το μυαλό μου σε νούμερα, ισολογισμούς, προϋπολογισμούς. Ένιωσα τα χάδι σου στο πρόσωπο μου. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά… έβρεχε. Χαμογέλασα στην σκέψη ότι μόλις θα έβλεπες την βροχή θα έλεγες ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Μπήκα στο γραφείο, πέταξα παλτό και κασκόλ, τώρα που το σκέφτομαι τα ξέχασα εκεί. Μπήκα στο μπλογκ σου να διαβάσω εκείνο το κείμενο που μου έκρυβες πριν το δημοσιεύσεις για τον Άγιο Νικόλαο και ξεκίνησα δουλειά. Μέχρι τις 12 το κεφάλι μου ήταν γεμάτο αριθμητικά ψηφία.
Στο δρόμο για την δουλειά μου χάιδευες το χέρι. Δεν τολμούσα να αλλάξω ταχύτητα μην χάσω την επαφή. Ευτυχώς είχα βάλει πέμπτη. Δεν μιλούσαμε. Κοίταγες έξω από το παράθυρο το βροχερό τοπίο και γέμιζες την σιωπή με σκέψεις σου. Είμαι ευτυχισμένος δίπλα σου. Το άγγιγμα σου με ηρεμεί, με κάνει να ξεχνάω τα απειλητικά κύματα του μυαλού μου, είσαι το λιμάνι μου, το καταφύγιο μου.
Ξέρεις κάτι; Τα Θεοφάνεια σκέφτηκα την πρώτη γυναίκα την οποία ερωτεύτηκα. Ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται ποτέ λένε, και είναι ο πιο δυνατός. Εν μέρει αλήθεια. Όποιος ξεχνάει τους έρωτες του είναι σαν να μην έχει ερωτευτεί ποτέ. Αλλά αυτό που ζω μαζί σου δεν το έχω ζήσει ποτέ μου με καμία γυναίκα. Ο πιο δυνατός έρωτας είναι αυτός που ζεις την στιγμή που το ζεις με τον άγγελο σου, τον δεύτερο χτύπο της καρδιάς σου, την πρώτη σκέψη της μέρας σου.
Τράβηξες το χέρι σου λες και ήξερες ότι αν το άφηνες εκεί και δεν κατέβαζα ταχύτητα δεν θα στρίβαμε στον κόμβο για την δουλειά αλλά θα πηγαίναμε μέχρι να μας τελειώσει η βενζίνη ή μέχρι να πέφταμε στην θάλασσα από την άκρη της Κρήτης.
No comments:
Post a Comment