μικρές ρουτίνες, μικρές εκπλήξεις

Κάθε Σάββατο πριν φύγω για δουλειά και η Τζέιν δεν έρχεται μαζί μου για κάποιο δικό της μάθημα της αφήνω ένα κρουασάν και μία εφημερίδα στο τραπέζι να τα βρει όταν ξυπνήσει. Μα κάθε φορά μου στέλνει μήνυμα, "ω τι ευχάριστη έκπληξη", μπορεί τελικά ακόμα και σε μικρές πράξεις ρουτίνας/αγάπης να υπάρχει έκπληξη;

Κολυμπάμε σε μία θάλασσα υποχρεώσεων, σκέψεων, υπολογισμών, άγχους, ανασφάλειας που οτιδήποτε κάνεις με τον αγαπημένο σου μισό να είναι ένα σωσίβιο στην μέση του πουθενά. Τα Κυριακάτικα πρωινά στο κρεβάτι με full choco espresso και τυρόπιτα από τον Γρηγόρη με την τηλεόραση να παίζει Sportacus και τον τύπο να κάνει απίστευτες κολοτούμπες τις οποίες δεν προσέχεις επειδή ξεφυλλίζεις την Κυριακάτικη εφημερίδα.

Μικρές στιγμές σαν ψίχουλα στο μεσημεριανό τραπέζι που τα μαζεύουμε με το vetex και τα πετάμε στα σκουπίδια του μυαλού μας, και αν θα πρέπει αν γίνω ρακοσυλλέκτης για να τα μαζέψω ας όψεται γιατί τελικά γι αυτά ζούμε, τα μικρά, τα καθημερινά, αυτά που αποτυπώνονται στην μνήμη μας μαζί με τα πολύ μεγάλα, αυτά που θα πάρουμε μαζί μας, που θα περάσουν από το μυαλό μας πριν φύγουμε γιατί το μυαλό πάντα ανατρέχει σε αυτά τα λίγα, τα όμορφα, τα καθημερινά για να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά μπροστά στο άγνωστο και το αβέβαιο.

Είναι μία μικρή έκπληξη κάθε φορά που μου ακουμπάς το χέρι το βράδυ καθώς γυρνάμε πίσω από την δουλειά, και κάθε φορά σου χαμογελάω και κάθε φορά που με ρωτάς αν σ' αγαπώ και περιμένεις να ακούσεις ότι σε λατρεύω. Δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά, χωρίς εσένα.