Κυριακή πρωί.
Η καφεΐνη να μην μπορεί να κάνει τίποτα στο κουρασμένο μυαλό μου το οποίο δεν είχε συνέλθει ούτε από την αλλαγή της ώρας, ούτε από τις ανελέητες τσικουδιές στο ρακοκάζανο που ήμουν χτες το βράδυ όπου βγάλαμε 2,5 τόνους τσικουδιά. Βγάλαμε, τρόπος του λέγειν, βγάζανε οι άλλοι και εμείς να είμαστε βυθισμένοι σε μία συνεχή ζάλη με αναθυμιάσεις από οινόπνευμα και πολλά ποτήρια τσικουδιάς.
Το πονστάν να μην μπορεί να κάνει τίποτα στον πιασμένο μου αυχένα. Ζαλάδες, εμετούς να μην μπορώ να κρατήσω χάπι για χάπι πάνω από 15 λεπτά στο στομάχι μου. Με την τέταρτη προσπάθεια έκατσε ένα πονσταν και να προσπαθώ να μην το βγάλω και αυτό.
Το μεσημέρι μαθαίνω με μήνυμα ότι η παρέα είχε φύγει για Αράδενα για μπάντζι και δεν με πήραν ένα τηλέφωνο να μου το πούνε. Δεν στενοχωρήθηκα που με ξεχάσανε. Στενοχωρήθηκα με τις χαζές δικαιολογίες... "ε, ναι περάσαμε και δεν είδαμε το αμάξι σου πουθενά..." θα προτιμούσα ένα "εντάξει ρε φίλε, σε ξεχάσαμε, σόρρυ", παρά τις χαζές δικαιολογίες. Κάνεις τόσα χιλιόμετρα να έρθεις στο χωριό που μένω, δεν παίρνεις να πεις έστω ένα "γεια! Είμαι στο χωριό σου"
Ουσιαστικά αυτό που με ισοπέδωσε ήταν η αντίδραση της Τζέιν. Είχαμε κανονίσει να πάμε να πηδήξουμε μαζί από την Αράδενα. Το είχαμε συζητήσει μια καλοκαιρινή βραδιά στον Άσωτο λίγο πριν φύγω για Κήθυρα. Είχε πηδήξει ένας φίλος της και μου έδωσε να διαβάσω ένα κείμενο που είχε γράψει από την εμπειρία του. Το αναφέραμε συνέχεια στις συζητήσεις μας τους επόμενους τρεις μήνες. Αποφάσισα μετά την παρότρυνση του γιατρού μου να μην πηδήξω, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν ήθελα να μοιραστώ την δικιά της εμπειρία. Με απέκλεισε και αυτό μου στοίχησε πολύ.
Τελικά δεν πηδώ που δεν πηδώ... ούτε το ψάρεμα μου αρέσει...
Η Μηλιά που κολλάει; Πήρα την Τζέιν (αυτή που ήμουν μαζί της την Παρασκευή στην Εμμεχ) και μαζί με άλλα δύο ζευγάρια ανεβήκαμε μέχρι την Μηλιά, ένα παραδοσιακό χωριουδάκι όπως πάμε για Ελαφονήσι, πριν το Έλος. Η διαδρομή ήταν μαγευτική, γεμάτη καστανιές και άλλα δέντρα που δεν είχα ξαναδεί. Λες και δεν βρισκόσουν στην Κρήτη πλέον. Η θερμοκρασία χαμηλή γιατί είχαμε ανέβει ψηλά, 12 βαθμοί και το βοριαδάκι να κάνει αισθητή την παρουσία του παγώνοντας τα πρόσωπά μας. Η Τζέιν ενθουσιασμένη, χαρούμενη, εγώ ζωχαδιασμένος με την Αράδενα και τον αυχένα μου, το Μεσουλίτ είναι καραμελάκι τελικά όχι φάρμακο. Η ταβέρνα στην Μηλιά εξαιρετική, κύριο πιάτο, πολλά στην μέση, πολύ κρασί €18 το άτομο αλλά άξιζε πραγματικά και το φαγητό και το περιβάλλον. Σίγουρα θα κανονίσουμε και άλλη εκδρομή προς τα εκεί, είναι απλά μαγευτικά.
