Η Βαλεντίνα μου

Δεν ξέρω για εσάς αλλά η χτεσινή μέρα τα είχε όλα. Κινέζικο, ταινία, φράουλες, σαμπάνια, λουλούδια.

Είχαμε πει να μην κάναμε τίποτα αλλά αν δεν έκανα κάτι δεν θα ήμουν ο εαυτός μου, ένιωσε σαν χαζή που δεν μου πήρε κάτι αλλά ακριβώς αυτό ήθελα. Έτσι κι αλλιώς μου δίνει τόσα πολλά με άλλους τρόπους που γι αυτή τη μέρα θα ήταν ανούσιο, όχι ότι δεν ανταπέδωσε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο όλες τις μικρές εκπληξούλες που της είχα φυλαγμένες για χτες το βράδυ.

Την είχα προειδοποιήσει μέσω blog ότι η μέρα είναι για μικρές υπερβολές, αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή δεν περίμενε τις θα αντιμετωπίσει. Χιχ!

Τελικά εκεί που νόμιζα ότι ο Άγιος Βαλεντίνος δεν έχει ανταπόκριση στους Χανιώτες αποδείχτηκα λάθος. Στο ανθοπωλείο το πρωί γινόταν πανικός, ευτυχώς που δεν ανέβαλα τα λουλούδια μέχρι το βράδυ δεν θα έβρισκα τίποτα. Όλα μα όλα τα μαγαζιά κλεισμένα με ρεζερβέ, ούτε λόγος για έξω.

Μέσα λοιπόν με κεριά παντού, όμορφα αρώματα, λουλούδια, ζεστή αγκαλίτσα ήταν όλα τέλεια. Δεν είναι ο Άγιος Βαλεντίνος ή ο Άγιος Ιάκυνθος που μας κάνει να αγαπάμε περισσότερο ή να δείχνουμε τα συναισθήματα μας, πρέπει να το κάνουμε συχνά και σε ανύποπτο χρόνο.

Ότι και να λένε οι επικριτές της γιορτής ή οποιασδήποτε γιορτής είναι όμορφο να γιορτάζουμε, ακόμα και ας λένε ότι είμαστε θύματα μιας καταναλωτικής κοινωνίας που μας εκμεταλλεύεται. Αν είναι έτσι πάρε ένα κομμάτι χαρτί, ζωγράφισε μια καρδιά και δώσε την με μια μαργαρίτα στην καλή σου.

άντε γερά, το Πάσχα είναι κοντά!