Χτες βρέθηκα στα Μαρνιανά, ένα μικρό χωριουδάκι 3 χιλιόμετρα από το Μάλεμε, περικυκλωμένο από ελαιόδεντρα, αγριολούλουδα και πεταλούδες. Ο καιρός μαγευτικός, ανηφόρισα ένα μονοπάτι φωτογραφίζοντας πεταλούδες. Από πάνω μου ο καιρός ζωγράφιζε με τα σύννεφα υπέροχες εικόνες.
Συνέχιζα να ανηφορίζω. Από μακριά πλέον μπορούσα να ακούσω την φασαρία που έκανα όλοι γύρω από το καζάνι που έβγαζαν τσικουδιά. Γέλια, τραγούδια, τσίκνα από το κρέας και τα κάρβουνα, παιδάκια να τρέχουν γύρω γύρω φωνάζοντας, γελώντας, χωρίς λόγο όπως κάναμε και εμείς όταν ήμασταν μικρά.
Τελικά ξεχνάμε να είμαστε παιδιά. Το νιώθω κάθε μέρα. Σήμερα πήγαμε στο Αερόστατο ένα μαγαζί αφιερωμένο στο παιδικό παιχνίδι. Σκαλίσαμε τα πάντα, πατάγαμε κουμπάκια, σπρώχναμε τα αυτοκινητάκια να δούμε τι θόρυβο κάνουν, τραβούσαμε διακόπτες, κουνούσαμε κουδουνίστρες, για λίγα λεπτά είχαμε ξεχάσει τι είναι να είσαι μεγάλος, είχαμε αφήσει πίσω μας τα 30 και βάλε χρόνια μας και ήμασταν τα πεντάχρονα που τα θέλαμε όλα, χωρίς λόγο, χωρίς αναλύσεις.
Βλέπεις ένα καροτσάκι σαν ένα καροτσάκι. Ένα παιδί το βλέπει με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους και αναπτύσσει αυτό που αποκαλούμε φαντασία, που προσπαθούμε να του το περιορίσουμε με λέξεις όπως "ΜΗ", "ΟΧΙ", "ΣΤΑΜΑΤΑ".
No comments:
Post a Comment