Η καφεΐνη να μην μπορεί να κάνει τίποτα στο κουρασμένο μυαλό μου το οποίο δεν είχε συνέλθει ούτε από την αλλαγή της ώρας, ούτε από τις ανελέητες τσικουδιές στο ρακοκάζανο που ήμουν χτες το βράδυ όπου βγάλαμε 2,5 τόνους τσικουδιά. Βγάλαμε, τρόπος του λέγειν, βγάζανε οι άλλοι και εμείς να είμαστε βυθισμένοι σε μία συνεχή ζάλη με αναθυμιάσεις από οινόπνευμα και πολλά ποτήρια τσικουδιάς.
Το πονστάν να μην μπορεί να κάνει τίποτα στον πιασμένο μου αυχένα. Ζαλάδες, εμετούς να μην μπορώ να κρατήσω χάπι για χάπι πάνω από 15 λεπτά στο στομάχι μου. Με την τέταρτη προσπάθεια έκατσε ένα πονσταν και να προσπαθώ να μην το βγάλω και αυτό.
Το μεσημέρι μαθαίνω με μήνυμα ότι η παρέα είχε φύγει για Αράδενα για μπάντζι και δεν με πήραν ένα τηλέφωνο να μου το πούνε. Δεν στενοχωρήθηκα που με ξεχάσανε. Στενοχωρήθηκα με τις χαζές δικαιολογίες... "ε, ναι περάσαμε και δεν είδαμε το αμάξι σου πουθενά..." θα προτιμούσα ένα "εντάξει ρε φίλε, σε ξεχάσαμε, σόρρυ", παρά τις χαζές δικαιολογίες. Κάνεις τόσα χιλιόμετρα να έρθεις στο χωριό που μένω, δεν παίρνεις να πεις έστω ένα "γεια! Είμαι στο χωριό σου"
Ουσιαστικά αυτό που με ισοπέδωσε ήταν η αντίδραση της Τζέιν. Είχαμε κανονίσει να πάμε να πηδήξουμε μαζί από την Αράδενα. Το είχαμε συζητήσει μια καλοκαιρινή βραδιά στον Άσωτο λίγο πριν φύγω για Κήθυρα. Είχε πηδήξει ένας φίλος της και μου έδωσε να διαβάσω ένα κείμενο που είχε γράψει από την εμπειρία του. Το αναφέραμε συνέχεια στις συζητήσεις μας τους επόμενους τρεις μήνες. Αποφάσισα μετά την παρότρυνση του γιατρού μου να μην πηδήξω, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν ήθελα να μοιραστώ την δικιά της εμπειρία. Με απέκλεισε και αυτό μου στοίχησε πολύ.
Τελικά δεν πηδώ που δεν πηδώ... ούτε το ψάρεμα μου αρέσει...
Η Μηλιά που κολλάει; Πήρα την Τζέιν (αυτή που ήμουν μαζί της την Παρασκευή στην Εμμεχ) και μαζί με άλλα δύο ζευγάρια ανεβήκαμε μέχρι την Μηλιά, ένα παραδοσιακό χωριουδάκι όπως πάμε για Ελαφονήσι, πριν το Έλος. Η διαδρομή ήταν μαγευτική, γεμάτη καστανιές και άλλα δέντρα που δεν είχα ξαναδεί. Λες και δεν βρισκόσουν στην Κρήτη πλέον. Η θερμοκρασία χαμηλή γιατί είχαμε ανέβει ψηλά, 12 βαθμοί και το βοριαδάκι να κάνει αισθητή την παρουσία του παγώνοντας τα πρόσωπά μας. Η Τζέιν ενθουσιασμένη, χαρούμενη, εγώ ζωχαδιασμένος με την Αράδενα και τον αυχένα μου, το Μεσουλίτ είναι καραμελάκι τελικά όχι φάρμακο. Η ταβέρνα στην Μηλιά εξαιρετική, κύριο πιάτο, πολλά στην μέση, πολύ κρασί €18 το άτομο αλλά άξιζε πραγματικά και το φαγητό και το περιβάλλον. Σίγουρα θα κανονίσουμε και άλλη εκδρομή προς τα εκεί, είναι απλά μαγευτικά.
No comments:
Post a Comment