Κάθε φορά η ίδια σχεδόν εικόνα. Λίγο πριν τον κόμβο του Καλαμιού στο ίδιο ακριβώς σημείο το βουνό αφήνει λίγο λίγο τα κομμάτια του που θέλουν να ενωθούν με το υπόλοιπο που βίαια οι μπουλντόζες χώρισαν για να περάσει ο δρόμος πριν 30 περίπου χρόνια.
Στην Ελλάδα του 2006 αντί να φέρουμε γεωλόγους να κάνουν μια μελέτη, να ρίξουν με ελεγχόμενες εκρήξεις τα κομμάτια που είναι επικίνδυνα, να κάνουν ειδική περίφραξη που θα μειώσει την ταχύτητα πτώσης στο μέλλον, το μόνο που κάνουμε είναι να καθαρίζουμε τους δρόμους και να κάνουμε τον σταυρό μας να μην μας πέσουν οι βράχοι στο κεφάλι την επόμενη φορά που θα περάσουμε από εκεί. Άμα και σκοτωθεί και κάποιος ίσως να βγει κανένας να φωνάξει για κρατική αναλγησία.
***
Την φωτογραφία την τράβηξα σταματημένος εκείνο το απόγευμα πηγαίνοντας για Χανιά.
No comments:
Post a Comment