Πρωινές αφήξεις, οι διακοπάνθρωποι και τα άλμπατρος

Απόγευμα, η FCE κάνει επαναληπτικές ασκήσεις προετοιμασίας για τεστ την Δευτέρα, ακούω το island of dreams από το blog της καλής μου (άραγε ποιος το έγραψε αυτό;) και το τελευταίο κομμάτι του Χρονόπουλου που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να χρησιμοποιήσω στην τελευταία ταινία μικρού μήκους που σχεδιάζω... αλλά επειδή δεν είμαι εγώ στην μουσική επιμέλεια αλλά εκείνη, απλά θα της το προτείνω :-)

Το πρωί ξύπνησα από τις 6 μιας που είχα πρωινές αφήξεις από Αθήνα, ένας τρελαμένος φίλος μου έφτασε για να ξεφύγει από το χαμό της Σκατούπολης και τώρα που εγώ είμαι κλεισμένος στο κομπιούερ ρουμ με τα μαθήματα να τρέχουν αυτός είναι σε κάποια παραλία και σαφώς δεν κακοπερνάει.

Το πρωί πήγαμε για καφεδάκι στο λιμάνι. Ααααα τυχεράκια, ζεις σε τόσο ωραίο μέρος. Τον κοίταξα απορημένος.... ζω σε ένα τόπο που πολλοί ονειρεύονται να έρθουν για διακοπές αλλά δεν το βλέπω έτσι. Εγώ διακοπές πρέπει να κάνω εκτός Χανίων για να ξεφύγω... Δηλαδή θα προτιμούσες να πίνεις καφέ με θέα τις πολυκατοικίες αντί για τον φάρο των Χανίων; ... έχεις κάποιο δίκιο εδώ που τα λέμε...

Πριν φύγει για παραλία πέρασε από την δουλειά και πήγαμε για καφέ στο ποτάμι. Ξανά τα αααααα και πιάσε και ένα γιαούρτι με φρούτα, μέλι και καρύδια (λες να βάλω το τσίγκινο το βράδυ;) και η συζήτηση από τις πάπιες πήγε στα άλμπατρος, πως ούτε κατάλαβα ούτε πρόλαβα να περιορίσω την ζημιά.

Στο γυρισμό έφαγα μια ντουζίνα Αμερικανούς στο Attack on Pearl Harbour το μόνο παιχνίδι που ξέρω που μπορείς να παίξεις εναντίον των αμερικανών στον βου παγκόσμιο πόλεμο. Μπορείτε να δείτε το τρέιλερ του παιχνιδιού εδώ


Αφού έκανα το αμερικανικό ναυτικό σκόνη έψαξα λίγο τα αυτά τα εκπληκτικά άλμπατρος. Αλμπατρος ένα υπέροχο πουλί που όμως όπως υπολογίζουν οι ερευνητές, γύρω στις 40000 θανατώνονται κάθε χρόνο, και οδεύει με ταχύ ρυθμό προς την εξαφάνιση. Όταν είναι πια έτοιμα να πετάξουν, τα άλμπατρος περνάνε εφτά χρόνια συνεχώς στη θάλασσα και μάλιστα κοιμούνται ενώ πετούν. Τα πουλιά άλμπατρος, μπορούν να ζήσουν με τον ίδιο σύντροφο για περισσότερα από 25 χρόνια. Αν σκεφτεί κανείς ότι ζουν κατά μέσο όρο 30 χρόνια. Μερικοί πιστεύουν οτι κάνουν αρκετές φορές το γύρω της γης προτού επιστρέψουν στον τόπο που γεννήθηκαν για να ζευγαρώσουν. Έχουν άνοιγμα φτερών που φτάνει τα 3 μέτρα. Ο άλμπατρος μεγαλώνει μόνο ενα νεοσσό κάθε 2 χρόνια. Τα περασμένα 20 χρόνια ο πληθυσμός των άλμπατρος εχει μείνει ο μισός. Και αυτό οφείλεται στα παραγάδια των ψαράδων. Στο σύνδεσμο αυτό θα βρείτε ένα Video του National Geographic Για τα άλμπατρος και τους καρχαρίες.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για τα άλμπατρος η καλή μου φίλη deadened mind είχε κάνει αναφορά σε αυτά τα πουλιά μέσω ενός τραγουδιού:

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πως κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

Οι φανατικοί του Μάλαμα πρέπει να το αναγνώρισαν αμέσως, στοίχοι: Αλέξανδρου Μπάρα.