Η ηρεμία που τρομάζει

Τρίτη πρωί. Σήμερα είναι μία από τις ελάχιστες μέρες της εβδομάδας που δεν πηγαίνω Χανιά και απολαμβάνω την σχετική ηρεμία που επικρατεί. Ντύνομαι αργά, ξαναβάζω την φόρμα που φορούσα χτες. Πραγματικά πρέπει να αλλάξω τύπο ντυσίματος... δεν ξέρω πως με βλέπουν οι άλλοι, δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα, αλλά αρχίζω να έχω την αίσθηση ότι το έχω παρακάνει με το αθλητικό ντύσιμο. Από την άλλη είναι τόσο βολικό που ότι άλλο και να φορέσω νομίζω ότι με πνίγει.

Περνάω πάνω από στοίβες βιβλίων, παραπατώ και ρίχνω ένα πύργο της Πίζας με Στάινμπεκ, Ντόυλ. Έντινκς. Όχι, δεν θα αφήσω τίποτα να με εκνευρίσει σήμερα, είμαι ήρεμος, είμαι γαλήνιος... δεν μαζεύω τα βιβλία... μέρες που βρήκα να φτιάξω την βιβλιοθήκη μου. Στο καθιστικό επικρατεί μια παρόμοια αναρχία. Τηλεσκοπικός εξοπλισμός, τρίποδες, φακοί, κιάλια, αστροχάρτες... μέρες που βρήκα να φτιάξω τον αστρονομικό εξοπλισμό μου. Μπαίνω στο μπάνιο. Περνάω πάνω από τις παροχές του πλυντηρίου, στριμώχνομαι για να περάσω στην τουαλέτα, χτυπάω το γόνατό μου... μέρες που βρήκα να βάλω πλυντήριο... όχι τίποτα δεν θα χαλάσει την ηρεμία μου σήμερα. Φτου! Τελείωσε το τζελ... βρέχω το μαλλί μου και χωρίς να ρίξω δεύτερη ματιά στον καθρέπτη φεύγω για καφέ.