Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκ..αργκχχχ!

Και τώρα θα σου πω το μυστικό μου, ένα πολύ απλό μυστικό:
Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις σωστά - αυτό που είναι σημαντικό τα μάτια το παραβλέπουν.
Antoine de Saint-Exupery


Οι ώρες περνάνε, ο χρόνος τρέχει μια κούρσα με τον εαυτό του που μόνο αυτός μπορεί να βγει νικητής στο τέλος. Η κούρσα με τον χρόνο δεν τελειώνει ποτέ, όσο τρέχεις εσύ, τρέχει και αυτός, και είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει ότι μάταια τρέχεις, ότι κάποιος πάντα θα τρέχει πιο γρήγορα από εσένα και απλά θα λάμψεις σαν διάττοντας αστέρας, προσωρινά, για λίγο, όσο κρατά μια αναπνοή.

Άλλος ένας αστέρας έσκισε τον ουρανό, το κόκκινο φως ρίχνει μια χλωμή σκιά στο ημερολόγιο μου καθώς τον καταγράφω. Η ώρα 4 και μισή περίπου, ο ύπνος δεν χωρά πουθενά, σαν κομμάτι από Τέτρις που πέφτει και δεν ξέρεις τι να το κάνεις.

Η υγρασία είναι σαν τις ενοχές. Κολλάει πάνω σου και δεν φεύγει με τίποτα, κάνεις ντους και είναι εκεί την στιγμή που θα κλείσεις το νερό. Την έχεις συνέχεια μαζί σου σαν βδέλα. Το μολύβι μου γλιστράει πάνω στις εμποτισμένες μου ενοχές καθώς καταγράφω άλλους δύο αστέρες.

Ο ουρανός έχει πάρει εκείνο το πολύ βαθύ μπλε που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Μπορείς να ερωτευτείς τον ουρανό πιο εύκολα από εκείνη. Σε γαληνεύει, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει στο παρελθόν τις νύχτες, σε ενώνει με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας τα πρωινά, σε τυλίγει μέσα του, σου ζωγραφίζει με άσπρες και γκρίζες μπογιές τον εαυτό του, σε παραπλανά με τα ουράνια τόξα του, είναι πάντα παρόν, σου δίνει ελπίδες αλλά σου τις παίρνει κι όλας, μπορείς να τον διαβάσεις και να προβλέψεις τις διαθέσεις του, να τον κοιτάς, να τον ζωγραφίζεις, να τον τραγουδάς να τον γράφεις σε ποιήματα, να τον διαβάζεις μέσα από τις λέξεις του Ελύτη και του Σεφέρη. Γιατί, μα γιατί ο ουρανός δεν είναι γυναίκα;