Alcoba Azul

Βγήκα από το νετ καφέ μετά τις 3. Η πολυπόθητη βροχή που ζητούσες στο μπλογκ σου, σου είχε κάνει το χατίρι. Οι σταγόνες κυλούσαν στο πρόσωπο μου εκεί που πριν κυλούσαν τα δάκρυα μου. Άφησα την βροχή να μου ξεπλύνει την ψυχή, κοίταξα τον σκοτεινό ουρανό αναζητώντας την κάθαρση, μόνο για να δω το χρώμα που είχε η καρδιά μου.

Μπήκα στο αυτοκίνητο, ούτε η ιδέα της νύστας δεν με πλησίασε. Γυρνούσα μέσα στην βροχερή πόλη σαν φάντασμα. Οι υαλοκαθαριστήρες και ο ήχος της βροχής συνόδευαν την Λίλα Ντάουνς σε ένα γνώριμο τραγούδι από την Φρίντα. Το μυαλό μου σε σένα, ασταμάτητα, σαν την βροχή.

Στην Τζανακάκη ένα περιπολικό με ξύπνησε από το νανούρισμα της βροχής. Δύο αυτοκίνητα είχαν χτυπήσει πλαγιομετωπικά. Πολλές ζημιές αλλά δεν είδα ασθενοφόρο. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα έξω από το σπίτι σου. Κόντευε τέσσερις, όταν έφτασα έξω από το δικό μου. Η βροχή είχε δυναμώσει, χτυπούσε με θόρυβο και μένος στην οροφή του αυτοκινήτου. Δυνάμωσα την μουσική.

Η Λίλα Ντάουνς τραγουδούσε το Alcoba Azul. Στα χείλη μου ακόμα η γεύση σοκολάτας του τελευταίου σου φιλιού.


La noche ira sin prisa de nostalgia
Habrá de ser un tango nuestra herida
Un acordeón sangriento nuestas almas
Seremos esta noche todo el día

Vuelve a mí
Ámame sin luz
En nuestra alcoba azul
Donde no hubo sol para nosotros

Ciégame
Mata mi corazón
En nuestra alcoba azul
Mi Amor

μια κάποια μετάφραση:

The night will continue without the haste of nostalgia
This tango will be our wound
And this bleeding accordian will represent our souls
This night will be our day, all of our days

Come back to me
Love me without the need of light, in our blue alcove
Where there was never any sun to shine on us

Blind me
Kill my heart in our shared blue alcove,
My love

***



***

Το σπίτι ήταν κρύο. Στάθηκα εκεί που φιληθήκαμε τελευταία φορά. Άναψα το φως. Μιας που δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ ξεκίνησα το καθάρισμα. Τελείωσα με την κουζίναι και μπήκα στο σαλόνι να ξεστολίσω τα χριστουγεννιάτικα. Στην ΝΕΤ έπαιζε μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, δεν ήξερα ποια, δεν με ενδιέφερε, ήθελα απλά να γεμίσω το παγωμένο κενό. Ξεκίνησα να κατεβάζω τα φωτάκια. Στάθηκα και ακούμπησα τον τοίχο, Έβαλα τα χέρια μου στα ίδια σημεία που θα πρέπει να έβαλες τα δικά σου όταν στόλιζες, όταν ήσουν εδώ μέσα, μόνη σου, στο ίδιο κρύο σπίτι το οποίο το ζέσταινες όχι μόνο με την ανάσα σου, αλλά με την αγάπη σου και την διάθεση σου. Έχει πολύ αγάπη αυτό το δωμάτιο. Δεν μπόρεσα να συνεχίσω.

Είχε πάει 6. Πήγα στο παράθυρο. Η βροχή είχε σταματήσει. Σε δύο ώρες θα έπρεπε να είμαι στο πόδι. Έφτιαξα καφέ ντύθηκα και ανέβηκα στην ταράτσα να δω το χάραμα. Είχε κρύο και ο αέρας ήταν βρεγμένος. Ο ουρανός έπαιρνε ένα πορφυρογάλαζο χρώμα, η Αφροδίτη στα Δυτικά πήγαινε να ξεκουραστεί στα νερά του Ωκεανού. Ο καφές ήταν καυτός άλλα όχι τόσο. Έτρεμα από το κρύο και την κούραση.

Ξύπνησα στις εννιά, ακόμα ντυμένος. Άλλη μια μέρα ξεκινάει. Καλημέρα καρδιά μου!