Φτάσαμε στα Χανιά αργά χτες το βράδυ αλλά συνειδητοποίησα ότι επιστρέψαμε σήμετα το πρωί που βγήκα από το σπίτι. 8 ημέρες οδηγώντας ένα 207, πάω να βάλω όπισθεν και βάζω πέμπτη... φτου, ξέχασα ότι το δικό μου έχει την όπισθεν μπροστά... δρόμοι πιο ήρεμοι, πινακίδες, στοπ, δημοτόμπατσοι... τα είχα ξεχάσει όλα αυτά τόσες μέρες.
Γύρισα πίσω ηλιοκαμένος, με μαύρη άμμο να τρέχει ακόμα από τα παπούτσια μου, μια τεράστια σακούλα με άπλυτα, πολλές φωτογραφίες και χιλιάδες εικόνες που θα γίνουν αναμνήσεις σε λίγο καιρό.
Ήρθα στο σχολείο να κάνω μια λίστα με πράγματα που θα πρέπει να γίνουν τις επόμενες ημέρες και το μυαλό μου είναι ακόμα εκεί, στην καυτή μαύρη άμμο, στις ηφαιστειακές πέτρες, στην καλντέρα, στα λευκά σπίτια της Οίας με τα μπλε παράθυρα και τους μύλους, στα στενά σοκάκια με τους πετροστρωμένους δρόμους, στις γεύσεις, στα αρώματα, στην αίσθηση ελευθερίας που σου δίνουν το δικαίωμα να ξεφύγεις από τα καθημερινά, τα τετριμμένα, τις επαγγελματικές υποχρεώσεις και το βουνό των "πρέπει να γίνει σήμερα"
Η ζωή μου αλλάζει συνεχώς και τελευταία με ραγδαίους ρυθμούς, τέτοιους που φοβάμαι μην μείνω πίσω αλλά για 8 ημέρες όλα έμειναν στην αναμονή να περιμένουν να με βρουν την στιγμή που έβαλα το κλειδί στην πόρτα.
Καλώς ήλθαμε στην πραγματικότητα, οι πιο τυχεροί που καταφέραμε να αποδράσουμε έστω και για λίγες μέρες, καλή δύναμη να έχουν όλοι αυτοί που δεν κατάφεραν να φύγουν και να βρουν να κλέψουν όσο μπορούν από την πραγματικότητα και να αποδράσουν γιατί το φευγιό το αναζητά το μυαλό και όχι το σώμα.
Η επιστροφή δεν είναι πικρή αντιθέτως πρέπει να είναι γλυκιά για να είναι ο λόγος για να ξαναφύγεις. Καλό χειμώνα!
No comments:
Post a Comment