Καλά δεν παιζόμεθα κυρίες και κύριοι της κριτικής επιτροπής. Το ένα χειρότερο από το άλλο φέτος. Απορώ πως αυτός ο Πλέσσας κάθετε και τα ακούει αυτά και λέει και καλά λόγια για όλα, και είναι όλο χαμόγελα. Δύο τινά. Στην μία περίπτωση έχει χάσει τα λογικά του γενικώς λόγω ηλικίας ή του δίνει τόσα πολλά η ΕΡΤ που απλά πούλησε και την ψυχή του.
Πως ένας άνθρωπος με τέτοια μουσική παιδεία,δισκογραφική δουλειά, βραβεία και πωλήσεις ανέχεται αυτόν τον βιασμό της μουσική ένας θεός ξέρει και ο ίδιος.
Ας ξεκινήσω με τα χειρότερα: (βάλτε και το βίντεο να παίζει όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές
Χρύσπα: Ποιος ο λόγος ρε κορίτσι μου τα 3/4 του τραγουδιού που είναι το ρεφρέν να είναι στα αγγλικά και το υπόλοιπο στα ελληνικά; Δεν το κάνεις όλο αγγλικά να τελειώνουμε; επίσης ο κύριος Πλέσσας θα πρέπει να σου πει ότι το ανατολίτικο, το λαϊκό και το δυτικό ποπ μπιτ δεν κολλάνε μεταξύ τους; Και να μεν μπορείς να πειραματιστείς με συνδυασμούς ήχων αλλά όχι όταν πας Eurovision. Επίσης η προσπάθεια σου να μοιάσεις στην Παπαρίζου δεν σε τιμά. Η συνταγή Παπαρίζου πέρασε μια φορά, δεν νομίζω όμως να έχει τα ίδια αποτελέσματα σε σένα.
Μαρτάκης: Μου αρέσει πολύ αυτό το παιδί. έχει φωνή αλλά τραγουδάει λάθος τραγούδια. Θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα αν δεν ήταν υπό την προστασία του Ψι και σκιά του Ρου. Το τραγούδι έχει πολύ καλό μπιτ, καθαρά αμερικανικά στοιχεία τραγουδιών ροκ-ποπ της δεκαετίας του 80, λίγο σε Βαν Άλλεν, πολύ σε Μπον Τζόβι και με μία δόση σε Σικάγο στο σόλο των ηλεκτρικών κιθάρων. Είναι αρκετά χορευτικό αλλά κανείς δεν θα θυμάται τίποτα αππό αυτό μετά από 10 μέρες. Α, ναι... ο Σάκης θα το έλεγε καλύτερα.
Καλομοίρα: Μααάλιστα, εδώ είμαστε. Η επιτροπή το θέλει στην Eurovision, το έβαλε τελευταίο άλλωστε, όπως ο επίλογος σε ένα γεύμα, η τελευταία γεύση. Από κει και πέρα, ένα καθαρά μπιτ-σόουλ τραγουδάκι με κλεμμένα χαρακτηριστικά, έχει κατηγορηθεί δημόσια άλλωστε για την εισαγωγή, αλλά ένας από τους μουσικόφιλους κολλητούς μου και ραδιοφωνικός παραγωγός μου είπε ότι δεν διαφέρει από καμία άλλη αμερικανιά σειράς. Όλα αυτά τα τραγούδια μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους που δεν ξέρεις τι ακούς μερικές φορές. Καμία ταυτότητα, απλά μαζική κατανάλωση. Η Καλομοίρα θα κερδίσει τις εντυπώσεις, επειδή είναι μια μικρή τσαχπινογαργαλιάρα η οποία έχει πέραση στις μικρές ηλικίες που κυρίως ψηφίζουν στην Eurovision. Οπότε η ψήφος μου αν πρέπει εκβιαστικά να πάει κάπου θα πάει σε αυτήν. (εκβιαστικά σημαίνει ότι κάποιος σου σημαδεύει την γυναίκα και το παιδί και σου λεει ψήφισε διαφορετικά τα σκοτώνω) προσωπικά θα απέχω της διαδικασίας φέτος.
Οκ μίστερ! Τι θα ήθελες να κάνουμε; Να στείλουμε την Αλεξίου ή την Τσαλιγοπούλου στον θεσμό; Τι να βγει με τον ζίμπεν ζίμπεν άιλουλου στην πίστα;
Όχι βέβαια. Όσο η Eurovision θα γίνεται ένα τσίρκο για ντραγκ-κουίνς και παράουρους (όπως λέμε εδώ στα υψίπεδα της Κρήτης) της αξίζουν οι Χρύσπες, οι Καλομοίρες και οι Μαρτάκιδες της. Εγώ προτιμώ το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Να προτείνω του χρόνου να στείλουμε Κωστέτσο με βαθύ ντεκολτέ και τον Γαλάτη να τραγουδάει για την λευτεριά της Μυκόνου.
No comments:
Post a Comment