαπασών (ναι ρε ο Σάκης! πρόβλημα;), η γεύση του αφρού ξυρίσματος να μην λέει να φύγει από το στόμα μου και εκείνη τη στιγμή τρώω το φλας! Ξέχασα να απλώσω τα ρούχα, και θα μείνουν μέσα στο πλυντήριο 3 ολόκληρες μέρες! Σταματάω μόνο με 5 λεπτά καθυστέρηση στο ραντεβού με τον Ταρζάν. Το γεγονός ότι με έπαιρνε τηλέφωνο και καλούσε κανονικά μου έδινε ελπίδες ότι θα το βρω και ότι δεν μου το βούτηξε κανά πιτσιρίκι το οποίο αργότερα θα έκανε καριέρα ως κλεφτρόνι και θα το έβλεπα σε κανα αστυνομικό δελτίο και θα έλεγα, ααα αυτόν τον είχα μαθητή.

Ευτυχώς είχα τον υπολογιστή παλάμης (palm-top) μαζί και έτσι κατάφερα να επικοινωνήσω με τους δικούς μου που με έψαχναν και δεν με έβρισκαν. Μετά από βόλτα στα μαγαζιά, εννοείτε ότι γυρίσαμε ότι κομπιουτερομάγαζο υπήρχε σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων από το κέντρο, παίρνω ταξί να γυρίσω σπίτι. Στο δρόμο ο ταξιτζής, από τα Ζωνιανά Ρεθύμνης με βαριά προφορά (ως σας τον ιπποπόταμο) με Κρητικά να παίζουν στο φουλ εβρήκε σύντεκνο από την Κρήτη και πιάσαμε την κουβέντα. Φτάνουμε, βγάζω το παλμ να τσεκάρω την διεύθυνση, την βάζω ανάμεσα στα πόδια μου να βγάλω το πορτοφόλι να πληρώσω, βγαίνω, φεύγει, συνειδητοποιώ ότι έχω αφήσει το παλμ στο κάθισμα και κοιτώ το ταξί να χάνεται στους δρόμους της Αθήνας.

Βρήκα το τηλέφωνο του σταθμού και ο ιδιοκτήτης τον ξέρει οπότε ίσως βρεθεί άκρη, εγώ το έχω ξεγράψει. Μέσα, η μισή και βάλε ζωή μου. Είμαστε σκλάβοι της τεχνολογίας, το ξαναέγραψα... από πινς, ραντεβού, έξοδα όλα εκεί μέσα είναι... η ζωή μου σε μπιτς και μπάιτς

Εννοείτε ότι δεν είδα την μητέρα μου, δεν είχα καν το νούμερο της που χάθηκε με το παλμ. Δεν βρέθηκα με κανέναν φίλο μου, δεν πήγα σε κανένα πάρτι, πέρασα κατα τα άλλα πολύ ωραία γιατί είδα τους δικούς μου και ξεκουράστηκα από το γραφείο και την δουλειά και τα διαβάσματα

Γύρισα Χανιά, βρήκα το τηλέφωνο μου στο μπαράκι εκείνο που το είχα αφήσει, 83 κλήσεις, 16 μηνύματα σε 3 μέρες, καλά πήγε έ;