Pages

Dec 9, 2006

It's a girl!

Χτες το απόγευμα έλαβα το μήνυμα του. "Το κάναμε το κορίτσι!", ήμουν πολύ χαρούμενος. Τον πήρα τηλέφωνο να του ευχηθώ και ακουγόμουν περισσότερο ενθουσιασμένος από εκείνον! Λες...

Σήμερα πήγαμε στο Jumbo Και φορτώσαμε μια τσάντα, φορμάκια, σαλιάρες, πιπίλες, καλτσάκια. Οι κοπελιές ψαχούλευαν τα πάντα, κοιτούσαν παιχνίδια, που και που άκουγες επιφωνήματα ενθουσιασμού. Ο Νικ στηριζόταν στο καρότσι και κοιτούσε το ταβάνι. Το μυαλό του αλλού.

Στην έξοδο του μαγαζιού της αγόρασα ένα Kiss φράουλα. Είναι το προωπικό μας πείραγμα. Κάποια στιγμή την ζητούσα επίμονα να με φιλήσει και εκείνη αρνιόταν πεισματικά. Γιατί δεν μου δίνεις ένα kiss την ρώτησα. Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα και μου το έδωσε. Δεν εννοούσα αυτό, της είπα. Το ξέρω μου απάντησε και βγήκε από το αυτοκίνητο χαμογελώντας.

Πήγαμε στην κλινική. Εκπληκτικό το μωρό με πολλά μαλλάκια. Η "μαμά" χαμογελαστή όπως συνήθως, ο μπαμπάς χαμένος στα συναισθήματα. Νομίζω ότι την πρώτη στιγμή που γίνεσαι πατέρας συνειδητοποιείς τελικά ότι έχεις παντρευτεί, και ξεκινάς οικογένεια. Μέχρι τότε απλά ζεις με τον άνθρωπο που αγαπάς, και συνηθίζεις στην ιδέα ότι θα είστε μαζί.

Ένιωθα περίεργα καθώς διάλεγα φορμάκια για το μωρό. Έτσι θα κάνω και για το δικό μου; Θέλω να γίνω πατέρας, να κάνω παιδιά, δεν ξέρω αν πρόκειται για το DNA μου που ορίζει την διαιώνιση του είδους και δημιουργεί τις χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλο για να το επιδιώξω ή επειδή λατρεύω τα παιδιά και θέλω να τα έχω στην ζωή μου ή επειδή θυμάμαι που ο πατέρας μου μου είπε ότι η σημαντικότερη στιγμή της ζωής του είναι όταν γεννήθηκα εγώ.

Αφήσαμε τον ευτυχισμένο χαζομπαμπά να κάνει όνειρα για την κορούλα του. Της έπιασα το χέρι και κατεβήκαμε την σκάλα. Ήξερα τι σκεφτόταν... στα 30 τα συναισθήματα αυτά είναι πιο έντονα από ποτέ. Είναι αυτή η ζεστασιά που νιώθεις όταν φέρνεις στην αγκαλιά σου ένα ξένο μωρό, που σκέφτεσαι πως θα είναι το δικό σου, που το μυαλό σου τρέχει και χωρίς να το καταλάβεις έχει σχεδιάσει το δωμάτιο του, και που θα πάει σχολείο. Και υποσυνείδητα είναι κάτι που θες από καιρό, το καταλαβαίνεις καθώς ανοίγεις την τσάντα σου και βγάζεις το πακέτο με τα μωρομάντιλα για να σκουπίσεις τα χέρια σου.

5 comments:

Anonymous said...

Πολύ όμορφα συναισθήματα! Και στο δικό σας!

Β.Γ.Μ.Ρ.

Anonymous said...

agou agou oua...

"o eutuxismenos xazompampas" ...

Anonymous said...

Έυχομαι όταν έρθει η ώρα να κάνετε με την καλή σου όσα μωράκια επιθυμείτε!!!
Και στα δικά σας!

Baltazar said...

Μιλούσα προχθές με μία κοπέλα που της άφησε ο ξάδερφός της το μωρό για μιάμιση ώρα και η καημένη έφριξε. Στην αρχή μου λέει ήταν καλά, όλο γελάκια και φατσούλες μου έκανε, αλλά σε μία φάση άρχισε να κλαίει ΔΥΝΑΤΑ και δεν σταματούσε με τίποτα. Δεν ήξερε η κοπέλα τι να κάνει. Τα παιδιά δεν είναι κούκλες, δυστυχώς. Στο μυαλό μου συνοδεύεται από τεράστιο άγχος και ατέλειωτο ξενύχτι η ευθύνη ενός παιδιού. Φοβερή ευθύνη. Ίσως εγώ δεν νιώθω τόσο έντονα όσο εσύ τη χαρά τους, αλλά μη νομίζεις ότι είναι ειδυλιακά τα πράγματα. Αν εξακολουθείς να χάνεις τον ύπνο σου θα έχεις καταλάβει πόσο πολύτιμος είναι.

Anonymous said...

αν είναι το δικό σου παιδί (ο χαζομπαμπας... μιλάει τώρα) απλά δεν σε ενδιαφέρει να χάσεις τον ύπνο σου. Το τελευταίο που με πειράζει και με ενοχλεί σε αυτόν τον κόσμο είναι να χάσω για αυτή την ψυχούλα την βόλεψή μου....

A wise saying

Home is where your heart is