21 μέρες, 21 ώρες

τόσο δείχνει το ρολόι για να φύγω για διακοπές... ξέρεις όμως τι συνειδητοποίησα; Δεν με νοιάζει πλέον, δεν με ενδιαφέρει αν έγραφε 1000 μέρες και 5000 ώρες, ξέρεις πότε το κατάλαβα; χτες το βράδυ, όταν περπατούσαμε στα σοκάκια στους τάφους των Βενιζέλων με τα Χανιά να λάμπουν σαν χιλιάδες αστέρια στο βάθος.

Έχεις δίκιο, δεν έχει σημασία να βρούμε να καθίσουμε στην Όστρια ή να πάμε αυτοκινητάδα, η να πάρουμε λάθος δρόμο και να βρεθούμε στην θάλασσα με το φεγγάρι να δύει πίσω από το ακρωτήρι. Συνειδητοποίησα ότι οι μικρές μικρές στιγμές, οι καθημερινές μας έχουν μεγαλύτερη αξία από τις άλλες που τις βαφτίζουμε σημαντικές και τραβάμε φωτογραφίες, μην τις ξεχάσουμε.

Παγωμένη βυσσινάδα στο κρεβάτι ανάμεσα σε εφημερίδες και περιοδικά, στο σούπερμάρκετ να σε κοιτάζω από τον διάδρομο να ψάχνεις για κορν-φλέικς, το χαμόγελο σου που βλέπω από τον καθρέπτη καθώς βγαίνεις στον δρόμο για να με συναντήσεις, η γκριμάτσα σου όταν σου λέω πόσο όμορφη είσαι, δεκάδες μικρές στιγμές οι οποίες όμως με γεμίζουν ζωή και με κάνουν να φεύγω μαζί σου και ας είμαστε ακόμα στα Χανιά, 40 χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Οι σκέψεις μας συναντιούνται κάπου στην μέση της διαδρομής, πάνω από το κάστρο στα Αρχαία Άπτερα και πετάνε μαζί προς το απέραντο γαλάζιο του Κρητικού Πελάγους

Καλημέρα καρδιά μου