Τι τον κοιτάτε ρε βαράτε τον!

Είναι μία από αυτές τις μέρες που "πρέπει" να γράψω για να μην χάσω την επαφή μαζί σας αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ο μόνος χρόνος ανάλυσης που μου έχει απομείνει είναι την ώρα που γράφω.

Όχι ότι βρίσκω το χρόνο να γράψω, με τρέχουν άλλες υποχρεώσεις που τις άφησα να περιμένουν τόσο που τώρα δεν περιμένουν. Απαιτούν σπρώχνουν και βρίζουν. Σεπτέμβριος είναι ο μήνας των νέων ξεκινημάτων. Ο δάσκαλος δεν διαφέρει από το μαθητή σε συναισθήματα την νέα σχολική χρονιά. Ξεκάνει και αυτός με την σάκα του, τα βιβλία του τις ελπίδες τις φοβίες του και το μυαλό του είναι αγκιστρωμένο στις διακοπές, όπως του μαθητή στην μπάλα και στο πλέιστέισον. Για τον καθηγητή μπορεί να μην είναι μπάλα του-βγαίνω-έξω-και-κλοτσάω αλλά ένα βράδυ με πίτσες, μπύρες και τσάμπιονς λιγκ. Το πλέιστέισον μπορεί να είναι η σαιζόν του πρίζον μπρέικ, σημασία δεν έχει πολύ. Αυτό που μετράει είναι ότι την ώρα που θα χτυπήσει το κουδούνι κάθε κατεργαράκος στο πόστο του.

Η δουλειά του δασκάλου πιο δύσκολη γιατί ο ίδιος είναι δάσκαλος και μαθητής και αν το αρνηθεί δεν είναι ούτε το πρώτο.

Εμείς στον ιδιωτικό τομέα έχουμε και άλλα ζόρια. Θα γραφτούν; Πόσοι; Πόσοι θα μείνουν, πόσοι θα φύγουν, τι πρόγραμμα θα φτιάξω να βολεύονται όλοι; Να κάνω διαφήμιση; Να αλλάξω βιβλία; Οι καθηγητές μου θα έρθουν φέτος, και αν ναι θα μείνουν; θα αρρωστήσει κανείς τους;

Κι εκτός αυτών έχω και εκείνες τις υποχρεώσεις που έγραφα πριν, οι οποίες με ρόπαλα στα χέρια ετοιμάζονται να με ραπίσουν που τις έκανα να περιμένουν.