Ανάμνηση από το σκονισμένο χρονοντούλαπο

"Πήγαινε να χαιρετήσεις τους φίλους σου", η μητέρα μου δεν σήκωσε καν το κεφάλι από την βαλίτσα που γέμιζε. Το σπίτι που φιλοξένησε δύο από τα παιδικά μου χρόνια είχε σχεδόν αδειάσει. Στο πάτωμα μόνο βαλίτσες, χαρτόκουτες και σκουπίδια. Οι τοίχοι και τα παράθυρα γυμνά έδιναν την αίσθηση του άγριου και αφιλόξενου.

Δεν ήθελα να φύγω, όπως δεν ήθελα και να έρθω πριν δύο χρόνια. Βγήκα έξω και πήγα μέχρι την πόρτα του Ρικάρντο. Χτύπησα, άνοιξε ο ίδιος, χαμογέλασε και με αγκάλιασε, κάτι άβολο για αγόρια στα 11. "Don't cry my friend, new life. Maybe we will meet again, when we are old and have grandchildren", Τι λες ρε Ρικάρντο! "Don't be a malaka man"... μου είχε μάθει να βρίζω στα Ισπανικά και εγώ στα Ελληνικά.

"Yo, dude, ready to leave?", γυρίζω για να αντικρύσω την ξανθιά φάτσα του Τζέισον. "Fucking Greek when you arrived two years ago, you didn't speak a word of English, now you will go back to Greece and be the best", αγγλικά έμαθα από αυτά τα δύο κολόπαιδα, όχι απο το σχολείο. Κάθε μέρα μαζί, με τα ποδήλατα μα αλωνίζουμε το Μοντερέι, ο πατέρας μου θα είχε πάθει συγκοπή αν μάθαινε ποτέ που είχαμε φτάσει με τα bmx.

Το αυτοκίνητο ήταν φορτωμένο... ακούστηκε η κόρνα για μια τελευταία φορά, "φεύγουμε, άντε γιατί θα χάσουμε την πτήση" ... δεν ήξερα τι άλλο να τους πω "Goodbye for the last time"... έτρεξα στο αυτοκίνητο προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ξέσπασα στο πίσω κάθισμα. Οι δικοί μου δεν μιλούσαν με άφησαν να θρηνήσω για τα δύο δύσκολα μα όμορφα παιδικά χρόνια που πέρασα στην Αμερική.

Ο Ουρανός ήταν γκρίζος αλλά δεν θα έβρεξε... ποτέ δεν βρέχει στο Μοντερέι