“Ταχυδρόμος… γράμμααααα” ακούστηκε δυνατά από το κινητό μου
7.30 το πρωί μήνυμα;
Από Ταρζάν: Κόφι, Άρωμα 9
Απάντηση προς Ταρζάν: καλά
30 λεπτά αργότερα στην Εθνική προς Χανιά μούτζωνα τον εαυτό μου που σηκώθηκα από το ζεστό μου κρεβάτι για να βγω στις Βρύσες με τους 9 βαθμούς Κελσίου, να πάω στα Χανιά για να πιω καφέ με τον Ταρζάν. Η ουρά των αυτοκινήτων που ήταν μεγαλύτερη και από την Ανακόντα να με κάνει να έχω μετανιώσει για πολλοστή φορά την ώρα που ξεκίνησα από το σπίτι.
9.03 ήμουν έξω από το Θέμα. Ο Ταρζάν πουθενά. Ξανακοιτώ το μήνυμα. Όχι ρε πούστη μου στο Άρωμα είπαμε!. Ξανά στο αυτοκίνητο για να κάνω το γύρο της πόλης να φτάσω στην άλλη πλευρά του λιμανιού όπου δεν έβρισκα και να παρκάρω. Γύρω γύρω όλοι μια θέση παρκαρίσματος για τον Μανόλη; 9.25 μουρμούρησα «ένα καφέ και ότι να ναι» στον σερβιτόρο που με κοιτούσε με απορία. «ένα φραπέ μέτριο» του φώναξε ο Ταρζάν και τον έβγαλε με αυτό τον τρόπο από το δίλλημα της ημέρας, το οποίο είναι πόσο καιρό ακόμα θα κάνει αυτή την δουλειά.
«Ο σκοπός του να κατέβεις και να ποιείς καφέ στο λιμάνι είναι να ηρεμήσεις και να χαρείς αυτή την υπέροχη μέρα. Εγώ έχω τόσο τεντωμένα νεύρα που θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις αντί για χορδές σε κιθάρα», του είπα κατεβάζοντας μονορούφι τον φραπέ και παραγγέλνοντας συγχρόνως ένα δεύτερο. «Που πάρκαρες ρε Ταρζάν»; «Δίπλα στο Άρωμα» απαντά αυτός, «το λιμάνι είναι ανοιχτό μέχρι τις 11»…
Βυθήστικα στην καρέκλα μου και άρχισα να μασάω νευρικά το καλαμάκι του καφέ.
7.30 το πρωί μήνυμα;
Από Ταρζάν: Κόφι, Άρωμα 9
Απάντηση προς Ταρζάν: καλά
30 λεπτά αργότερα στην Εθνική προς Χανιά μούτζωνα τον εαυτό μου που σηκώθηκα από το ζεστό μου κρεβάτι για να βγω στις Βρύσες με τους 9 βαθμούς Κελσίου, να πάω στα Χανιά για να πιω καφέ με τον Ταρζάν. Η ουρά των αυτοκινήτων που ήταν μεγαλύτερη και από την Ανακόντα να με κάνει να έχω μετανιώσει για πολλοστή φορά την ώρα που ξεκίνησα από το σπίτι.
9.03 ήμουν έξω από το Θέμα. Ο Ταρζάν πουθενά. Ξανακοιτώ το μήνυμα. Όχι ρε πούστη μου στο Άρωμα είπαμε!. Ξανά στο αυτοκίνητο για να κάνω το γύρο της πόλης να φτάσω στην άλλη πλευρά του λιμανιού όπου δεν έβρισκα και να παρκάρω. Γύρω γύρω όλοι μια θέση παρκαρίσματος για τον Μανόλη; 9.25 μουρμούρησα «ένα καφέ και ότι να ναι» στον σερβιτόρο που με κοιτούσε με απορία. «ένα φραπέ μέτριο» του φώναξε ο Ταρζάν και τον έβγαλε με αυτό τον τρόπο από το δίλλημα της ημέρας, το οποίο είναι πόσο καιρό ακόμα θα κάνει αυτή την δουλειά.
«Ο σκοπός του να κατέβεις και να ποιείς καφέ στο λιμάνι είναι να ηρεμήσεις και να χαρείς αυτή την υπέροχη μέρα. Εγώ έχω τόσο τεντωμένα νεύρα που θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις αντί για χορδές σε κιθάρα», του είπα κατεβάζοντας μονορούφι τον φραπέ και παραγγέλνοντας συγχρόνως ένα δεύτερο. «Που πάρκαρες ρε Ταρζάν»; «Δίπλα στο Άρωμα» απαντά αυτός, «το λιμάνι είναι ανοιχτό μέχρι τις 11»…
Βυθήστικα στην καρέκλα μου και άρχισα να μασάω νευρικά το καλαμάκι του καφέ.
No comments:
Post a Comment