Mad World

παίζει η καλή μου στην εκπομπή της απόψε, και ξέρω ότι ενώ θα ήθελα να είναι στην αγκαλιά μου περισσότερο από ποτέ, της είπα ότι οι ακροατές της την περιμένουν και να μην τους στήσει. Κι εκείνη, σαν καλό κορίτσι που είναι άφησε το τελευταίο της φιλί στο στόμα μου και γύρισε σπίτι της να κάνει αυτό που έχει μάθει να κάνει πολύ καλά, να βάζει εκπληκτική μουσική και να σε ταξιδεύει με την φωνή της.

Κι εγώ να ξενυχτάω στο νετ καφέ για να την ακούσω ενώ την είχα δίπλα μου και την έδιωξα. Δεν θα έκανε εκπομπή απόψε, ήθελε κι αυτή περισσότερο απ' ότι εγώ να είμαστε αγκαλιασμένοι, το ένιωσα στα παθιασμένα υγρά φιλιά της, στην ανάσα της.

Κι εκείνη αντί να με αποπάρει, να με αγνοήσει, να με σφαλιάρει εν τέλει, έφυγε από την αγκαλιά μου, την ψυχή μου, την καρδιά μου. Έχω να αισθανθώ τόσο μόνος από τότε που την πρώτο φίλισα εκείνο το βροχερό βράδυ με τον ήχο της βροχής να κρατάει τον ρυθμό στην φωνή της Νίνα Σιμόνε.

Δεν ξέρω πως θα περάσει ο χρόνος απόψε... αν θα περάσει, δύσκολα με βλέπω να με παίρνει ο ύπνος, εκείνη δεν μιλάει πολύ, βάζει απλά τραγούδια, με τιμωρεί και από το Ίντερνετ.

Mad World, indeed