10 χρόνια έκανε να βγάλει δίσκο ο Νίκος. Άξιζε άραγε το περίμενε; Τελευταία φορά τον είδα ζωντανά λίγο πριν τελειώσω το φανταριλίκι μου με ένα τεράστιο Αυγουστιάτικο φεγγάρι να γεμίζει τις νότες του Υδροχόου, του Αυγούστου και των άλλων του επιτυχιών στον ίδιο χώρο που τον είδα και φέτος την τελευταία Παρασκευή του Ιούλη, στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου στα Χανιά.
Το θέατρο γεμάτο κατά 2/3. Η συναυλία ξεκινά με 40 λεπτά καθυστέρηση. Ο κόσμος είχε αρχίσει τα παλαμάκια δέκα λεπτά νωρίτερα.
Η "Λοξή Φάλαγγα" παίρνει την θέση της στην σκηνή: Γιάννης Κολοβός (μπάσο), Παναγιώτης Κουτσούρας (μπουζούκι), Βαγγέλης Λιόλιος (μπουζούκι), Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθάρα), Νίκος Οικονομίδης (βιολί), ΄Ελενα Δεληχρήστου (νταρμπούκα και τραγούδι)
Ξεκινάει με την Μά'ισσα σελήνη. Ο κόσμος από κάτω παγωμένος, ο δίσκος πολύ φρέσκος κανείς δεν ξέρει το τραγούδι. Συνεχίζει με το Ανδόρα-Κορσική-Χανιά, το ίδιο παγωμένο κοινό. "Σας αφήνω στην Έλενα" λέει και φεύγει από την σκηνή. Η Έλενα λέει 4 τραγούδια. Ανεβαίνει ο Νίκος παίζει ντέφι σε ένα πέμπτο τραγούδι της Έλενας, λέει το Αόρατοι Σταυροί.
"Δέκα λεπτά διάλειμμα", λέει και φεύγουν όλοι από την σκηνή
40 λεπτά αργότερα μετά από διαμαρτυρίες του κόσμου ξανά στην σκηνή, λέει το Επαρχία, το Όρτσα Πρίμα και το Ξεσπάει ο Αέρας. Ο κόσμος από κάτω να μην μπορεί να επικοινωνήσει. Τα σόλο των πολύ καλών κατά τα άλλα Οικονομίδη, Κουτσούρα και Λιόλιου να τραβάνε πολύ, να κουράζουν. Είναι η πρώτη φορά που παραλίγο να με πάρει ο ύπνος σε συναυλία!
Η Έλενα είπε μερικά τραγουδάκια ακόμα. Ξαφνικά ξυπνήσαμε! Ο Υδροχόος, ο Αύγουστος, παλιές αγαπημένες μελωδίες που τόσο αγαπήσαμε.
Έκλεισε με το "Στιγμές" που ο Νίκος Παπάζογλου έγραψε για την ταινία "Η νοσταλγός" της Ελένης Αλεξανδράκη και παίζεται εδώ και λίγους μήνες από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το ομορφότερο για μένα τραγούδι στον τελευταίο δίσκο του
Συμπέρασμα: Ξόδεψα 25€ για να ακούσω την Έλενα Δεληχρήστου. Είδα ένα Νίκο πολύ κουρασμένο, ξεψυχισμένο. Έφυγα με την πικρή γεύση της χειρότερης συναυλίας που έχω πάει ποτέ από έναν τραγουδιστή που αγάπησα και που συνόδεψε όμορφες στιγμές στην ζωή μου. Τα καινούρια του τραγούδια δεν μπορούν να ακολουθήσουν την επιτυχία των παλιών. Πονάω όταν τα ακούω, δεν θυμίζουν τον Νίκο που λάτρεψα, λες και είναι ένας δίσκος που "έπρεπε" να βγει
Δεν μπόρεσα να δώσω άλλα τόσα για να αποκτήσω το σι-ντι του. Κατέβασα τις Στιγμές από το Ίντερνετ
Για όλα αυτά που ζητάς
για πολλά που πονάς
για το τίποτα μιας ευτυχίας
και γυρνάς σαν τρελός
του καθρέπτη εαυτός
θύμα θήτης κακής συγκυρίας
6 comments:
Σωστό το προηγούμενο σχόλιο.. Βέβαια κάποια τραγούδια όπως το Ανδόρα Κορσική Χανιά, και οι στιγμές, δεν είναι και τόσο άσχημα όσο όταν τα πρωτοάκουσα...
Τραγούδια όπως τον Αύγουστο, το Όνειρο ή απο άλλους, οπως το γράμμα σε έναν ποιητή κτλ, το μόνο σίγουρο είναι πως δε πρόκειται να επαναλειφθούν.. Ίσως και αυτό να τα κάνει πλέον τόσο ξεχωριστά..
Καλημέρα απο Καλύβες :P
τον πουσπουλ τον είδα τελευταία φορά πριν 15 χρόνια στην Πεντέλη.
πρόσφατα άκουσα ένα τραγούδι του στο ραδιόφωνο, δεν ξέρω πως το λένε. η φωνή του αγνώριστη... μετά από αυτά που λες, μάλλον δεν θέλω να μάθω τι κάνει τώρα τελευταία...
Γεωργία το "γράμμα σ'ένα ποιητή" είναι του Ζερβουδάκη..
Επειδή λατρεύω Παπάζογλου αδυνατώ να σχολιάσω το υπόλοιπο κείμενο.
justelene είπα: ή απο άλλους, όπως το γράμμα σε ένα ποιητή [...]
εννοώντας άλλους τραγουδιστές :)
sorry..den 8a to proseksa fainetai!
Ό,τι ανεβαίνει δεν κατεβαίνει αναγκαστικά. Δεν θα κάτσω να αριθμήσω καλλιτέχνες που απο την αρχή μέχρι το τέλος ήταν σχεδόν όλα τους τα δημιουργήματα υπέροχοι. Απλώς πιστεύω πως κάποιοι σταματούν να έχουν την έμπνευση, τα κίνητρα και η δημιουργικότητα. Ο Παπάζογλου είναι ένα απο αυτά τα παραδείγματα.
Post a Comment